ΠΑΝΤΟΤΙΝΑ
Το πλοίο της αγάπης
όλους μας είχε πάνω του
επιβάτες χωρίς αποσκευές
και μ' άγνωστο προορισμό
χαρούμενοι στην πίστη
πως ο άνεμος
είναι μαζί-μας
τα κύματα πάντοτε μπρος
ποτέ πίσω στη γη την ποτισμένη
φωνές παιδιών χαμένων
Αλλού μας περιμένουν τα πουλιά
τα χρωματιστά-τους τραγούδια
και άνθρωποι γελαστοί χρυσά σπίτια
να μας χαρίσουν
Το παντοτινό μας τράβηξε
μακριά απ' τους τόπους της φθοράς
γιατί τα αισθήματα
μένουν ύστερά-μας
κι είναι τα υλικά του καραβιού
που κι αν βουλιάξει στον ασάλευτο βυθό
εκείνο ολοένα ταξιδεύει
πράσινα φύκια άμμο πέτρες σέρνοντας
(από τη συλλογή : "ΧΝΑΡΙΑ ΛΑΦΡΙΑ", έκδ. "Το Ροδακιό" - αθήνα Ιαν. 2013 / σ. 32)
* * * * * * *
στροβιλισμοί...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου