ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΗΤΤΑ
Υστερ' απ' την πανωλεθριαν των Αθηναιων στους Αιγος Ποταμους, και λιγο αργοτερα
μετα την τελικη μας ηττα, - πανε πια οι ελευθερες κουβεντες-μας παει κι η Περικλεια αιγλη,
η ανθηση των Τεχνων, τα Γυμναστηρια και τα Συμποσια των σοφων μας. Τωρα
βαρια σιωπη στην Αγορα και κατηφεια, κι η ασυδοσια των Τριαντα τυραννων.
Τα παντα (και τα πιο δικα μας) γινονται ερημην μας, χωρις καθολου
τη δυνατοτητα μιας καποιας προσφυγης, μιας υπερασπισης η απολογιας,
μιας εστω τυπικης διαμαρτυριας. Στη φωτια τα χαρτια και τα βιβλια μας'
κι η τιμη της πατριδας στα σκουπιδια. Κι αν γινοταν ποτε να μας επετρεπαν
να φερουμε για μαρτυρα καποιον παλιο μας φιλο, αυτος δε θα δεχοταν απο φοβο
μηπως και παθη τα δικα μας - με το δικιο του ο ανθρωπος. Γι' αυτο
καλα ειναι εδω - μπορει και ν' αποχτησουμε μια νεα επαφη με τη φυση
κοιτωντας πισω απο το συρμα ενα κομματι θαλασσα, τις πετρες, τα χορταρια,
η καποιο συννεφο στο λιογερμα, βαθυ, βιολετι, συγκινημενο. Κι ισως
μια μερα να βρεθη ενας νεος Κιμωνας, μυστικα οδηγημενος
απο τον ιδιο α'ι'το, να σκαψη και να βρη τη σιδερενια αιχμη απ' το δορυ μας,
σκουριασμενη, λιωμενη κι αυτην, και να την κουβαληση επισημα
σε πενθιμη 'η δοξαστικη πομπη, με μουσικη και στεφανια στην Αθηνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου