ΕΣΜΕΡΑΛΔΑ ΓΚΕΚΑ

^^^
Εσμεράλδα Γκέκα


ΓΑΛΑΤΕΙΑ *

Κορίτσι μου, εγώ δεν είμαι ποιητής
είμαι χαρτογράφος των ουράνιων αισθήσεων.
Γύρισα εδώ στο εργαστήρι μου το μυστικό
εκεί όπου τα μάτια μου σε πλάθαν και σε χτίζανε
απομυζώντας γάλα απ' τον κόρφο τ' ουρανού.

Μα αιωρείσαι ακόμη κει ψηλά
στων άστρων την ακαθόριστη αρχιτεκτονική
σε ρυθμό συμπαντικών Σειρήνων
με τις συντεταγμένες σου φρεσκοπλεγμένες
στα μαλλιά της Πούλιας.

Των αιθέρων άγαλμα κι ουράνιο βρέφος
συγχώρα με
που ΄μαι τόσο δα μικρός και δε φτάνω να κόψω
τον ομφάλιο λώρο σου.


* σημ. της ποιήτριας :
Πρόκειται για το μύθο της Γαλάτειας και του γλύπτη Πυγμαλίωνα. Παρεμβάλλεται στο ποίημα ως σκέψη του Τέρατος ή ως υπερβατική ταύτισή του προς τα συναισθήματα του Πυγμαλίωνα. Η πρωτόγνωρη αγνότητα της Γαλάτειας, η αιθέρια, απροσπέλαστη ομορφιά της, που δεν μπορεί να συλλάβει ο ανθρώπινος νους ως πραγματική ύπαρξη (και επομένως τη νοεί ως πλάσμα φαντασίας) θυμίζει στο Τέρας την Πεντάμορφη, το γλυπτό της δικής του αισθητικής. Ο έρωτας μεταξύ της Πεντάμορφης και του Τέρατος αρχικά φαντάζει αδιανόητος, τουλάχιστον μονομερής και άρα απραγματοποίητος, όπως ο έρωτας ενός γλύπτη με το αγαλμά του. Ωστόσο η έντονη πίστη σε κάτι ανώτερο (στο μύθο, στη θεά της ομορφιάς, εν προκειμένω στην Ποίηση) και ο ανόθευτος, αγνός έρωτας λειτουργούν ως διαβρωτικά υλικά πάνω στην πέτρα του αδυνάτου.


(από : "Pulchritudo Bestiae", σελ. 32 και 48)