ΩΡΑ ΤΗΣ ΠΡΑΞΗΣ
Ειναι κουραστικα τα λογια σου - το ξερω...
Μα πως να γινη ; Μεσα στις συλλαβες του
υπαρχουν παντα οι κραυγες των ημερων που τον βαζανιζαν...
Ειν' το σακκακι του περασμενης μοδας -
και συμφωνω πως, διαβολε, οι αριστεροι
θαπρεπε λιγο να συγχρονιστουνε...
Μ' αν ετσι σφιχτα τοχη κλεισμενο,
ειναι για να μη σ' ενοχλη το τρυπιο του πλεμονι...
Εμεινε το οπτικο του πεδιο στενο --
πο'υ η σφαιρικη δικη σου οραση !.. --
μα, βλεπεις, ακομα βαραινουν στη ματια του
οι πετρες που χρονια του κλειναν τον οριζοντα...
Κι αληθεια, σε γνωση και διπλωματα
ουτε που γινεται να παραβγη μαζι σου !..
Μονο που εκεινος θα ξαναπαη αυριο εξορια,
ενω εσυ ολο και θ' αναβαλλης τη στιγμη της πραξης
περιμενοντας τις προσφορες συνθηκες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου