Η ΑΛΗΘΕΙΑ
Η αλήθεια. Τη σπατάλεψα του λατρεμού την πλάνη,
ξόανα, ριγμένα από ψηλά, μου θόλωναν τα φρένα,
φως λαγαρό του διάβα-σου το φως κ' εμένα κάνει,
τώρα ήρθ' η ώρα, δε γνωρίζω παρά μόνο Εσένα.
Στα χλωμιασμένα τ' άνθια εσύ το αχλώμιαστο βοτάνι,
μαινάδα ήταν η σκέψη μου, τη στύλωσες παρθένα
στη βραδιανή μου προσευχή με αυγερινό στεφάνι.
Τώρα ήρθ' η ώρα, δε γνωρίζω παρά μόνο Εσένα.
Μεσ' στης καρδιάς τα πιό βαθιά που ο λόγος δεν τα φτάνει,
καημός ασώματου παλμού γιά κάποια ωραία γέννα
που θα στήση αγνάντια μου το σώμα σου έχει υφάνει.
Τώρα ήρθ' η ώρα' δε γνωρίζω παρά μόνο Εσένα.
(Από τη συλλογή "Περάσματα και Χαιρετισμοί", αθήνα - 1931)
