ΦΡΕΙΔΕΡΙΚΟΣ ΝΙΤΣΕ

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗ

"Προπάντων μη μου μιλάτε για φυσικά χαρίσματα,
για έμφυτα ταλέντα!
Σε όλους τους τομείς μπορείς να αναφέρεις μεγάλους ανθρώπους που ήταν μέτρια προικισμένοι.
Αλλά η μεγαλοσύνη τους ήρθε, γίνηκαν οι ίδιοι "μεγαλοφυείς" (όπως λένε), χάρις σε ορισμένα προτερήματα, που σε κανένα δεν αρέσει να προδίδει ότι του λείπουν όταν το συνειδητοποιεί.
Είχαν όλοι τους αυτήν τη στέρεη συνείδηση του μάστορα,
που μαθαίνει πρώτα να τελειοποιεί τα επιμέρους, πριν καταπιαστεί με μεγάλο έργο συνόλου.
Έκαναν υπομονή, γιατί έβρισκαν περισσότερη ευχαρίστηση στην καλή εκτέλεση της λεπτομέρειας, στα πάρεργα του τεχνουργήματος, παρά στην εντύπωση που προξενεί ένα εκθαμβωτικό σύνολο.

Το είδος της ομορφιάς που είναι το πιο ευγενές,
είναι εκείνο που δεν γοητεύει μονομιάς,
που δεν ενεργεί θυμώδεις
μεθυστικές επιθέσεις (προκαλεί γρήγορα την αηδία το είδος αυτό),
αλλά εκείνο που εισχωρεί μέσα μας σιγανά,
η ομορφιά που φέρεις μαζί σου σαν να μην την αισθάνεσαι,
που μας συμβαίνει να ξαναβρίσκουμε στα όνειρα,
αλλά που αφού για πολύ καιρό κράτησε ταπεινή θέση στην καρδιά μας, στο τέλος μας διακατέχει ολοκληρωτικά,
πλημυρίζει τα μάτια δάκρυα,
την καρδιά νοσταλγία."

ΦΡΕΙΔΕΡΙΚΟΣ ΝΙΤΣΕ: Περί της Ψυχής των Καλλιτεχνών.

(αναδημοσίυση από την σελίδα του Καλλιτεχνικού οργανισμού κοχύλι στο Facebook)