... απο την "ΑΣΚΗΤΙΚΗ" του Καζαντζακη... :
-Μαζωξε τη δυναμη σου κι αφουγκρασου' ολη η καρδια του ανθρωπου ειναι μια κραυγη. Ακουμπησε απανω στο στηθος σου να την ακουσεις' καποιος μεσα σου αγωνιζεται και φωναζει.
Χρεος σου, σε πασα στιγμη, μερα και νυχτα, σε χαρα και σε θλιψη, μεσα απο την καθημερινην αναγκη, να ξεχωρισεις την Κραυγη τουτη, να την ξεχωρισεις ορμητικα η συγκρατημενα, οπως βολει στη φυση σου, γελωντας η κλαιγοντας, ενεργωντας η στοχαζομενος, και να μαχεσαι να νιωσεις ποιος ειναι αυτος που κιντυνευει και φωναζει'
και πως μπορουμε εμεις να στρατευτουμε, ολοι μαζι, και να τονε λευτερωσουμε.
- Διαλεγω τον ανηφορο, γιατι κατα κει με σπρωχνει η καρδια μου. "Απανω! Απανω! Απανω!" φωναζει η καρδια μου, και την ακολουθω μ' εμπιστοσυνη.
Νιωθω, αυτο ζηταει απο μενα η τρομερη αρχεγονη Κραυγη. Πηδω στο πλευρο της! Ταυτιζω τη μοιρα μου μαζι της.
- Αγαπα τον κιντυνο. Τι ειναι το πιο δυσκολο; Αυτο θελω! [...].
- Ν' αγαπας την ευθυνη. [...].
- Ν' αγαπας τον καθενα αναλογα με τη συνεισφορα του στον αγωνα. Μη ζητας φιλους' να ζητας συντροφους!
Να 'σαι ανησυχος, αφχαριστητος, απροσαρμοστος παντα. Οταν μια συνηθεια καταντησει βολικη, να τη συντριβεις. Η μεγαλυτερη αμαρτια ειναι η ευχαριστηση.
- Η Κραυγη δεν ειναι δικη σου. Δε μιλας εσυ, μιλουν αριφμητοι προγονοι με το στομα σου. Δεν πεθυμας εσυ' πεθυμουν αριφνητες γενεες απογονοι με την καρδια σου.
- Η ρατσα σου ειναι το μεγαλο σωμα, το περασμενο, το τωρινο και το μελλουμενο. Εσυ εισαι μια λιγοστιγμη εκφραση, αυτη ειναι το προσωπο. Εσυ εισαι ο ισκιος, αυτη το κρεας.
- Ενας λακκος αιμα ειναι η κεφαλη σου, και μαζωνουνται κοπαδια κοπαδια οι γισκιοι των πεθαμενων και σε πινουν να ζωντανεψουν.
- Μη τους λυπασαι! Καθου αγρυπνος στην καταβοθρα της καρδιας σου και ξεδιαλεγε. Τουτος ο ισκιος, να λες, ειναι ταπεινος, σκοτεινος, σα ζωο' να φυγει! Τουτος ειναι σιωπηλος και φλεγομενος, πιο ζωντανος απο μενα' ας πιει το αιμα μου ολο!
- Οταν φοβασαι, ο φοβος διακλαδωνεται σε αναριθμητες γενεες και εξευτελιζεις αναριθμητες ψυχες μπροστα και πισω σου.
- Μοναχα εκεινος λυτρωθηκε απο την κολαση του εγω του που νιωθει να πειναει οταν ενα παιδι της ρατσας του δεν εχει να φαει, και να σκιρταει πασιχαρος οταν ενας αντρας και μια γυναικα του σογιου του φιλιουνται.
- Δε μιλας εσυ. Μητε ειναι η ρατσα μοναχα μεσα σου που φωναζει' μεσα σου οι αριφνητες γενεες των ανθρωπων - ασπροι, κιτρινοι, μαυροι - χιμουν και φωναζουν.
- Η καρδια σμιγει ο,τι ο νους χωριζει, ξεπερναει την παλαιστρα της αναγκης και μετουσιωνει το παλεμα σε αγαπη.
- Δε φωναζεις εσυ. Δε φωναζει η ρατσα σου μεσα στο εφημερο στηθος σου. Δε φωναζουν μοναχα οι ασπρες, οι κιτρινες, οι μαυρες γενεες των ανθρωπων στην καρδια σου. Η Γης αλακερη, με τα νερα και τα δεντρα της, με τα ζωα, με τους ανθρωπους και τους θεους της μεσα στο στηθος σου φωναζει.
- Ενας ανεμος ερωτικος φυσαει απανω στη Γης, ιλιγγος κυριευει ολα τα ζωντανα και σμιγουν στη θαλασσα, στις σπηλιες, στον αγερα, κατω απο το χωμα, μεταγγιζοντας απο κορμι σε κορμι μια μεγαλη ακατανοητη αγγελια.
- Ελεος, ευγνωμοσυνη και σεβας μας κυριευει για τους παλιους μας συντροφους στη μαχη. Δουλευαν, αγαπουσαν και πεθαιναν για ν' ανοιξουν το δρομο να περασουμε.
**********
ημερα εκπληξης η σημερινη!
ενας συντροφος, συναγωνιστης, με θυμηθηκε και,
με βρηκε μετα 11 χρονια!
κι ηταν τοσα αυτα που θυμηθηκαμε...
στον αγωνιστη, λοιπον,
στον φιλο Sami
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου