ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΠΕΙΤΕ...

 ότι... καθυστέρησα στο ραντεβού...

code : LV (λάμδα βήτα)

code : ps. (post scriptum)

I like chocolate

Καληνύχτα !

ΑΡΓΥΡΗΣ ΧΙΟΝΗΣ

Ο ΤΖΟΥΤΖΕΣ

στον Νίκο Ζούδιαρη

"Κάνε με να κλάψω" είπε ο βασιλιάς

"κάνε με να κλάψω" είπε και γέλαγε.

"Χάθηκε η μάχη, κάνε με να κλάψω,

χάθηκε ο διάδοχος" είπε και γέλαγε.

"Ο εχθρός μου νίκησε, κάνε με να κλάψω,

χάνεται η χώρα μου" είπε και γέλαγε.

"Δύναμη στο κλάμα" είπε ο τζουτζές

"δεν έχω καμμιά" είπε και γέλαγε.

"Των δακρύων την τέχνη δεν μου τη διδάξανε,

δεν μου τη ζητήσανε" είπε και γέλαγε.

"Με διαταγή σου, έγινα χαρούμενος,

ξέμαθα τον πόνο" είπε και γέλαγε.

"Τώρα, πως να κλάψω;" είπε ο τζουτζές.

"Τώρα, πως θα κλάψω;" είπε ο βασιλιάς.

"Τώρα, πως θα κλάψω;" είπε και γέλαγε.

code : all of me < I liked too much / this for you > all of you me you you me
you and me me and you

...and also for you for me me you you me

CALL OF THE SOUL

I HAVE NO TIME

Ρίχτε μιά ματιά κι... > Ε Δ Ω ! < ...

Επί τη ευκαιρία μιάς συνάντησης που θάχω αύριο το πρωί...

ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ

Τελευταίος είμαι
Και ψάχνω έναν έναν τους βυθούς
των ωκεανών


Ενώ κατά χιλιάδες
άλλοι σκυφτοί κάτω από την επιφάνεια ψάχνουν
τους φωταγωγημένους
Βυθούς των ωκεανών ψέλνοντας το Ave Maria
της πανανθρώπινης αγάπης.

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ

^^^

Πιετά 1941

του Ορέστη Κανέλλη

^^^

Αντίσταση - συνέλευση χωρικών στα βουνά της Ευρυτανίας 

του Βάλια Σεμερτζίδη

^^^

Αντάρτης στην Ευρυτανία

του Βάλια Σεμερτζίδη

SALVATORE QUASIMODO

MILANO, AGOSTO 1943

Invano cerchi tra la polvere,

povera mano, la città è morta.

Έ morta : s' è udito l' ultimo rombo

sul cuore del Naviglio. E l' usignolo

è caduto dall' antenna, alta sul convento,

dove cantava prima del tramonto.

Non scavate pozzi nei cortili :

i vivi non hanno più sete.

Non toccate i morti, così rossi, così gonfi :

lasciateli nella terra delle loro case :

la citta è morta, è morta.

...η πόλη είναι νεκρή

...οι ζωντανοί δεν διψούν πιά

...μην ενοχλείτε τους νεκρούς... 
...αφήστε τους στο χώμα των σπιτιών τους

( απο : "Giorno dopo Giorno", arnoldo mondatori editore - verona settembre 1961, σελίς 48)

THIS IS WHAT YOU ARE

ΚΑΚΝΑΒΑΤΟΣ ΕΚΤΩΡ

ΜΑΣΤΟΛΕΙΧΙΑ ΕΝΤΟΣ ΚΛΙΝΑΜΑΞΗΣ

Ωρα δυό μεσάνυχτα
Στην πλατφόρμα του σταθμού ψυχή
Το λαμπιόνι ρίχνει μπόι
είναι που ο σταθμάρχης ποδοπάτησε τον όρκο του
που ακροάζεται χαρτόσημα
που αγνοεί τη χλωροφύλλη κι αχ εγώ
αχ τα κόκαλά μου λιώμα απ' τον αλαλαγμό
του αλατιού, του ασβεστίου, της συμμετρίας.
Το τραίνο δεν ήρθε ποτέ, εξόν η εμψύχωσή του
εξόν η ειρωνεία του
που είμαι σε σχέση αιμομιξίας με το κάθε τι
ας πούμε μ΄έναν φεγγαροπιωμένον αχινό
ή με την ερωμένη μου
που κάτω απ' τα πιό έντεκα μεσάνυχτα
βυζαίνει τον ρινόκερό της.

(Έκτωρ Κακναβάτος)

ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΙΗΣΗ Νο. 4,

γιά να χαρείτε υπέρμετρα...


Είπε κάποτε τ' αηδόνι : "Θα γίνω πίθηκος !" Κ' έγινε. Είπε κάποτε ο πίθηκος : "Θα γίνω αηδόνι !" Κ α ι  δ ε ν  έ γ ι ν ε, γιατί το κλαδί έσπασε απ΄τα πολλά του χοροπηδήματα.

Ο ποιητής έχει στα μάτια του το αρχέτυπο και ξέρει πως η φύση δεν οργίζεται, πραγματικά, ούτε με την όποια καταιγίδα. Ο ποιηματογράφος έχει στα μάτια του το εγώ του και παίρνει στα σοβαρά τα δάκρυά του. Φυσικό να φοβάται λοιπόν το βρυχηθμό των ερωτημάτων, την ίδια στιγμή που ο ποιητής ποιμαίνει τα ερωτήματα με την απόκριση που είναι ο ίδιος.

Ο ποιητής ολάκαιρος μπαίνει στα προβλήματα, ο ποιηματογράφος περνά π λ ά ι από τα προβλήματα. Γι' αυτό διατυπώθηκε μιά μέρα ο καημός : "Έχετε την ιδέα πως κάνετε ποίηση, όταν τα αίμα σας είναι καλά σιγουρεμένο στις φλέβες ;.."

Ο ποιητής έχει πάντα μες στην ψυχή του την ευλάβεια, ενώ οι ευλαβείς δεν έχουν πάντα μες στην ψυχή τους την ευλάβεια.

(από : "Τα δεσμά της Ελευθερίας")

***

ΜΟΝΑΞΙΑ ΧΡΕΩΜΕΝΗ ΣΤΟ ΠΛΗΘΟΣ

στόχοι οι στίχοι
με τα τεράστια ελληνικά μου 
χαυλιόδοντες αθανασίας

ΒΡΙΣΚΟΜΑΙ ΑΚΟΜΗ ΣΤΗ ΖΩΗ

Ο θάνατος ολάνοιχτος που ίσως
κι από μένα μέλλει να δεχτεί
το κομψότερο δέρμα

ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑΣ ΜΟΥ

Σκάσε αηδόνι !

Ζουρλοπαινεμένη

καγώ στην ερημιά μου
          καταμόναχος

στήθος ερωτόκαστρο

ευχαριστώ την ελληνική γλώσσα

τα Ιορδάνεια ρείθρα

λευτερώνοντας απ' το έρεβος τον έρωτα
      η αγάπη τ' ουρανού το σάρωθρο η παράξενη θέαινα.

[Σπαράγματα]

***

Άλλο Σύμπαν, άλλο σύμπαν. Άλλο Θεός, άλλο θεός, από εννοιολογική άποψη. Κιάλια θέλουν οι αναγνώστες ;

Η μοναξιά λειτουργεί στον πολιτισμό όσο και στη βαθύτερη Προϊστορία' καταστρέφεται στη μέση κατάσταση /// ζωής,
όπου λογουχάρη ο άρρωστος θέλει στο νοσοκομείο την οικογένεια κοντά του και ει δυνατό τα ζώα του.

[Αποσπάσματα]


( Νίκος Καρούζος )

*****

# 5 + 2 = 7 + 10 = 17 + 10 = 27  / 7 + 2 = 9 το 7 #

...θά προσπαθήσουμε να τα ανακαλύψουμε...

...αστρικές διαδρομές...

..................................................... 

επί τη επετείω καί

...Τέλος

ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΙΗΣΗ Νο. 3,

για να χαρείτε υπέρμετρα...

Έρωτας

'Ολη τη νύχτα πάλεψαν απεγνωσμένα να σωθούν απο τον εαυτό τους,

δαγκώθηκαν, στα νύχια τους μείναν κομμάτια δέρμα, γδαρθήκανε

σαν δυό ανυπεράσπιστοι εχθροί, σε μιά στιγμή, αλλόφρονες, ματωμένοι, βγάλανε μιά κραυγή

σα ναυαγοί, που λίγο πρίν ξεψυχίσουν, θαρρούν πως βλέπουν φώτα, κάπου μακριά.

Κι όταν ξημέρωσε, τα σώματά τους σα δυό μεγάλα ψαροκόκκαλα

ξεβρασμένα στην όχθη ενός καινούργιου μάταιου πρωϊνού.

Στιγμή

Τυχαία γεγονότα, λόγια ασήμαντα, πρόχειρες αποφάσεις το πρωί

μηδαμινοί ισολογισμοί το βράδυ, κάτι όνειρα, κάποιες πράξεις - και τέλειωσε η ζωή.

Μιά στιγμή, θέ μου, μόνο μιά στιγμή, έστω άναρθρη, σαν την κραυγή ενός ζώου

μιά στιγμή ολάκαιρη, περ' απ' τις καθημερινές μας δυνατότητες,

μιά στιγμή απόλυτη, απαράδεχτη, κατακρεουργημένη, άναυδη,

σαν το ένστιχτο 

την ώρα που πεθαίνουμε.

( Τάσος Λειβαδϊτης )

*****

# 5 + 2 = 7 + 10 = 17 + 10 = 27 #

* playlist *

ΑΝΝΥ ΚΟΥΤΡΟΚΟΗ

ΩΧΡΑ ΥΠΟΚΟΣΜΗ


Σβησμένοι φανοστάτες τα θαμπά σου ματια
φρουρούσανε την είσοδο της ρημαγμένης πόλης σακατεμένος άνεμος ξεφύσαγε στους δρόμους
βραχνός καημός οι στερεμένες βρύσες
ράγισε το φθινόπωρο κι έσταξε ώχρα υπόκοσμη
πάνω στο άδειο σπίτι στην άκαρπη αυλή
σε φύλλα που ξεράθηκαν χλωμιάσαν τα φιλιά
σε ζαρωμένα στήθια χαμίνια της φθοράς
σ΄εύφορα χείλη π' απόμειναν στέρφα
στη λύσσα που ξεθύμανε σώμα νεκρό.
Κορίτσι απ΄τα παλιά φιλί βαθύ μες στην καρδιά
στο πεθαμένο φως σου τώρα
φαντάσματα τα θλιβερά απομεινάρια.


(από το περιοδικό "ΕΝΤΕΥΚΤΗΡΙΟ", τεύχος 97, σελίς 28)

*****

ΡΕΝΟΣ ΗΡ. ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗΣ (updated)

^^^

του Αλεκου Φασιανου

Τα ματια της

Συ που δεν υπαρχεις

μες σ΄αυτα τα σταχια

τα χρυσα απ' τον ηλιο που ανεμιζουν'

συ που δεν υπαρχεις, περα ως περα,

μεσα στον πλατυ γαλανο ουρανο'

συ που δεν υπαρχεις

μεσα στην καρδια μου -

ακουσε με :

Αν χρειαστη,

αν ερθη κεινη η ωρα,

δε θελω,

δε μπορω να πεθανω.

Γιατι οταν εφευγα,

οσες φορες κι αν ξαναγυρισα,

να την ξαναδω,

τοσες φορες τη διψασα -

και τα ματια της

δε μπορεσα ακομα 

να τα ξεκολλησω

πανω απ' την πλατη μου.

Στεκει ακομα εκειπερα,

στο περβαζι του παραθυριού -

και με κοιταει

να φευγω...

Διωξε την, Κυριε, απο κει,

ξεκολλα απο πανω μου τα ματια της,

αν πρεπει να πεθανω...

