Δηλωνεται κατηγορηματικα οτι, ολα τα δημοσιευομενα ποιηματα, αποσπασματα ποιηματων η, και στιχοι κ.λπ. λογοτεχνικα κειμενα ειναι απο εντυπες εκδοσεις ευρισκομενες στη κατοχη του διαχειριστη αυτου του ιστολογιου. Σε οποιαδηποτε αλλη περιπτωση, γινεται link κατ' ευθειαν στα ιστολογια στα οποια βρισκονται και οχι αναδημοσιευση τους, ακομη κι αν δεν υπαρχει σχετικο απαγορευτικο σημα.

Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2012

ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΑ'Ι'ΤΗΣ

... τα αλλοτριωμενα, σαρδελοποιημενα ανθρωπακια του Γα'ι'τη, α-προσωπα
παντα με σκληρο, στρογγυλοποιημενο... καπελλο :

^
"τα παραβαν"
του Γιαννη Γα'ι'τη (1923 - 1984)
(λαδι σε καμβα)

^
Κ Λ Ι Κ στην εικονα !

[... ]
Ο Γα'ι'της υπηρξε απο τους πρωτους της ελληνικης Αφαιρεσης (1949). Το εργο του παρουσιαζει πολλες επιδρασεις αλλα και πολλη πρωτοτυπια. Κατεληξε - μετα το 1960 - σε τυποποιημενες κατασκευες - τα ανθρωπακια - στις οποιες περνουσε ολο το προβλημα της αλλοτριωσης και μαζικοποιησης του συγχρονου ατομου. Ο Γα'ι'της μετεφερε τον εικαστικο του προβληματισμο σε ποικιλες εφαρμογες, συνδυαζοντας τεχνη και διακοσμηση και εξοικειωνοντας το πλατυτερο κοινο με το εργο τεχνης της εποχης μας.


(του Μανου... < Στεφανιδη >... , "εγκυκλοπαιδεια παπυρος - larousse - britannica", pochet edition, εκδ. : " εκδ. οργανισμος ΠΑΠΥΡΟΣ" - αθηνα 2006, τομος 13, σελις 106)

Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2012

ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΧΩΡΙΣ ΠΥΞΙΔΑ...


ΚΙ ΟΜΩΣ...

Μεσα σ' αυτον το ΚΟΝΙΟΡΤΟ, τη θολουρα και την "ομιχλη" που αφηνουν πισω τους οι επελαυνοντες νεοβαρβαροι :
- ...(νεο)κουλτουριαρηδες που "μονο τις τριχες τους δεν αμφισβητ(ησαν)ουν" καθως λεγει ο Ντινος Χριστιανοπουλος.

Μεσα σ' αυτον τον ΩΚΕΑΝΟ :
- ... της "κακοσχημης υπερβολης και... απρεπειας", οπως λεγει η Κικη Δημουλα.
- ... της "ασχημιας που νικησε το ωραιο, το θριαμβο των μετριων, την υποχωρηση της ευφυιας, τη δυναμη της ηλιθιοτητας και της κατινιας, τη γενικευμενη μεταλλαξη αξι'ων και αξ'ιων", κατα τον Μανο Στεφανιδη.

- ... της επικρατησης του κιτς, της δηθεν γνωσης, της δηθεν ανθρωπιας, της δηθεν αλληλεγγυης, της δηθεν φιλιας, της δηθεν αγαπης, του δηθεν ερωτα, της δηθεν επαναστικοτητας η ανταρσιας, ακομη ακομη της δηθεν οργης για ολα αυτα που συμβαινουν, πανω απο δυο χρονια τωρα, στο τοπο αυτο... με απλα λογια, μιας δηθεν κοινωνιας, μιας κοινωνιας χαζοχαρουμενης... χασκογελωντων νεων και παλαιων διανοουμενων που αδυνατουν να αρθρωσουν μια νεα "ποιητικη", ενα νεο καθαρο κινημα, οδηγο για τον κοσμο, που με πολυ λαχταρα το προσμενει απ' αυτους - ιδιαιτερα οι νεοι - και με μεγαλη, σιγουρα, χαρα θα το ακολουθουσε(αν)... αλλα, αρκουνται μονο σε αμφισημες δηλωσεις, κρισεις, κριτικες, σχολια ακολουθουμενα απο υπονοουμενα... και στομφωδη επιδειξη παρηκμασμενων γνωσεων, θεωριων και λογων... λογια λογια λογια με καπελλο η χωρις,

... ΥΠΑΡΧΟΥΝ
ακομη βραχονησιδες που ανθιστανται στη φθορα :



... το πιο πανω βιντεο, "εκλεψα" απο τη


του φιλου αρχιτεκτονα, ζωγραφου και καθηγητη... !

ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ

^
"ιστιοπλο'ι'α"
του Ορεστη Κανελλη!



ΚΡΑΜΑ ΕΝΙΑΥΤΩΝ

Στον Ορεστη Κανελλη


Το συστημα της αριθμησεως των θερινων βροχων
Συμπιπτει με τις σταγονες των βαλσαμων
Ορθια η σιγη μα δεν αποκλειεται μια πλαγια κλισις
Μυριζει ωραια η χλοη και το χωμα
Οι μωλωπες της γης προσμενουν την βροχη
Ενα κοριτσι διασχιζει την αυλη
Τ' αφηνιασμενα αλογατα τα συγκρατουν τα χαλιναρια τους
Κατ'αντικρυ στον σταυλο ετοιμαζουν το νεο πατητηρι
Οι φαινομενικες αναστηλωσεις των ξιφολογχ'ων αποτελουν
αντιρροπον βαρος της βροχης
Μα η βροχη θα πεση
Το βαρος της ειναι ανυπολογιστο
Η σημασια της ειναι η ανακαταταξις των λογχοφορων
Οι δεξαμενες την περιμενουν
Μια κατσικα βοσκει ακομα εμπρος στην πορτα
Μια γυναικα περιεπλακη σ' ενα βατο και δεν μπορει να βγη
Μια σαυρα εισερχεται απο το ανοιγμα της μπλουζας της
Δ'υο κολεοπτερα βομβουν
Δ'υο αεροπλανα απο μακρια πλησιαζουν
Η σαυρα τερπεται
Το στηθος της γυναικος ειναι ωραιο
Τα ματια της γυαλιζουνε
Ειναι απλανη μα παρακολουθουν την συρροη των φιλων
Στα φυλλα των δεντρων τρεμουν οι πρωτες σταγονες
της βροχης


(απο "ΠΟΙΗΜΑΤΑ - υψικαμινος / ενδοχωρα", συλλ. ενδοχωρα - στη Ματση, ενοτητα
Οι σπονδυλοι της πολιτειας - 1935 - στον Andre Breton, εκδοσεις "Γαλαξιας", αθηνα 11/1962, σελ. 140)

Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2012

ΔΗΜΟΥΛΑ ΚΙΚΗ

αναρτηση αφιερωμενη



<< του Γιωργου Σικελιωτη
"κεφαλια δυο κοριτσιων"





ΡΟΜΑΝΤΙΚΗ ΔΙΑΦΩΝΙΑ


Και βεβαια ειμαι
κατα της διαταραξεως της σεληνης!..
Οι λογοι, πολλοι.
Εκτος απο την κακοσχημην υπερβολη
- εγω απο καιρο τις αποφευγω
λογω υπερκοπωσεως -
ειναι και απρεπεια.
Οι σχεσεις της με την γη
υπηρξαν εως τωρα
ακρως τυπικες :
διακριτικη, μες στη μαγευτικην αποσταση της,
εδωσε λυσεις αψογες
στης ανθρωποτητας τη ρεμβη.
Και, το κυριωτερο :
δωρεαν καθε τοσο
αυτη την εφθαρμενη γη
επαργυρωνει!..


("ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ" των Ρενου Ηρακλη & Σταντη ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗ,
τομος α', σελ. 285, εκδ. "τα νεα ελληνικα", αθηνα - 1983, 11η εκδοση)

ATAHUALPA YUPANQUI

απο το καναλι του Γιωργου Κεντρωτη στο youtube :

Σάββατο 28 Ιανουαρίου 2012

ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ


"Ρεμβασμος"
^
... του Ορεστη Κανελλη




ΤΟ ΡΗΜΑ ΑΓΝΑΝΤΕΥΩ


Τουτη η αιθρια με το συννεφο που πλεχει στον αερα
Ειναι γαλαζιος πλους μιας κατασπρης φρεγαδας
Ισταμενος ακουμπιστος στην κουπαστη κοιταζω
Και βλεπω τα θηραματα των λογισμων μου
Δελφινια που αναδυονται κ' εισδυουν μεσ' στο κυμα
Παιδιαδες ακρογιαλια και βουνα
Και μια ξανθη νε'ανιδα που στεκει στο πλευρο μου
Μεσ' στης οποιας τα γαληνια ματια βλεπω
Το μελλον της ολοκληρο και το παρον μου.


(απο : "ΠΟΙΗΜΑΤΑ - υψικαμινος / ενδοχωρα", συλλογη ενδοχωρα-στη Ματση /
ενοτητα : τα καστρα του ανεμου - 1934, εκδοσεις "Γαλαξιας", αθηνα - 11/1962,
σελ. 89)



Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2012

ΜΑΡΚ ΡΟΘΚΟ


Ξεκινω, σημερα, εν ειδει εισαγωγης η προλογου για την εν συνεχεια αναρτηση που υποσχεθηκα απο χθες, παραθετοντας μερικα απ' οσα αναφερει ο εξαιρετος αυτος καθηγητης (και τεχνοκριτης) της Ιστοριας της Μοντερνας Τεχνης Τζουλιο Καρλο Αργκαν, για τον Μαρκ Ροθκο :




Η ζωγραφικη του ΡΟΘΚΟ μοιαζει με το τελειως αντιθετο (εννοει, εδω,
ο συγγραφεας, σε σχεση με τη ζωγραφικη του Πολοκ) : εξαφανιζεται καθε ιχνος απεικονισης η εικονας, το γραφημα επαναπορροφαται στην πλατια γαληνη του λεπτου μιγματος του χρωματος, του διχως λαμψη, που μολις-μολις διαταρασσεται απο μικρες αλλαγες τονων *. Και ομως, ουτε ο Ροθκο ειναι ενας θεωρητικος σ' εναν κοσμο ακτιβιστων' επισης, ουτε η δικη του δραση ειναι προσχεδιασμενη*. Οι πινακες του φιλοδοξουν να ειναι μονο χρωματιστα "χωρισματα * " ' αλλα κανεις πριν απ' αυτον δεν διερωτηθηκε τι πραγμα ειναι ενα χωρισμα (οριο*, προστασια*, διαφραγμα* μεταξυ ενος κατι απο εδω, οπου βρισκομαστε, και, ενος κατι απο κει, οπου ειναι ο κοσμος) στην ψυχολογια του εσωτερου* Ειναι. [... ]. Και ο τοιχος*, το χωρισμα* δεν ειναι μονο μια στερεη επιφανεια σοβαντισμενων τουβλων, ειναι και καποιο χρωμα : το εργο του ζωγραφου που χρωματιζει εναν τοιχο δεν ειναι λιγοτερο εποικοδομητικο απο το εργο του αρχιτεκτονα που τον προγραμματισε και του οικοδομου που τον εχτισε. Η ζωγραφικη χειρονομια του Ροθκο ειναι η ηρεμη, ομοιομορφη χειρονομια-κινηση του μπογιατζη που βαφει εναν τοιχο : σιγα σιγα, ακολουθωντας το σταθερο ρυθμο της κινησης που απλωνει το χρωμα, αντιλαμβανεται πως η βαφη αλλαζει την περιβαλλοντικη κατασταση και πως ενας χωρος γεννιεται εκει οπου δεν υπηρχε παρα μια παυση στη συνεχεια του χωρου. [... ]. Ο χωρος που η ζωγραφικη προσδιοριζει δεν ειναι πια απο την απο εκει, αλλα απο την απο εδω μερια της ζωγραφισμενης επιφανειας και ετουτη, οπως και τα μωσα'ι'κα των βυζαντινων εκκλησιων (ο Ροθκο ειναι ρωσος), χρησιμευει για το χρωματισμο της ατμοσφαιρας του αρχιτεκτονικου χωρου. Οι δεσμες χρωματος*, τα διαφορετικα ζωγραφισματα*, τα χρωματικα τοπια* δεν ειναι παρα μεταβολες του μηκους κυματος της φωτεινης εκπομπης.
Ξεκινα απο αυτην την ταυτιση χωρου και χρωματος η ερευνα, που θα παρει ευρυτατες διαστασεις, για τα μεγεθη των ομοιομορφα χρωματισμενων διαστρωσεων και για τη διαρθρωση, εξεταζομενη και ως πλαστικη διαρθρωση, του ορασιακου πεδιου : δηλαδη το σημαντικο εκεινο ρευμα της αμερικανικης Op(tical) Art* που μελετα το προβλημα της οπτικης προσληψης σε σχεση με τους περιβαλλοντικους προκαθορισμους.


( πηγη : η ιδια με τις αναρτησεις της 22/1 και 23/1, σελ. 680 )




σημ. του blogger :

- οι αστερισκοι και οι υπογραμμισεις σε πλαγια γραφη, ειναι του blogger
- οι υπογραμμισεις σε ορθια, παχια γραφη (μεσα στις υπογραμμισεις σε πλαγια γραφη) ειναι του συγγραφεα.

- παρατηρωντας με προσοχη τις υπογραμμισεις σε συνδυασμο με τις σημειουμενες με αστερισκο λεξεις, ευκολα συναγεται το συμπερασμα οτι : η ζωγραφικη του Rothko, ως μη προσχεδιασμενη, δεν ειναι ο "Τοιχος των Δακρυων" για να προσκυναται κι ακομη ακομη, καμμια εκουσια δραση του καλλιτεχνη δεν αποσκοπει στη δημιουργια καποιου/ων εντυπωσιακου/ων οπτικου/ων τεχνασματος/ων προς προσκελκυση της προσοχης των θεατων και δημιουργια καποιας/ων ψευδαισθησης/ων (αλλως πως καλουμενων, εφφε).
Τουτ' αυτο συμβαινει και με την ζωγραφικη του Pollock ( η ζωγραφικη του οποιου, οπως και του Ροθκο, ανηκει στον "αφηρημενο εξπρεσιονισμο ).
Το ιδιο συμβαινει και με τη ζωγραφικη του οποιου δημιουργου-ζωγραφου, παλαιοτερου, νεωτερου η συγχρονου, εχει επιλεξει να δρα, λιγοτερο η περισσοτερο, μεσα στα πλαισια αυτης της τεχνικης.
Αλλωστε, οι εικαστικες, πλαστικες τεχνες, οπως και η ποιητικη και η μουσικη κ.α., δεν ανηκουν στη σφαιρα του θεαματος για να χρησιμοποιουνται τετοιου ειδους τεχνασματα απο τους δημιουργους τους.


ELLA FITZERALD


Πέμπτη 26 Ιανουαρίου 2012

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ....

... του Μαρκ Ροθκο !



Και τωρα, σημερα :

αγαπητοι μου αναγνωστες/στριες,

αφου... μαθαμε αναλυτικα την ψυχολογικη συμπεριφορα μιας γυναικας σε περιοδο κλιμακτηριου (κατα πως προκυπτει απο τα συμφραζομενα, μαλλον προκειται περι καποιας αγνωστου σε μας ποιητριας) η, αλλως πως καλουμενη : γυναικα του μεσοδιαστηματος, κατα μια γυναικεια εκφραση, εξ' οσων, εγω, γνωριζω.
Αφου... μαθαμε, ακομη, οτι η Μερκουρη ηταν πουτανα, ενω η Λαμπετη αγγελος (δηλονοτι ανεραστος, αφου ως γνωστον οι αγγελοι δεν εχουν φυλο). Στο δε σημειο τομης (τουτεστιν στη γωνια) των δυο "οδων" (εκεινης της Μερκουρη/πουτανας και της Λαμπετη/αγγελου) στεκεται η ποιητρια (η ευρισκομενη σε ηλικια κλιμακτηριου) αναποφασιστη. Ποια οδο απο τις δυο να ακολουθησει?
Αφου...ειδαμε την εκδηλωση της γυναικειας ζηλειας - της αγνωστου ποιητριας/περσονας, στο ποιημα που δημοσιευσα 2 μερες πριν - και την ταση της να φθασει στο υψος της ποιητικης δοξας της Δημουλα και τη θεατρικη δεινοτητα της Αρωνη. Την προετοιμασια της, για τον μελλοντικο θανατο του ανδρος της (προφανως, μια απο τις ικανοτητες της, πρεπει να ηταν, και η προβλεψη των μελλουμενων).
Αφου... "διδαχτηκαμε" και εμπεδωσαμε οσο πιο καλα γινοταν, τις ερωτικες της ονειρωξεις. Μια απο τις ονειρωξεις της αυτες, ονειρωξη κτηνοβατικη, ηταν να παει - συμφωνα με τον δημιουργο του ποιηματος - καβαλα... με το αλογο του Ομερ Βρυωνη. Καθως, επισης, γινεται αντιληπτο, της αρεσε και η ποιηση του Βαλαωριτη. Βλεπετε, εξ' αλλου, δεν ειχε ρατσιστικους η οποιους αλλους ενδοιασμους στις ονειρικες, ερωτικες της προτιμησεις, ουτε καν στις ομοφυλοφιλες. Μονο την οσμη της μαυρης - ... σταλινικου προσανατολισμου... εξαιρετικος ο συμβολισμος - φυλης δεν αντεχε.
Αφου... αναρωτηθηκαμε - αλλα απαντηση δεν πηραμε - αν ο Μπετοβεν... εγραψε την "Σονατα του Σεληνοφωτος" μεσα σε μπουρδελο η οχι.
Αφου... επισης, εμεινε αναπαντητη η απορια μας : γιατι εσκισε την μεταφραση της Οδυσσειας του Μαρωνιτη? δεν της αρεσε μηπως? η για καποιο αλλο λογο?

Αφου... τελος, νομιζω, ολοι αντιληφθηκαμε επαρκως, οτι ο νεος αυτος ποιητης - παντελως αγνωστος, τουλαχιστον σε μενα, του οποιου το ονομα, καποιο βιογραφικο του, τελος παντων, δεν βρηκα πουθενα γραμμενο ειτε σε βιβλια η εγκυκλοπαιδειες, ειτε στο διαδικτυο, οσο κι αν εψαξα - εχει ως ποιητικα προτυπα του... τον Ριτσο (... αναρωτηθηκα μηπως κι αυτος εγραψε την ομωνυμη σονατα του... μεσα σε μπουρδελο) και, χωρις αμφιβολια, τον Α. Εμπειρικο και τις ψυχαναλυτικες του γνωσεις.


υγ. Αν, αγαπητοι μου, μου διεφυγε κατι, συγχωρειστε με. Μπερδευτηκα πολυ, διαβαζοντας το ποιημα αυτο, προσπαθωντας να καταλαβω, οσο γινεται καλυτερα, οσα λεει και οσα εξυπονοουν τα... αμετρητα αποσιωπητικα. Φανταστειτε, σχεδον, δυο χρονια τωρα, το αντεγραψα απο καπου, το διαβαζω, το ξαναδιαβαζω, το μελετω... κι ακομη, νομιζω, συμπερασμα δεν εβγαλα. Τοσο, που αρχιζω ν' ανησυχω... για μενα. Τοση συσσωρευμενη αρλουμπα... να μη μπορω να την καταλαβω! Κι επειδη, μου συμβαινει το ιδιο και μ' αλλα ποιητικα κειμενα, παρομοια κι ακομη πολυ χειροτερα, που ετυχε να βρω καταγεγραμμενα, σε ιστολογια και μαλιστα... ανωτατης παιδειας, οσο παει ανησυχω περισσοτερο για τις... πνευματικες μου ικανοτητες...
Μπας και ειμαι βλαξ? λεω, μπας?
εσεις τι λετε?

* * * * *


Κατοπιν... λοιπον, ολων των πιο πανω, θα επανελθω αυριο με μια αναρτηση μου, ανακεφαλαιωση, πανω σ' αυτα που αναφερει ο Τζουλιο Καρλο Αργκαν για τα κινηματα της ζωγραφικης και αναφερονται στις τρεις αναρτησεις μου, της Κυριακης 22/Ιαν. και Δευτερας 23/Ιαν.

ETTA JAMES


...μια μεγαλη φωνη που εφυγε πριν 5 μερες







Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2012

... Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΗΝ ΟΜΙΧΛΗ


...ενας ενας οι μεγαλοι σιωπουν η φευγουν





<< ΚΛΙΚ
στην αφισσα




...μενουν μονο οι επιπλεοντες σε θολα νερα και βουρκους φελλοι

Καλησπερα... φελλοι
και
ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΣΑΣ


ΝΤΙΝΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ




1) ... Κ Λ Ι Κ
στην εικονα



2 ) ... < ΝΤΙΝΟΣ > ... ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ


Μετα την παραθεση των ανω αποσπασματων της τοσο ενδιαφερουσας συνεντευξης του Ντινου Χριστιανοπουλου, θεωρησα ενδιαφερον να θεσω υπο τη κριση σας, αγαπητοι αναγνωστες μου, το παρακατω δειγμα κειμενου-ποιησης του ελληνικου νεοσουρεαλιστικου - νεοκουλτουριαρικου, και, νεο-αρλουμποειδους κινηματος, της ψευδωνυμης νεας ποιητικης γεννιας :



Η σονατα της κλιμακτηριου

Μη μ' αφήνεις να 'ρθω μαζί σου, κλπ. το φεγγάρι απόψε... εχτές έκανα παράδοσση τη Σονάτα του Σεληνόφωτος του Ρίτσου... τόσο φυσικά σαν μεταφυσικά...με γνώμες δεύτερο χέρι από λογοτεχνικό περιοδικό... δεν θα γράψω συλλογές χριστιανικής απόχρωσης εγώ... Μη μ' αφήνεις να 'ρθω μαζί σου... θα γράψω ερωτικά... για τα παιδιά που πλένονται μόλις τελειώσει η βάρδια στο τουβλάδικο... με τα κορμιά τους που απαιτούν ευλίγιστες λέξεις της ελληνικής... όπως οι μυς υπονοούν μια δευτέρα παρουσία στο πέος... Μη μ' αφήνεις να 'ρθω μαζί σου... όταν με γυμνώσεις θα νιώσω αδέξια... θα βλέπω τον οίκτο στα μάτια σου... μιλούσες για μένα... και πονάει αυτό το σιτεμένη... Μη μ' αφήνεις να 'ρθω μαζί σου... να μείνω εδώ... γωνία Μερκούρη και Λαμπέτη... γωνία πουτάνας και αγγέλου που ποτέ δεν έγινα... έχω ένα αγόρι στο σχολείο... ένας Στάλιν του δέρματος... μα και τα κορίτσια πια μου αρέσουν... είναι τόσο τολμηρή η ανημπόρια μου... Μη μ' αφήνεις να 'ρθω μαζί σου... αφησέ με εδώ... να πενθώ την απουσία του αίματος της Σελήνης στα σκέλη μου... ν' ακούω τον Μπετόβεν... σε εκτέλεση Χόροβιτς... Είναι αλήθεια πως την έγραψε μέσα σἐνα μπορντέλο... Μη μ' αφήνεις να 'ρθω μαζί σου... δεν είμαι ρατσίστρια... μα των αλλοδαπών τα σώματα είναι άπλυτα... κι εγώ φευ ευαίσθητη πια στις οσμές.... Μη μ' αφήνεις να 'ρθω μαζί σου... θα περάσω το βράδυ... διαβάζοντας Δημουλά... προετοιμασία για τη δόξα... και για το πένθος το μελλοντικό του άντρα μου... η Σαπφώ θα μου στείλει το φεγγάρι... ο Βαλαωρίτης τ' άλογο του Ομέρ Βρυώνη... Μη μ' αφήνεις να 'ρθω μαζί σου... θα γίνω η Αρώνη στη Μπαλωματού του Λόρκα... θα σκίσω τη μετάφραση της Οδύσσειας του Μαρωνίτη... και με τη φωνή της θα πω: πάρτε με και γυρίστε με ολάκερη την υφήλιο... Τρελαίνομαι να 'μαι καβάλα... Μη μ' αφήνεις να 'ρθω μαζί σου... ας μείνουμε στα προκαταρτικά... δεν αντέχω πια τους ωραίους γλουτούς σου στα χέρια μου... το βιαστικό τέλος στα χείλη... με κούρασε αυτή η μη συμμετοχή... Μη μ' αφήνεις να 'ρθω μαζί σου... αυτής της σάρκας που αρνείται τα κελεύσματα του πνεύματος... θα μείνω εδώ... να με περιγελάει ο αέρας στις κουρτίνες...θα γράψω ποιήματα ευπώλητα μελέτες... Φύγε... έχω προγραμματίσει να κλάψω... Μη μ' αφήνεις να 'ρθω μαζί σου κ.λ.π.

(του Γεωργιου Εντεψη)




Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2012

Ο ΣΟΥΡΕΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Ο ΠΙΚΑΣΣΟ


[... ].
Ο εμφυτος κινδυνος στη σουρεαλιστικη ποιητικη ειναι η επικυριαρχια του περιεχομενου : η νοσηρη ευχαριστηση για τους απιθανους αλλα μυστηριωδως προκαλουμενους συνειρμους των ονειρικων εικονων' οι απειρες, απροβλεπτες μεταμορφωσεις του ερωτισμου υπο το κατασταλτικο βαρος της "λογοκρισιας" ' οι ευκολοι μηχανισμοι των αθελητων ενδεικτικων και ενοχοποιητικων lapsus. Ειναι μια φλεβα που ξεκινα απο την ποιητικη του διφορουμενου που εδραιωσε η Μεταφυσικη και που σκοπιμα αποφευγει τις τεχνικες και μορφολογικες καινοτομιες, εκμεταλλευομενη το κοινοτοπο, ακομα και το αναξιολογο των παραστατικων μεσων για να προβαλλει το ανακολουθο και το παραδοξο των περιεχομενων της απεικονισης.




<< "ο υιος του ανθρωπου"...
του Rene Magritte






Ο Ρ. ΜΑΓΚΡΙΤ (1898 - 1967) ειναι εκεινος που, μεταξυ ολων των σουρεαλιστων, εμβαθυνει περισσοτερο το προβλημα του αλογικο'υ επαμφοτερισμου της εικονας, και σε σχεση με το λογο : επινοει την αντιιστορια, ανακαλυπτει τον παραλογισμο του αναξιολογου, καταγραφει με σχολαστικη μεθοδικοτητα εικονες διφορουμενες, που ξεπεφτουν ευκολα στη διπλη σημασια, στο λογοπαιγνιο.












Ο ΙΒ ΤΑΝΓΚΙ (1900 - 1955) επινοει την αντι-φυση : τοπια απεραντα, πλανητικα, χωρις φως ουτε αερα, στα οποια οι μονες "ομιλητικες" παρουσιες ειναι τα λειψανα μιας οργανικης ζωης που εσβησε προ αμνημονευτων χρονων : οστα, βαλσαμωμενοι καρποι, απολιθωματα και κοχυλια που μοιαζουν να κινουνται στην ερημο προσεκτικα σαν καμπιες.











Ο Π. ΝΤΕΛΒΟ (1897) αρεσκεται να μεταστρεφει μεταφυσικα το μυστικο ερωτισμο το'υ καταπιεσμενου ως ορθοφρονουντος εαυτου του, κατορθωνοντας μονο να γινει ο εικονογραφος η ο επιδοξος μιμητης της μετριας εκεινης παρα-σουρεαλιστικης λογοτεχνιας που ακουει στο ονομα "μαγικος ρεαλισμος".


Π Ι Κ Α Σ Σ Ο !



[... ].
Το κουλτουραλιστικο γοητρο του κινηματος αναβαθμιζει η προσχωρηση, ατυπη ομως, του Πικασσο (1925). Δεν προκειται για μεταστροφη, ειναι μια συμμαχια : το αναγνωριζει εντιμα ο Μπρετον, τη στιγμη που δηλωνει πως ο Πικασσο ειναι "σουρεαλιστης μεσα στον Κυβισμο". Ο Σουρεαλισμος, ως ποιητικη του ασυνειδητου βρισκοταν στους αντιποδες του κυβιστικου "καρτεσιανισμου" : μπορουσε ποτε να συμφιλιωθει η "αυτοματη γραφη" με ενα αναλυτικο και γνωστικο μορφολογικο συστημα? Πρεπει να εχουμε υποψη πως ο Κυβισμος ηταν το συστημα που αφαιρεσε την κυριαρχια απο ολα τα προηγουμενα, πυροδοτησε την καλλιτεχνικη "επανασταση" του αιωνα, ανοιξε στην ερευνα οριζοντες απειρως πιο ευρεις απο εκεινους της αισθητηριας εμπειριας : γιατι η αναλυτικη μεθοδος που ειχε οδηγησει σε εκπληκτικα αποτελεσματα εφρμοζομενη στον "αντικειμενικο" χωρο δεν θα μπορουσε να εφαρμοστει στην αναλυση του "ψυχικου" χωρου? Ηταν εξαλλου, τοσο βεβαιος ο διαχωρισμος μεταξυ αντικειμενικου και υποκειμενικου, μεταξυ συνειδητου και ασυνειδ'ητου? Ο Πικασσο ηταν μαεστρος της φορμας, αλλα η φορμα του δεν ειχε τιποτα το κοινοτοπο , ηταν καινοτομος, συνεχης ανακαλυψη. Το μεγεθος του οφειλοταν σ' αυτο ακριβως, στο οτι δεν ξεκινουσε απο την εννοια μιας πραγματικοτητας που καταληγει σε οργανωμενη φυση, αλλα απο μια πραγματικοτητα που αντιμετωπιζεται και γινεται κατανοητη μεσα απο τη βια των αντιφασεων της. [... ]. Οπως η πραγματικοτητα ετσι και η ιστορια δεν ειναι ταξη και συμμετρια αλλα συνολο αλληλοπαρεμβαλλ'ομενων, αντιφατικων, αλυτων
γεγονοτων : οχι καποιος οδηγος που η ανθρωποτητα οικιοποιειται αλλα ενα τραγικο συμπλεγμα ενοχης που φερει μαζι της. Συνεπως, τοσο το συνειδητο οσο και το ασυνειδητο δεν ειναι δυο ξεχωριστες σφαιρες των οποιων τα βαρη εξισορροπουνται, αλλα δυο δυναμεις σε συνεχη, δραματικη αντιπαραθεση : αδυνατο να διαχωριστουν, να εξετασθουν διαφορετικα παρα μεσα στη συγκρουση τους.
[... ].
Ο κοσμος, ακομη κι ο μοντερνος, ειναι γεματος μυθους' οι μυθοι δεν ειναι
επικινδυνοι οσο
παραμενουν τετοιοι, γινονται επικινδυνοι οταν τιθενται ως μορφες συνειδησης, ως νοηματα. [... ]. Δεδομενου οτι τον Πικασσο τον ενδιαφερει η ανθρωποτητα περισσοτερο απ' ο,τι η φυση, η ανιχνευση του στρεφεται προς το πιο νεφελωδες και ακαθοριστο στρωμα του ασυνειδητου, σε κεινο που δεν ειναι του ενος αλλα ολων. Δεν ειναι τυχαιο οτι ο Γιουνγκ, ο θεωρητικος του συλλογικου ασυνειδ'ητου, εγραψε για τον Πικασσο δοκιμια που αναγνωριζουν τη συμβολη της ζωγραφικης του στη μετα-φρο'ι'δικη θεωρια που εμελλε να αποδειχτει θεμελιωδης για την ερμηνεια του δραματος του αιωνα μας. Δεν θα ειχε υπαρξει ενας Πικασσο σουρεαλιστης χωρις εναν Πικασσο κυβιστη, αλλα χωρις το σουρεαλιστη Πικασσο, δεν θα ειχε υπαρξει ο ιστορικο-πολιτικος Πικασσο της ΓΚΟΥΕΡΝΙΚΑ, της ΣΦΑΓΗΣ ΣΤΗΝ ΚΟΡΕΑ, των αλληγοριων του ΠΟΛΕΜΟΥ και της ΕΙΡΗΝΗΣ.


(πηγη η ιδια με τις 2 προηγουμενες αναρτησεις, σελ. 403/4/5/406)


σημ. του blogger :

- οι υπογραμμισεις με γραφη πλαγια ειναι του blogger.
- οι υπογραμμισεις με κεφαλαια γραμματα στη τελευταια παραγραφο
ειναι του συγγραφεα.

Κυριακή 22 Ιανουαρίου 2012

ΤΖΑΚΣΟΝ ΠΟΛΟΚ


Κ Λ Ι Κ
στην εικονα

του Τζακσον Πολοκ : "Lavender-Mist No. 1" (1950)


Η αμερικανικη action painting δεν αντιπροσωπευει ουτε εκφραζει μια αντικειμενικη η υποκειμενικη πραγματικοτητα : εκφορτιζει καποια ενταση που συσσωρευθηκε στον καλλιτεχνη. Ειναι απροσχεδιαστη δραση μεσα σε μια κοινωνια οπου ολα ειναι προσχεδιασμενα' ειναι βιαιη αντιδραση του καλλιτεχνη-διανοουμ'ενου εναντια στον καλλιτεχνη-τεχνικο, το βιομηχανικο σχεδιαστη που εχει συσσωματωθει στο συστημα και αφομοιωνεται στο να κανει περισσοτερο επιθυμητα-αρεστα τα καταναλωτικα προ'ι'οντα. Εν ολιγοις, η αμερικανικη τεχνη ειναι η στιγμη της δυσανασχετησης και της εξεγερσης σε μια κοινωνια ταξεως και ευημεριας. Ο ΠΟΛΟΚ δεν χρησιμοποιει τη ζωγραφικη για να εκφρασει εννοιες και κρισεις : ξεσπα την οργη του εναντια στην κοινωνια του προσχεδιασμου θετοντας τη ζωγραφικη του ως δραση απρογραμματιστη και μη διασφαλισμενη απο κινδυνους. Δεν ειναι ενας στοχαζομενος σε ενα κοσμο ακτιβιστων, ειναι ενας ακτιβιστης με αντιθετο προσημο. Πριν να ειναι κοσμικη και υπαρξιακη, η οργη του ειναι επαγγελματικη, τεχνικη : ειναι ενα raptus, μια διεγερση που τον καταλαμβανει στο καλλιτεχνικο του εργαστηρι και τον εξαναγκαζει να χρησιμοποιει τα εργαλεια της δουλειας του, τα τελαρα και τα χρωματα, με τροπο αντιθετο σε καθε κανονα. Τα χρωματα του ειναι εκεινα που κατασκευαζει η βιομηχανια : ντουκο, σμαλτο, μεταλλικα βερνικια, φωσφοριζοντα. Αφου δημιουργησε αυτες τις θαυμαστες βαφικες ουσιες, η μοντερνα τεχνικη τις χρησιμοποιει βλακωδως για να κανει να απαστραπτουν τα αυτοκινητα των ιθυνοντων και οι κατσαρολες των νοικοκυραδων. Ο Πολοκ εξαπτεται και ενθουσιαζεται, τις λυτρωνει απο τη μετριοτητα της πρακτικης χρησης, τις χειριζεται σαν ζωντανες και αυτονομες υλες, καθεμια απο τις οποιες εχει το δικο της τροπο του Ειναι : να ρεει σε μικρα ρυακια, να πηζει σε ρυτιδωμενες κηλιδες, να θρυμματιζεται σε πιτσιλισματα, να απλωνεται, να λαμπει η να σβηνει.
[... ]. Δεν προσχεδιαζει τον πινακα, αλλα προνοει εναν τροπο συμπεριφορας : ξερει, για παραδειγμα, οτι δεν θα σταθει μπροστα απο τον καμβα αλλα θα τριγυριζει γυρω του, θα ανεβει επανω του, για να βρισκεται παντα μεσα στη ζωγραφικη που κανει' ξερει ακομα πως ο ρυθμος των χρωματων θα τον διεγειρει σιγα σιγα και θα τον αναγκαζει σε μια κινηση ολο και πιο εντονη και φρενιτιωδη, μεχρι που θα ειναι η ενσκηπτουσα τεχνη αυτη που θα του επιβαλει το ρυθμο της, ετσι οπως ο ρυθμος του χορου καταληγει να γινεται κυριος του χορευτη και να τον κατακτα. Οι ορασιακες καταστασεις που θα πρεπει να αντιμετωπισει θα ειναι παντοτε καινουργιες, απροβλεπτες : ολα εξαρτωνται απο την τηρηση του ρυθμου, θα αρκουσε ενα λαθος βημα και θα διακοπτονταν ο δεσμος που κανει να ζουν μαζι, σωματικα, ο ζωγραφος και η ζωγραφικη του. Με τον ιδιο τροπο, δεν υπαρχει σεναριο, ουτε καποια προκατασκευασμενη ερμηνεια αλλα, μεσα στον αυτοσχεδιασμο, μια συμφωνια, σχεδον συνυπαρξης μεταξυ εργαλειων και ανθρωπων, ενας ρυθμος που συνεπαιρνει τα παντα και τους παντες, ακομα και τους θεατες, και παρασυρει ολα και ολους σε μια συλλογικη εξαρση, σ' ενα ρυθμο κι αυτων ακομη των κινησεων του σωματος.
[... ].
[... ]. Δεν υπαρχει καποιο κλειδι αναγνωσης, ενα μηνυμα για αποκωδικοποιηση στη ζωγραφικη του Πολοκ : τιποτα απο την εμπειρια της ζωγραφικης δεν μπορει να μεταφερθει και να χρησιμοποιηθει στην κοινωνικη ταξη πραγματων, οπως τιποτα απο την κοινωνικη ταξη πραγματων δεν μπορει να περασει στη ζωγραφικη.
Ειναι δυο υπαρξεις διαφορετικες, πρεπει να επιλεξουμε. Ο Πολοκ επελεξε : γεννιεται μ' αυτον, στην αμερικανικη τεχνη, εκεινο που θα ονομασθει καμενη γενια, η beat generation.


(πηγη : η ιδια με τη προηγουμενη αναρτηση, σελ. : 677/78/79/680)


σημ. του blogger :

- οι υπογραμμισεις με πλαγια γραφη ειναι του blogger.
- οι δυο υπογραμμισεις με ορθια γραφη ειναι του συγγραφεα.




...αν θελετε να διαβασετε το ποιημα,
καντε κλικ στην ενδειξη youtube, στο video

ΣΑΛΒΑΝΤΟΡ ΝΤΑΛΙ




[... ]
Ειναι ομως σαφες πως μια ποιητικη του ασυνειδ'ητου δεν μπορει να συνδυαστει με καποια ιδεολογια : η επαναστατικη σταση του Σουρεαλισμου ειναι, στην πραγματικοτητα, μονον ανατρεπτικη, ως εξεγερση εναντια στην καταστολη των ενστικτων απο την αστικη "φρονηση" και "ευπρεπεια" και ως πρωτη προκληση της φαντασιας εναντια στην εξουσια. Στον ιδιο το χωρο της σουρεαλιστικης ποιητικης θα διαμορφωθουν, τελικα, εξτρεμισμοι διαμετρικα αντιθετικοι : ο κομμουνισμος του Αντρε Μπρετον, η αντιδραστικη επιδειξη του Σαλβαντορ Νταλι. Το ασυνειδητο που η σουρεαλιστικη τεχνη αποκαλυπτει με φαινομενικη αντικειμενικοτητα, αλλα στην πραγματικοτητα κατω απο ενα ομιχλωδες φως βιτσιου και ενοχης, ειναι προφανως ενα "ταξικο ασυνειδητο" : η αλλη οψη της ορθολογικης διαυγειας, της αποτελεσματικοτητας, της καθαροτητας αποψεων "ιθυνοντος" αστου.

[... ]
Ο Σ. ΝΤΑΛΙ (S. Dali 1904 - 1989 ) φερνει στη γεματη σεξουαλικα υπονοουμενα ονειρικη θεαση, ενα δικο του παραληρημα μεγαλοσυνης, μια στομφωδη ισπανιζουσα και νεο-μπαροκ ρητορικη, εναν αποκρουστικο κυκεωνα ασεμνου και ιερου, ενα κυνικο αναποδογυρισμα του τροτσκικου μπολσεβικισμου του Μπρετον σε ενα επαμφοτεριζον ανακατωμα αντιδραστικοτητας και αναρχιας.

[... ]
Εχει ενδιαφερον να παρατηρησουμε οτι οι καλλιτεχνικες - κουλτουραλιστικες σχεσεις μεταξυ Ευρωπης και Αμερικης, ηδη πολυ συχνες κατα το πρωτο μισο του αιωνα μας, γινονται ακομη πιο εντονες με το μεγαλο ανοιγμα των Ηνωμενων Πολιτειων στους καλλιτεχνες που φθανουν απο την Ευρωπη, γοητευμενοι απο το θελγητρο αυτης της νεας και προοδευτικης χωρας, η που μεταναστευουν απο τη Γερμανια για να ξεφυγουν απο τη ναζιστικη καταδιωξη. Η συναντηση, σ' αυτην την τελευταια φαση, πραγματοποιειται στο εδαφος του σουρεαλισμου (μεταναστευσαν ο Μιρο, ο Μασον, ο Νταλι, ο Ερνστ) : γεγονος που εξηγει τοσο την οριστικη απομακρυνση της αμερικανικης τεχνης απο τις αμερικανικες παραδοσεις οσο και τον χαρακτηρα αντι-σουρεαλιστικης αντιδρασης της πρωτης αμερικανικης action painting. *


(απο " Η Μοντερνα Τεχνη" του Τζουλιο Καρλο Αργκαν, αποδοση απο τα Ιταλικα
- η οποια ελεγχθηκε πριν την εκτυπωση του συγγραμματος απο τον Νικο Κεσσανλη - της Λινας Παπαδημητρη, προλογος Νικου... < ΚΕΣΣΑΝΛΗ > ..., εκδ. "παν/κες εκδοσεις κρητης", 3η εκδοση, Ηρακλειο 2002)

σημ. του blogger :

- Τον Τζουλιο Καρλο Αργκαν ειχα την τυχη, να εχω καθηγητη, αρχικα, στο Παν/μιο
για Αλλοδαπους της Περουτζια και, στη συνεχεια, στο Παν/μιο της Ρωμης, στο μαθημα της Ιστοριας της Μοντερνας Τεχνης.

- Αντιγραφω την ακροτελευτια φραση του Νικου Κεσσανλη, απο το προλογισμα του στην εκδοση αυτη : Και ειναι αυτη, την καθαρη ματια του Αργκαν, την αντιδογματικη του σκεψη, που ηθελα με το μικρο αυτο σημειωμα να θυμηθω και να σας θυμισω. (Φεβρουαριος '96)

- Απο τα τρια ανωτερω αποσπασματα :
το 1ο απο τη σελ. 400, το 2ο απο την 403 και το 3ο απο σελ. 557/558.

* Οι πλεον σημαντικοι εκπροσωποι της action painting, ειναι οι : Τζακσον Πολοκ και Μαρκ Ροθκο.


Σάββατο 21 Ιανουαρίου 2012

ΚΑΡΟΛΟΣ ΜΠΩΝΤΛΑΙΡ


...σε μεταφραση του ΓΙΩΡΓΗ ΣΗΜΗΡΙΩΤΗ ** !


"Τα ανθη του Κακου"
(εκδοση συνοπτικη, εκδοσεις Μαρη - αθηνα,
με χαρακτικο, στο εξωφυλλο, του Γ. Γρηγορη)

"Τ' Απαγορευμενα Ποιηματα"
(εκδοσεις Μαρη - αθηνα 3/1950, με χαρακτικο στο εξωφυλλο,
και εικονογραφηση των χαρακτων Αλεξ. Κορογιαννακη
και Γ. Γρηγορη)



ΣΤΟΝ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ


Η ανοησια, τ' αμαρτημα, η απληστια κ' η πλανη
κυριευουνε τη σκεψη μας και φθειρουν το κορμι μας,
κ' ευχαριστα τις τυψεις μας θρεφουμε στην ψυχη μας,
καθως που θρεφουν πανω τους τις ψειρες οι ζητιανοι.

Στα μετανοιωματα αναντροι κι' αμαρτωλοι ως την ακρια,
ζηταμε πληρωμη ακριβη για καθε μυστικο μας,
και ξαναμπαινουμε ευκολα στο βουρκο τον παλιο μας,
θαρρωντας πως ξεπλενεται με τα δειλα μας δακρυα.

Πανω απ' το προσκεφαλι μας ο Σατανας γερμενος,
παντα στα μαγια του κακου το νου μας νανουριζει'
την πιο ατσαλενια θεληση μεμιας την εξατμιζει,
αυτος ο Μεγας χημικος, ο Τετραπερασμενος.

Ο Διαολος, το νημα αυτος κρατα που μας κουναει !
Τα πραματα τα βρωμερα πιοτερο τ' αγαπαμε'
κι' ολο και προς την Κολαση καθε στιγμη τραβαμε,
με διχως φρικη, αναμεσα στο σκοτος που βρωμαει.

