ΛΕΥΚΗ ΣΤΟΑ
Το ξερω πως σ' αυτον που μοναχ'ος πορευεται
δειχνουνε τις πληγες τους
τα δαση τα απεραντα.
Σ' ευτον τα μυστικα-τους λενε τα βαθεια.
Και ειναι τοσες οι σκιες πουλιων
που αργοπετ'αξαν πανω τους,
πριν τους περηφανους λαιμους τεντωσουν
κι' ορμησανε για τις κορφες.
Και τα φτερα τους που 'επεσαν,
σε ωρες αγαπης,
εχουνε κρυψει εκει την ανασα τους.
Μεσα στα δαση μοναχ'ος να πορευεσαι.
Στην σιωπη τους να εμπιστευεσαι
τη λευκη σου σκια.
Και στο βαθος τους...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου