ΜΙΧΑΗΛ ΜΠΟΥΛΓΚΑΚΟΦ

... > ΜΙΧΑΗΛ ΜΠΟΥΛΓΚΑΚΟΦ < ... !!!

^^^^

Κλικ στη φωτό!

ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 19

Μαργαρίτα


   Ακολούθα με, αναγνώστη! Ποιός σου είπε πως δεν υπάρχει στον κόσμο ο αληθινός, ο πιστός, αιώνιος έρωτας; Ας κόψουν τη σιχαμερή γλώσσα του ψεύτη!
   Ακολούθα με, αναγνώστη, εμένα ακολούθα και θα σου δείξω έναν τέτοιο έρωτα!
Όχι! Ο μαιτρ έκανε λάθος, όταν έλεγε με πικρία στον Ιβάνουσκα στο νοσοκομείο, τη νύχτα, περασμένα μεσάνυχτα, ότι εκείνη τον είχε ξεχάσει. Αυτό δεν μπορούσε να συμβεί.
Πρώτα απ' όλα ας αποκαλύψουμε το μυστικό που ο μαιτρ δεν ήθελε να αποκαλύψει στον Ίβάνουσκα. Την αγαπημένη του τη λέγανε Μαργαρίτα Νικολάγιεβνα. Όλα όσα διηγόταν ο μαιτρ γι' αυτή στον καημένο τον ποιητή ήταν πέρα για πέρα αληθινά. Είχε περιγράψει σωστά την αγαπημένη του. Ήταν όμορφη και έξυπνη. Σ' αυτό θα πρέπει να προσθέσουμε ακόμη κάτι' με βεβαιότητα μπορούμε να πούμε πως πολλές γυναίκες θα δίνανε ό,τι είχαν και δεν είχαν για ν' ανταλλάξουν τη ζωή τους με τη ζωή της Μαργαρίτας Νικολάγιεβνα. Η Μαργαρίτα, τριάντα χρονών και χωρίς παιδί, ήταν γυναίκα ενός πολύ μεγάλου επιστήμονα, που είχε πραγματοποιήσει μάλιστα μια σημαντικότατη ανακάλυψη εθνικής σημασίας. Ο άντρας της ήταν νέος, όμορφος, καλός, τίμιος και λάτρευε τη γυναίκα του. [...]. 
   [...]. Τι άλλο μπορεί να επιθυμούσε αυτή η γυναίκα; Γιατί στα μάτια της έκαιγε πάντα μια ανεξήγητη μικρή φλόγα; [...]. Δεν ξέρω. Μου είναι άγνωστο. Φαίνεται όμως πως έλεγε αλήθεια ότι χρειαζόταν εκείνον, το μαιτρ, και όχι το γοτθικό αρχοντικό, ούτε τον ξεχωριστό κήπο, ούτε τα χρήματα. Είναι αλήθεια ότι τον αγαπούσε. [...].
   Το όνειρο που είδε την προηγούμενη νύχτα η Μαργαρίτα ήταν πραγματικά ασυνήθιστο. Γιατί σ' όλη τη διάρκεια αυτού του μαρτυρικού χειμώνα δεν είχε δεί ποτέ στον ύπνο της το μαιτρ. Τη νύχτα την εγκατέλειπε και βασανιζότανε μόνο τη μέρα. Αλλά εκείνο το βράδυ τον είδε. [...].

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 32

Η άφεση και η αιώνια κατοικία


   [...]. Ο μαιτρ και η Μαργαρίτα είδαν ν' ανατέλει η αυγή που τους είχε υποσχεθεί εκείνος. Διαδεχόταν γοργά τη νύχτα της πανσελήνου. Ο μαιτρ βάδιζε με τη φίλη του, φωτισμένος απ' τις πρώτες  πρωινές αχτίδες, πάνω σ' ένα πέτρινο με μούσκλα γεφυράκι. Το διέσχισαν. Το ρυάκι έμεινε πίσω από τους πιστούς εραστές, κι εκείνοι ακολούθησαν έναν αμουδερό δρόμο.
[...].


[Από : "Ο μαιτρ και η Μαργαρίτα", μτφ. Τίνα Καραγεώργη, Γιούρι Γιαννακόπουλος / α' έκδ. "Θεμέλιο", αθήνα - 1991 / ΤΟ ΒΗΜΑ βιβλιοθήκη - 2007 - isbn 978-88-6239-010-1 / σελ. 255, 256, 257 και 448]

σημ. : Η υπογράμμιση του κειμένου, στο τελευταίο απόσπασμα, είναι του blogger.