Σαν το φτωχο ξεφαντωτη που πιπιλα με ζαλη
μιας παλιας πορνης αγκαλια πολιομαρτυρισμ'ενη,
κλεφτατ'α αρπαζουμε κ' εμεις καμμια ηδονη θλιμενη,
που τηνε ξεζουμιζομε σαν σαπιο πορτοκαλι.

Σαν ενα εκατομμυριο σκουληκια, μυρμηγκ'ωντας,
μες το μυαλο μας κραιπαλο'υν του Δαιμονα τα πληθη,
κι' οταν ανασα παιρνουμε, ο Θανατος στα στηθη
σαν αυλος ποταμος κυλα, σιωπηλα θρηνωντας.

Αν το φαρμακι κ' η φωτια, κ' η βια, και το μαχαιρι,
δεν εχουνε τα φανταχτα κεντιδια ακομα κανει
στο προστυχο της μοιρας μας κι' αθλιο καμβοπ'ανι,
ειναι που λειπει απ' την ψυχη το θαρρος κι' απ' το χερι.

Μα μες στις σκυλες, τους σκορπιους, τα φιδια, τα τσακαλια,
τους πανθηρες, τους π'ιθηκους, τους γυπες, τα θηρια
που γρουζουν, σερνουνται, αλυχτουν κι ουρλιαζουν με μανια
μες στων παθων μας τ' ατιμο κλουβι, προβαινει αγαλια,

θεριο πιο βρωμικο, κακο, την ασκημι'α να δειξει !
Κι α δε σαλευει κι ουτε ακουει κανενας το ουρλιαχτο του,
ολη τη γης θα ρημαζε, και στο χασμουρητο του
θα 'θελε να καταπινε τον κοσμο' - αυτο 'ναι η Πληξη ! -

που, μ' ενα δακρυ αθελητο στα ματια της, κοιταζεις,
καθως καπνιζει τον ουκ'α, * κρεμαλες να στηλωνει.
Και ξερεις, αναγνωστη, αυτο το τερας πως δαγκωνει !
- Ω αναγνωστη υποκριτη, αδερφι που μου μοιαζεις !


μτφ. Γιωργη Σημηριωτη


* Πιπα του χασις

σημ. του blogger :

Η βιβλιοδεσια και των 2 βιβλιων που εικονιζονται
στην κεφαλιδα της αναρτησης, σε δερμα και μαρμαροκολλα,
ειναι του καλλιτεχνη βιβλιοδετη Μπαμπη Λεγγα !

** Ο Γιωργος... < Σημηριωτης > ... δουλεψε και κοπιασε
30 ολοκληρα χρονια για τη μεταφραση
των ποιηματων του Μπωντλαιρ !

Παρασκευή 20 Ιανουαρίου 2012

ΚΟΣΜΑΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

Το εργο


Η Eroica, πρωτοκυκλοφορησε σε τομο το 1938, ειναι το
κατ' εξοχην "μυθιστορημα της εφηβειας" της νεοελληνικης λογοτεχνιας.
Τριτο κατα σειρα μυθιστορημα του Κ. Πολιτη, ειναι και το πιο πετυχημενο
απο καλλιτεχνικη αποψη. Σταθηκε το αγαπημενο αναγνωσμα μιας
ολοκληρης γενιας, αυτης που ενηλικιωθηκε κατα την
οδυνηρη δεκαετια του 1940 - 1950.
Αγαπηθηκε κυριως γιατι βασιζεται στη ρομαντικη και
νοσταλγικη αναποληση της ξενοιαστης νιοτης και σε μια ιδεαλιστικη
αντιληψη της φιλιας, του ερωτα και του ηρωισμου. [...].
Τραγικο συμπερασμα της Eroica ειναι οτι η πραγματικοτητα ποτε
δεν ειναι ξενοιαστη παρα μονο για οσους ευκολα βαυκαλιζονται
με φαντασιοπληξιες και ανυποστατα ιδανικα.
Έντονα
(αντιγραφη απο την εσωτερικη πλευρα του εξωφυλλου
της κατωτερω εικονιζομενης εκδοσης)

* * * * *

...απο την
εικονογραφηση της
νουβελλας
"η κορομηλια",
εκδοσεις Φεξη, 1959




<<ΚΛΙΚ
στην εικονα



ΚΛΙΚ >>
στην εικονα


του :
Λεων. ...< Χρηστακη > ...
Την εκδοση αυτη, της
"εκδοτικη ερμης ε.π.ε.", αθηνα - 1982,
επιμεληθηκε ο Αγγλος ελληνιστης,
καθηγητης νεοελληνικης φιλολογιας
στο παν/μιο της Οξφορδης,
Peter Mackridge



...απο την ταινια "Λεμονοδασος"
της Τωνιας Μαρκετακη,
βασισμενη στο ομωνυμο βιβλιο
του Κ. Πολιτη


... απο την ταινια eroica
του Μιχ. Κακογιαννη!



Πέμπτη 19 Ιανουαρίου 2012

ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ (13)



<<< Κ Λ Ι Κ
στην εικονα



< (εκδ. αθηνα - 1991, κεντρικη
διαθεση : εκδοσεις Κ. Κοροντζη)






Ιδου και μια αλλη... < αναγνωση > ...του Ποε !

Τετάρτη 18 Ιανουαρίου 2012

Τρίτη 17 Ιανουαρίου 2012

ΕΝΤΓΚΑΡ ΠΟΕ

ΤΟ ΚΟΡΑΚΙ


ΚΑΠΟΤΕ, σ' ενα βαρυ θυμο μου μεσονυχτι,
την ωρα που το πνευμα μου βυθουσα,
βαριεστημενος και κατακοπος,
σε καποιο σοφο, λησμονημενο, αλλοκοτο βιβλιο,
και το κεφαλι μου απο νυστα προσκυνουσε,
ξαφνου σαν να 'κουσα αναλαφρο εναν κροτο,
σαν καποιος να χτυπουσε
της καμαρας μου την πορτα σιγανα :
"Καποιος περ'ατης θε να 'ναι, αυτο και τιποτ' αλλο".

Ω, καλα το θυμουμαι ητανε τοτε
παγερος Δεκεμβρης μηνας,
και καθε του τζακιου μου κουτσουρο, ως ασβηοταν,
την τελευταια του ξαπλωνε σκια στο πατωμα μου,
και λαχταρουσα φλογερ'α να φεξει
ματαια απ' τα βιβλια μου ζητουσα
παρηγορια για το χαμο της Λεονορας,
της φωτεινης, αταιριαστης κοπελλας,
που τωρα οι Αγγελοι την κραζουνε "Λεονορα".
μα που εδω κατου δε θε ν' ακουστει
τ' ονομα της ποτε πια.

Και το αβεβαιο θλιβερον απαλοθρο'ι'σμα
της μεταξενιας μου ερυθρης κουρτινας
με ξαφνιαζε πρωτοφαντα κι αλλοκοτα,
τοσο, που για να στρωσω
της καρδιας μου τους παλμους
αδιακοπα ξηγουσα στον εαυτο μου :
"Καποιος περ'ατης αργονυχτωμενος
στην πορτα μου θα ευρ'εθη
και μου χτυπαει δειλα,
αυτο θε να 'ναι,
αυτο και τιποτ' αλλο".

Μα σε λιγο ξεθαρρεψε η ψυχη μου
και διχως πια δισταγμο :
"Κυριε, φωναζω, 'η Κυρια, συγχωρεσε με,
ειν' αληθεια πως ειχ' αποκαρωσει,
κι εσεις παλι τοσον απαλα,
τοσο δειλα χτυπησατε την πορτα
της καμαρας μου, τοσο σιγα,
που ακουσα και δεν ακουσα".
Κι ευθυς ανοιγω διαπλατα, μα αποξω
τρισκοταδο βαθυ και τιποτ' αλλο.