Κανε να με δη να χανωμαι

στο βαθος καποιου δρομου

σιγα-σιγα...

Ναναι βεβαιη πως παω καλα.

ναναι βεβαιη

πως ειν' ολόισιος ο δρομος,

πως πουθενα δεν εστριψα...

Κ' ετσι, ησυχασμενη,

να παψη πια να με κοιταη,

να φυγη απ' το παραθυρο,

και να κλειση μονη της

τα παραθυροφυλλα...

Κανε το αυτο Κυριε'

κανε το αυτο...

Και τα ματια της,

τα καρφωμενα στην πλατη μου,

κανε τα να κοιμηθουν,

να με ξεχασουν...

Και τοτε,

αν ειναι θελημα σου,

παρε με, Κυριε,

ανυπαρχτε.

(απο : Ανθολογια της Νεοελληνικης Γραμματειας - Η Ποιηση, των Ρενου - Ηρακλη & Σταντη Αποστολιδη, εκδοση 11η - αθηνα 1983)

Σημ. του blogger :

1.- Ο... > Ρενος < ... Ηρ. Αποστολιδης - κορυφαιος, μαζι με τον πατερα του Ηρακλη, ανθολογος της ελληνικης ποιησης - ηταν αποφοιτος του κλασσικου τμηματος της Βαρβακειου Προτυπου Σχολης, του ετους 1941.

2.- Ο Αλεκος Φασιανος, επισης, ειναι αποφοιτος του κλασσικου τμηματος της Βαρβακειου Προτυπου Σχολης, του ετους 1953.

ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΜΟΥΣΙΚΗ Νο. 2,

για να χαρείτε υπέρμετρα...

Η ΣΧΕΔΙΑ

Μιά σχεδία η ποίηση, που πηγαίνει, γλυστρά,

φέρνει κύκλους ανάμεσα στον κόσμο που βλέπω.

Κάποτε φτάνει και πέρα απ' τα σύνορα

που βάζει το φώς, διαπερνάει καταρράχτες.

Πλέω πάνω της χρόνια, γυρνώ, καταυγάζομαι, χαίρω.

Το κατάλαβα σήμερα μόνο : πως μ' έκαμεν έναν 

πρίγκηπα η μοίρα και πως αν ποτέ

με κεραύνωνε ο φθόνος, θα τόκανε δίκαια.

Αλλ' ότι κι' αν γίνει, θα μ' έχουν οι φύλακες 

αργά ανακαλύψει. Λεηλάτισα το άπειρο.

Η σχεδία οπωσδήποτε θ' αράξει στο χρόνο

φορτωμένη τριαντάφυλλα.

( Νικηφόρος Βρεττάκος, "ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΗ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ", τόμος 21ος, σελίς 56 )

***

Ανάσκελα πεσμένος, κρεμασμένος

Ακούω τον καλπασμό τ' αλόγου μέσα

Στον ήλιο. Το φως θα με εγκαταλείψει.

Κάθε προσπάθεια να με σηκώσει 

Να με πάρει ψηλά ως την αυγή και πάλι

Και με λικνίζει τ' άλογο.

Ονειρεύομαι. Βλέπω. Δε θυμάμαι.

( Νικηφόρος Βρεττάκος, σπάραγμα στίχων γραμμένων από τον ποιητή πάνω σε πακέτο από τσιγάρα, συλλογή "ΕΞΟΔΟΣ ΜΕ ΤΟ ΑΛΟΓΟ" - Ύμνος στή Χαρά )

*****

# 5 + 2 = 7 + 10 = 17 #

... πρώτη φορά,
ακούω τη φωνή σου...

απώλεια μνήμης...

σοβαρή ασθενεια

... χρειάζομαι γιατρό

ΤΙΤΟΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ

ΚΛΙΜΑΚΑ

Γάμπα

Γόνατο

Γλουτοί

Γοφιά

Γαστέρα

Γλώσσα

Γάγγλια

Γαργάρα

Γιατρικό

Γυναίκες

Γυναικολογίες

Γενικολογίες

σημ. του blogger : Ο Τιτος Πατρικιος ειναι αποφοιτος του κλασσικου τμηματος της Βαρβακειου Προτυπου Σχολης, του ετους 1946.

ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΜΟΥΣΙΚΗ Νο. 1 ,

για να χαρείτε υπέρμετρα... 

ΟΜΝΥΕΙ

Ομνύει κάθε τόσο ν΄αρχίσει πιο καλή ζωή.

Αλλ' όταν έλθ' η νύχτα με τες δικές της συμβουλές,

με τους συμβιβασμούς της, και με τες υποσχέσεις της'

αλλ' όταν έλθ' η νύχτα με τη δική της δύναμι

του σώματος που θέλει και ζητεί, στην ίδια

μοιραία χαρά, χαμένος, ξαναπιαίνει.

( Κων/νος Καβάφης )

***

# 5+2 = 7 #

επί τη επετείω...

κόντρα στο κρύο και τα δύσκολα που συναντάμε...

ευτυχώς που υπάρχουν και τα αισθήματα και τα συναισθηματα...

..............................................................................................

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΑΣΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ

Νεοέλλην ποιητής

Ήθελε να 'ναι Έλιοτ, ένας Ελύτης έστω

αδυναμία έδειχνε στα μακαρόνια pesto.

Έχει ποικίλας αρετάς μα και πολυγλωσσία

προσφάτως μεταφράστηκε και στη Λευκορωσία.

Μιλάει κυπριώτικα και αυστραλιανά

πολύ συχνά ακούγεται και στα ερτζιανά.

Κάθε καινούρια συλλογή περίσσια φροντισμένη

από γνωστούς εικαστικούς είναι ζωγραφισμένη.

Είν' αρχηγός νέας σχολής και θα κριθεί στο μέλλον

στους στίχους του καινοτομεί, αστέρας ανατέλλων.

Λόγο καλό για ομότεχνους συνήθως δεν εκφέρει

τους βρίσκει αστοιχείωτους και μιμητές Σεφέρη.

Άριστες σχέσεις διατηρεί με όλους τους εκδότες

ένα του ποίημα πέρασε σε μουσική με νότες.

Χωρίς βραβείο κρατικό ή άλλες διακρίσεις

εντέχνως αποκρίνεται στου Προύστ τις ερωτήσεις.

Συνήψε και ερωτικό δεσμό το θέρος στην Ανάφη

μια φεγγαρόλουστη βραδιά που διάβασε Καβάφη.

Πέρυσι τον εξέλεγξαν μέλος της Εταιρείας

μαζί με άλλους έντεκα και μόνον τρείς Κυρίας.

Λοξώς κοιτάζει προς βορράν τη φίλη μας Σουηδία

λίγη δεν θα του έπεφτε κι η ντόπια Ακαδημία.

Και το Νομπέλ, αν, τελικώς, δεν του χαμογελάσει

σύνταξη λογοτεχνική θα πάρει όταν γεράσει.

( από το περιοδικό "ΕΝΤΕΥΚΤΗΡΙΟ", τεύχος 97, σελίς 21 )

ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ ΤΙΤΟΣ

ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΛΙΜΑΚΑ

Σειρά οι πουτάνες μπρος στα σπίτια που αγαπήσαμε

με πρόσωπα καταβροχθισμένα από λαμπτήρες

φθορισμού, ασβέστες, κοκκινάδι.

Μιά γκαστρωμένη ακουμπάει στον τοίχο

πιό ψηλά ανοιχτές ακόμα οι τρύπες απ' τα βλήματα

βουβή η κοιλιά της μαύρη σφαίρα

προετοιμάζει την εκδίκηση που δεν υποπτευόμαστε.

Δυό κοντοστέκονται, λένε κάνει καλό κρεβάτι,

ψάχνουν, δεν φτάνουν τα λεφτά, σφίγγουν 

μέσα στις τσέπες τ' ορθωμένο πέος,

σάπια κρεμμύδια βρώμια κρέατα κλούβια αυγά

μπόχα της αγοράς μικτό περίπολο ταυτότητες.

Μού 'πε ένας φίλος πως στο Σύνταγμα

οι πουτάνες κυκλοφορούν με κούρσες.

σημ. : η υπογράμμιση, απο τον blogger

ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ

ΖΑΧΑΡΙΑΣ ΒΟΛΙΚΑΣ

Η αναρτηση αυτη, με τη συγκαταθεση του παν/κου Ζ. Β., ποιητη και ζωγραφου, (... μετα κι απο μια τυχαια συναντηση), αφιερωνεται στον παν/κο και ποιητη... > Γ. Κεντρωτη ! < .

... Εγω σε ξεχωριζω στο νερο'
σε μαζεψα στις σταχτες
του πελάγου !

Στη μνημη των γονιων μου

γ'

Στο σπιτι σου

- μονοκλινη σπηλια -

και καψαλια

κι ελιες με μαραθοσπορους

πριν ερθει συμφορα να αυτονομουνται

αηδονι

που σ΄ το πλέξαν τα σχοινια'

διπλά και τριδιπλα φεγγαρια

κι η μορφη σου !

... Προστατης των ευδρόμων που αφοπλιζονται,

εμψυχωμενα μ' επισειοντα γλαυκό

να ευφραινουν το μελτεμι !

... Με αμφιστομες καρενες

θαλασσωθηκες,

τον αμωμο Αχιλλεα

να συντρεχεις 
οδυσσάμενε !

*

Αομματος ο Αρχων Μιχαηλ

καταβυθιστηκε

να σου μαζευει απ' τα θαλαμια

τα κτερισματα

- μάργαρος των οστρακων'

χτισμενες στον ορειχαλκο σειρηνες'

να αποθαυμαζεις την πανωρια ξαστερια...

Αναδιπλωθηκαν οι κλωνοι της οξυας

σε πολεμιστρα,

ρετσινι για τα σώτροπα

το δακρυ του πευκια'

η δαφνη,

επινικιο σινιαλο...

Μα το καινουργιο σου σκαρι

στην προκυμαια,

δικια μας μοιρα

πολυπλαγκτε Οδυσσεα !

...Κι η λευτερη γυναικα που γεννα

σε καθε νευμα της φυλης

και προσπερνα,

Πλειαδα - καργα τα πανια - αορατη

στου Ωριωνα τον οιστρο,

σαν Χαιρε πλαθεται με φως

στα βοτσαλα,

στη νοτισμενη ακρογιαλια,

μεσ' στην ανταρα απ' αυγουστιατικες καμπανες

για το θαυμα !

( Το 3ο μερος απο το συνθετικο ποιημα "ΤΟ ΔΟΥΡΕΙΟ ΠΛΟΙΟ", επιμελεια Γιωργου Γεωργουση, εκδοση "ΔΙΑΤΤΩΝ" - αθηνα, απριλιος 2012 - σε πολυτονικο συστημα, τυπογραφικα στοιχεια πελασγικα των 12" - κοσμημα εξωφυλλου απο σχεδιο σε μινωικκο αγγειο του ιδ' αι. π.Χ. )

L' APPUNTAMENTO...

amore fai presto perche Io non resisto...

MIGUEL ANGEL ASTURIAS

^^

Κ Λ Ι Κ στην φωτό

ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ

21, 22, 23 Απριλίου

1.

Μπροστά στην Πύλη του Κυρίου

Λάμψε, φως της φωτιάς, Εωσφόρε ! Πέτρινο άστρο !

Σαν το επίμονο βούισμα των αυτιών αχολογούσαν αδιάκοπα οι βροντερές καμπάνες που καλούσανε για προσευχή - το αίσθημα της δυσφορίας όλο και μεγάλωνε : Πέρασμα από το φως στο σκοτάδι κι απο το σκοτάδι στο φως.

Λάμψε, φως της φωτιάς, Εωσφόρε, πέτρινο άστρο αχτιδοβόλησε πάνω στη σαπίλα ! Φως της φωτιάς ! Φως υποχθόνιο, διαβολικό ! Λάμψε, αχτιδοβόλησε, λάμψε, φως της φωτιάς... λάμψε... αχτιδοβόλησε, φως της φωτιάς, λάμψε, λάμψε...

