Λευκες νυχτες
Ποτε μου δεν ειχα τσεκ να μοιραζω, / μητε ετοιμοπαραδοτη ευγενεια, μητε στιλετα, / μητε θεσεις στους "αγαπητους συγγενεις μου" - αργομισθιες. // Ημουν παντα ενα τελειο στιγμα, / ενας "αδιορθωτος" οπως ελεγαν, ενας αδεξιος, που δεν ηξερε / παρα να ονειρευεται και να περιφρονη, / χωρις επαγγελμα, χωρις θεο. // Πρωτη φορα που καταφερα κατι / ηταν για μια υποθεση ξενη, γεματη περιπετεια και φαντασια, / κ' ηταν για εναν αρρωστο κοριτσι - τα ματια του αναβαν κ' εσβηναν πολυ μακρυα... / Οι φιλοι μου -- ευκινητοι σαλταδοροι, εβραιοι κ' επαναστατες -- / αφανιζονταν να κλαιν και ν' αγαπουν, μεσα σε μια πολη / απο τσιμεντο και σιωπη' / οι φιλοι χορευαν κ' εβριζαν γυρω σ' ενα πυραχτωμενο ιδανικο, / καπνιζαν διχως αναπαψη / και κουδουνιζαν αστρα στις τσεπες τους, / μεσα σε τρωγλες ιστορικες, που καποτε θα παω και θα τις προσκυνησω.
Γυριζω αυτους τους μηνες μεσα σε μια αφιλοξενη πολη / και ματωνω με το σκελετο μου το νυχτερινο της δερμα, / που διασκεδαζει... / Στηνω το σχημα μου παγιδα κατω απο τον υπνο, / κατω απ' αυτο το κλεμμενο βελουδο των προνομιουχων. / Ειμ' ενας εμπολεμος ταφος, που ανασαινει και προχωρει στα θεμελια τους, / ετοιμος ν' αλαλαξη και να σωπαση μαζι τους / παντοτινα... // Εκεινο που θα μεινη / θαν' ενα μαδημενο στερνο - που ορκιζομαι, ηθελε πολυ ν' αγαπηση!.. / Κι αυτος εδω ο εφιαλτης / να θυμιζη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου