Γένεσις
Στην αρχή ήταν το χάος.
Μετά γεννήθηκα εγώ, μονάχος, σ' έναν κόσμο ραγισμένο,
μ' έναν κουρελιασμένο θεό, που γύριζε από πόρτα σε πόρτα
ζητιανεύοντας την ύπαρξή του.
Ύστερα γίναμε ξαφνικά δυό,
φιληθήκαμε -
κι άρχισε να σκοτώνη ο ένας τον άλλο !
Γέγραπται...
Περπατούσαμε φλυαρώντας μες στη μεγάλη φωτισμένη νύχτα.
Όταν, θέλοντας για μιά στιγμή να φτιάξης τα μαλλιά σου,
σταμάτησες και κοιτάχτηκες σε μιά βιτρίνα...
Ήταν ένα γραφείο κηδειών... Γελάσαμε...
Κι όμως, μένει για πάντα πια από τότε πάνω στα μαλλιά σου
αυτή η ωχρή αμείλιχτη ανταύγεια απ' τα παλιά πολυκαιρισμένα φέρετρα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου