MIGUEL ANGEL ASTURIAS

^^

Κ Λ Ι Κ στην φωτό

ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ

21, 22, 23 Απριλίου

1.

Μπροστά στην Πύλη του Κυρίου

Λάμψε, φως της φωτιάς, Εωσφόρε ! Πέτρινο άστρο !

Σαν το επίμονο βούισμα των αυτιών αχολογούσαν αδιάκοπα οι βροντερές καμπάνες που καλούσανε για προσευχή - το αίσθημα της δυσφορίας όλο και μεγάλωνε : Πέρασμα από το φως στο σκοτάδι κι απο το σκοτάδι στο φως.

Λάμψε, φως της φωτιάς, Εωσφόρε, πέτρινο άστρο αχτιδοβόλησε πάνω στη σαπίλα ! Φως της φωτιάς ! Φως υποχθόνιο, διαβολικό ! Λάμψε, αχτιδοβόλησε, λάμψε, φως της φωτιάς... λάμψε... αχτιδοβόλησε, φως της φωτιάς, λάμψε, λάμψε...

Οι ζητιάνοι σούρνουνταν από το 'να στ' άλλο καπηλειό της αγοράς, χαμένοι μες στην παγωμένη σκιά του καθεδρικού ναού.

Τραβούσανε για την πλατεία των Όπλων, παίρνοντας κατά μήκος τους δρόμους που ήτανε πλατιοί σαν θάλασσες, μες στην πόλη που απόμενε πίσω τους μονάχη.

[...]

ΤΡΙΤΟ ΜΕΡΟΣ

Βδομάδες, μήνες, χρονια...

28.

Διάλογος στο σκοτάδι

[... ]

Μονάχα ο φοιτητής δεν μιλούσε για τους λόγους της φυλάκισής του. Το να μιλάει για τ' άρρωστα πνευμόνια του τον έκανε λιγότερο να υποφέρει από το να λέει κακό για τη χώρα του. Ευχαριστιότανε να μεμψιμοιρεί και να κλαίγεται για τα σωματικά του βάσανα, γιατί μπορούσε έτσι να ξεχνάει πως είχε γεννηθεί σ' ένα ναυάγιο, πως είχε δεί το φως ανάμεσα σε πτώματα και πως άνοιξε τα μάτια σ' ένα σχολείο χωρίς παράθυρα όπου, από την πρώτη μέρα κιόλας, είχανε σβήσει μέσα του τη μικρή λάμψη της πίστης, χωρίς με τίποτα να την αντικαταστήσουν : σκοτάδι, χάος, σύγχιση, μελαγχολία του ρημαγμένου, του σακατεμένου, και σιγά σιγά τοίμασε και πρόφερε μπερδεμένα το ποίημα των θυσιασμένων γενεών :

Ρίχνουμε την άγκυρα στα λιμάνια της ανυπαρξίας δίχως

φως στα κατάρτια των μπράτσων μας 

τα μουσκεμένα από δάκρυ και δέρμα αλμυρό

όπως γυρίζουν οι ναυτικοί απ΄τη θάλασσα

Το στόμα σου μ' αρέσει μες στο πρόσωπό σου

-φίλησε !- και το χέρι σου στο χέρι μου - ...χτες

ακόμη... - Α, μάταια η ζωή ξαναπερνά

απ' το κρύο ποτάμι της καρδιάς μας !

Σκισμένο το δισάκι και το δεμάτι σκόρπιο

τα μελίσσια πέσαν σα βολίδες

στο διάστημα- ... όχι ακόμη.... -

Και το τριαντάφυλλο των αγέρηδων χωρίς ένα πέταλο...

Η καρδιά πήδαγε πάνω απ΄τα μνήματα.

Α, κριν-κριν-κριν, η νεκροφόρα κυλά και ξανακυλά !...

Μέσα σε νύχτες δίχως φεγγάρι πάνε τα άλογα

σκεπασμένα τριαντάφυλλα μέχρι τις οπλές,

θα έλεγε κανείς πως γυρνούν απ' τα αστέρια

άλλα απ' το κοιμητήρι μονάχα γυρνούν.

Α, κριν-κριν-κριν, η νεκροφόρα κυλά και ξανακυλά,

άμαξα δακρύων, κριν-κριν-κριν !...

Αίνιγμα αυγής στ' αστέρια,

στροφές ψευδαισθήσεων στην ηττα,

και πόσο μακριά απ' τον κόσμο, και πόσο νωρίς...

Για να φτάσουν τις ακροθαλασσιές των βλεφάρων,

κύματα από δάκρυα παλεύουν στο πέλαγος

[... ]

( Αποσπασματα απο "ο κύριος Πρόεδρος", μτφ. ΑΝΝΑ ΞΕΝΟΥ, εισαγωγή Georges Pillement, επιμέλεια Πόλυ Γκίκα, εκδ. ΠΛΕΘΡΟΝ Ε.Π.Ε. - αθήνα 1986, μέρος α' / σελις 9, μέρος γ' / σελ. 186, 187 )

^^^^

Κ Λ Ι Κ στην φωτό