PABLO NERUDA

VIII

Δεν σ΄αγαπάω σαν να ήσουν ρόδο από αλάτι, τοπάζι,
ή βέλος από γαρύφαλλα που πολλαπλασιάζουν τη φωτιά :
σ' αγαπώ όπως αγαπιούνται κάποια σκοτεινά πράγματα,
μυστικά, μεσ' την σκιά και στην ψυχή.

Σ' αγαπάω σαν το φυτό το ανάνθιστο που φέρνει
μέσα του, κρυμμένο, το φώς εκείνων των λουλουδιών,
και χάρις στην αγάπη σου ζη σκοτεινό στο σώμα μου
το πιεσμένο άρωμα που ανέβηκε απ' τη γη.

Σ' αγαπάω χωρίς να ξέρω πώς, ούτε πότε, ούτε από πού.
σ' αγαπάω έτσι ίσια χωρίς προβλήματα ούτε αλαζονεία :
έτσι σ' αγαπάω γιατί δεν ξέρω ν' αγαπάω αλλιώς.

Έτσι μονάχα, μ' αυτό τον τρόπο, όπου ούτε είμαι ούτε είσαι,

τόσο κοντά που το χέρι σου πάνω απ' το στήθος μου γίνονται ένα,     

τόσο κοντά που κλείνονται τα μάτια σου με τον ύπνο μου.

(από τη συλλογή ΕΚΑΤΟ ΕΡΩΤΙΚΑ ΣΟΝΕΤΑ, ενοτητα : ΠΡΩΙ)


ΕΔΩ  Σ' ΑΓΑΠΑΩ

Εδώ σ' αγαπώ.
Μέσα στα σκιερά πεύκα ξετυλίγεται ο άνεμος
φωσγορίζει το φεγγάρι πάνω στα φευγαλέα νερά.
Διαβαίνουν οι μέρες όμοιες κυνηγώντας η μιά την άλλη.

Σε ξετυλίγει η ομίχλη μέσα σε ορχηστρικές μορφές.
Ένας ασημένιος γλάρος, ξεκρεμιέται απ' το ηλιοβασίλεμα.
Μερικές φορές ένα ιστίο. Ψηλα, ψηλά αστέρια.

Ω ! ο μαύρος σταυρός ενός καραβιού. Μόνος
κι' η ψυχή μου είναι υγρή.
Ονειρέψου ξανά και ξανά την μακρυνή θάλασσα.
Αυτό είναι ένα λιμάνι.
Εδώ σ' αγαπώ.

Εδώ σ' αγαπώ και μάταια σε κρύβει ο ορίζοντας.
Σ' αγαπώ ακόμα και μέσα σ' αυτά τα ψυχρά πράγματα.

Πολλές φορές πηγαίνουν τα φιλιά μου σ' αυτά τα βαρειά καράβια,

που τρέχουν μέσα στη θάλασσα ως εκεί που δεν φτάνουν.

Εγώ πιά βλέπω τον εαυτό μου ξεχασμένο σαν αυτές τις παληές

                                                                                         άγκυρες.

Είναι πιό θλιβερά τα μουράγια όταν δένεται η νύχτα.
Κουράζεται η ζωή μου ανώφελα πεινασμένη.
Αγαπώ ό,τι δεν έχω. Είσαι εσύ τόσο αλαργινή.
Ο κορεσμός μου παλεύει με τα αργά σούρουπα.
Όμως η νύχτα φτάνει κι αρχίζει να μου τραγουδάει.
Το φεγγάρι στροβιλίζει τον κύκλο του ονείρου του.
Με κοιτάζουν με τα μάτια τους τ' αστέρια πιό μεγάλα.
Και όπως εγώ σ' αγαπάω, τα πεύκα μεσ' τον άνεμο,

θέλουν να τραγουδήσουν τόνομά σου με τα συρμάτινα φύλλα τους.

(από τη συλλογή 20 ΕΡΩΤΙΚΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΕΝΑ ΘΛΙΜΜΕΝΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ)

[ Από PABLO NERUDA - Ποιήματα, έκδοση ΤΟΛΙΔΗΣ, μτφ. από τα ισπανικά : ΑΝΝΑΣ ΒΑΛΒΗ / CLOE VARELA DOCAMPO, αθήνα - Δεκ. 1971, σελ. 118/119 και 97 αντίστοιχα ]