Οι ζητιάνοι σούρνουνταν από το 'να στ' άλλο καπηλειό της αγοράς, χαμένοι μες στην παγωμένη σκιά του καθεδρικού ναού.

Τραβούσανε για την πλατεία των Όπλων, παίρνοντας κατά μήκος τους δρόμους που ήτανε πλατιοί σαν θάλασσες, μες στην πόλη που απόμενε πίσω τους μονάχη.

[...]

ΤΡΙΤΟ ΜΕΡΟΣ

Βδομάδες, μήνες, χρονια...

28.

Διάλογος στο σκοτάδι

[... ]

Μονάχα ο φοιτητής δεν μιλούσε για τους λόγους της φυλάκισής του. Το να μιλάει για τ' άρρωστα πνευμόνια του τον έκανε λιγότερο να υποφέρει από το να λέει κακό για τη χώρα του. Ευχαριστιότανε να μεμψιμοιρεί και να κλαίγεται για τα σωματικά του βάσανα, γιατί μπορούσε έτσι να ξεχνάει πως είχε γεννηθεί σ' ένα ναυάγιο, πως είχε δεί το φως ανάμεσα σε πτώματα και πως άνοιξε τα μάτια σ' ένα σχολείο χωρίς παράθυρα όπου, από την πρώτη μέρα κιόλας, είχανε σβήσει μέσα του τη μικρή λάμψη της πίστης, χωρίς με τίποτα να την αντικαταστήσουν : σκοτάδι, χάος, σύγχιση, μελαγχολία του ρημαγμένου, του σακατεμένου, και σιγά σιγά τοίμασε και πρόφερε μπερδεμένα το ποίημα των θυσιασμένων γενεών :

Ρίχνουμε την άγκυρα στα λιμάνια της ανυπαρξίας δίχως

φως στα κατάρτια των μπράτσων μας 

τα μουσκεμένα από δάκρυ και δέρμα αλμυρό

όπως γυρίζουν οι ναυτικοί απ΄τη θάλασσα

Το στόμα σου μ' αρέσει μες στο πρόσωπό σου

-φίλησε !- και το χέρι σου στο χέρι μου - ...χτες

ακόμη... - Α, μάταια η ζωή ξαναπερνά

απ' το κρύο ποτάμι της καρδιάς μας !

Σκισμένο το δισάκι και το δεμάτι σκόρπιο

τα μελίσσια πέσαν σα βολίδες

στο διάστημα- ... όχι ακόμη.... -

Και το τριαντάφυλλο των αγέρηδων χωρίς ένα πέταλο...

Η καρδιά πήδαγε πάνω απ΄τα μνήματα.

Α, κριν-κριν-κριν, η νεκροφόρα κυλά και ξανακυλά !...

Μέσα σε νύχτες δίχως φεγγάρι πάνε τα άλογα

σκεπασμένα τριαντάφυλλα μέχρι τις οπλές,

θα έλεγε κανείς πως γυρνούν απ' τα αστέρια

άλλα απ' το κοιμητήρι μονάχα γυρνούν.

Α, κριν-κριν-κριν, η νεκροφόρα κυλά και ξανακυλά,

άμαξα δακρύων, κριν-κριν-κριν !...

Αίνιγμα αυγής στ' αστέρια,

στροφές ψευδαισθήσεων στην ηττα,

και πόσο μακριά απ' τον κόσμο, και πόσο νωρίς...

Για να φτάσουν τις ακροθαλασσιές των βλεφάρων,

κύματα από δάκρυα παλεύουν στο πέλαγος

[... ]

( Αποσπασματα απο "ο κύριος Πρόεδρος", μτφ. ΑΝΝΑ ΞΕΝΟΥ, εισαγωγή Georges Pillement, επιμέλεια Πόλυ Γκίκα, εκδ. ΠΛΕΘΡΟΝ Ε.Π.Ε. - αθήνα 1986, μέρος α' / σελις 9, μέρος γ' / σελ. 186, 187 )

^^^^

Κ Λ Ι Κ στην φωτό