Και σταθηκα ωρα αντικρυζοντας τα σκοτη,
σαν απολιθωμενος, φοβισμενος
και μ' απορια, ονειρευαμενος ονειρα
που ως τα τωρα θνητος δεν εξεθαρρεψε
να ονειρευτει κανενας
μα τιποτα δεν ταραξε τη σιγαλια τριγυρω
κι ανοθευτον εσταθη το σκοταδι
μια μονο λεξη εφτερουγισε : "Λεονορα".
Κι αυτη τη στεναξα εγω,
και μια ηχω αντιμιλησε μου "Λεονορα".
Αυτο, μοναχ' αυτο και τιποτ' αλλο.

Κι ως γυρισα ξανα στην καμαρα μου
με την ψυχη βαθια μου φλογισμενη,
ξανακουσα εναν κροτο πιο μεγαλο :
"Τωρα πια σιγουρα, ειπα, σιγουρα ειναι κατι
πισω απ' του παραθ'υρου την κουρτινα,
ας κοιταξουμε τι 'ναι,
ας ξεδιαλυνουμε και το μυστηριο αυτο,
ας ηρεμησει μια στιγμη η καρδια μας
και θα το ξεδιαλυνουμε κι αυτο,
ο ανεμος θα 'ναι μοναχα και τιποτ' αλλο".

Μα ανοιγω το παραθυρο, και ξαφνου,
σαλευοντας με χαρη τα φτερα του,
ξεχυθη μεσα ενα υπεροχο κορακι
αξιο παλαιων αγιων καιρων, και διχως,
υποκλιση καμμια να κανει, να σταθει,
η ν' αργοπορησει διολου, με φερσιματα
αφεντη σκαρφαλωνει απανω απο τη θυρα
της καμαρας μου, και κουρνιαζει
απα σε καποια προτομη της Παλλαδας,
πανω ακριβως απ' της καμαρας την πορτα,
σκαρφαλωσε, θρονιαστηκε εκειδα και τιποτ' αλλο.

Κι ως μεσ' στη φαντασια μου τη θλιμενη
το εβενινο πουλι καποιο χαμογελο εμπαζε
με την αγελαστη αυστηρη του σταση :
"Μ' ολο το μαδημενο φαλακρο κεφαλι σου, ειπα,
για δειλο δε μοιαζεις,
εφιαλτικο και πενθιμο κορακι,
που ερχεσ' απο της νυχτας τ' ακρογιαλια,
πες μου μοναχα, ποιο τ' αρχοντικο
ονομα, που σου δινουν εκει κατου
στην πλουτωνια ακρογιαλια της νυχτας?"
Και το κορακι αποκριθη : "ποτε πια".

Ξαφνιαστηκα σφοδρ'α, σαν ακουσα ετσι ξαστερα
το αχαρο αυτο πετουμενο να μ' απανταει,
- και μ' ολο που η αποκριση του δε φαινοτανε
να 'χει καμια μεγαλη σημασια -
γιατι κανενας ανθρωπος ως τωρα,
πρεπει να ομολογησουμε, δε θα 'λαχε
τετοιο να δει πουλι πανω απ' την πορτα
της καμαρας του, πουλι ειτε και αλλο ζωο
θρονιασμενο σε μια γλυπτη προτομη,
στης καμαρας του απανωθε τη θυρα
και να 'ναι τ' ονομα του : "ποτε πια".

Μα τ' απομ'οναχο κορακι, κουρνιασμενο
απανω στη γαληνια προτομη,
μοναχα εκεινα επροφερε τα λογια,
λες και σ' αυτα τα δυο λογια
κατασταλαζεν ακερια του η ψυχη.
Δεν εξεστομισε αλλο τι, μητε και φτεροσαλεψε
ωσπο'υ αρχισα να σιγομουρμουριζω :
"Κι αλλοι μου φιλοι εφ'υγαν και μ' αφ'ησαν
ως την αυγη κι αυτο δε θε να μ' αφησει,
καθως κι οι ελπιδες μου ολες φτερουγ'ισαν".
Μα το πουλι μου αποκριθη : "ποτε πια".

Ριγωντας απ' την απλετη ησυχια
που απλωθηκε ξωπισω απο την ξαστερην
εκεινη αποκριση του : "Α, διχως αλλο, εσκεφτηκα,
η φραση αυτη π' ολοενα μου τονιζει,
αυτη θε να 'ναι η γνωση του ολη κι ολη,
κληρονομια απο καποιο δυσμοιρον αφεντη
που η συφορα τον ειχε παρει κυνηγωντας,
ωσπο'υ ολα τα τραγουδια του πια εκλε'ιναν,
ολα μ' αυτη την επωδο,
ωσπο'υ τα πενθιμα τραγουδια της ελπιδας του
ετελει'ωναν με την ιδια μελ'αγχολη επωδο : "ποτε πια. Ποτε πια".

Μα καθως το κορακι στην ψυχη μου
εφερν' ακομα εκεινο το χαμ'ογελιο,
μια πολυθρονα τραβηξα βαθιαν,
αντικρυ στο πουλι, στην Παλλαδα και στην πορτα,
και μεσα στα βελουδινα βυθωντας μαξιλαρια,
τους στοχασμους μου αρχινησα να στρωνω εναν προς εναν,
ζητωντας να ξηγησω τ' ηθελε αυτο το παλαι'ι'κον
οιωνικο πουλι, τ' ηθελε αυτο το σκ'οτεινο,
αχαρον, ισχνο και οιωνικο πουλι,
το παλαι'ι'κο, τ' ηθελε να σημανει
με την κραυγη του : "ποτε πια".

Και καθησα εκειδα γυρευοντας να δωσω
μιαν εξηγηση σ' εκεινο, μα διχως ν' απευθυνω,
ουτε μια λεξη στο πουλι, που τα βαθια του ματια,
βυθωντας τωρα μεσα μου,
φλογιζανε τα βαθη της καρδιας μου,
καθησα να μαντεψω εκεινο κι αλλα μυρια,
βυθισμενος μεσ' στ' απαλα βελουδενια μαξιλαρια,
που τα φλογιζεν η λαμπα, στα μαβια,
βελουδενια μαξιλαρια, που η λαμπα μου τα φλογιζε,
στα μαξιλαρια, που αλλομονο εκεινη
δεν θα ξαπλωσει : Ποτε πια.

Κι αρχισ' ο αγερας γυρω να βαραινει,
μυρωμενος απ' ονα θυμιατηρι,
αορατο, που το σαλε'υαν Σεραφειμ
με αναλαφρη περπατησια, που εσβη'οτανε
βουβα 'πα στο χαλι. Κι εκραξα τοτε : "Δολιε,
ο θεος σου με τα Σεραφειμ του,
σου στελνει, σου χαριζει τη λησμοσυνη,
το νηπενθες για τη χαμενη σου Λεονορα,
πιες το, ω πιες το γλυκο νηπενθες και ξεχασε την".
Μα το κορακι μου κραζει : "ποτε πια".

"Προφητη, του ειπα, τοτε, μαυρο πνευμα -
πουλι ειτε δαιμονα, για μενα ομως Προφητη -
ο Πειρασμος κι αν σε στελνει,
ειτε η ανεμοζαλη αν σε ξεβρασεν εδω,
απελπισμενο μα αδαμαστον ακομα,
σ' αυτη τη μαγεμενη ερημι'α,
σ' αυτο το στοιχειωμενο απο τη φρικη σπιτι,
πες μου αληθεια, σε ικετευω,
υπαρχει κατω στη Γαλααδ,
κανενα βαλσαμον? Υπαρχει? Σε ικετευω, πες μου".
Μα το κορακι αποκριθη "ποτε πια".

"Προφητη του ειπα παλι, μαυρο πνευμα -
πουλι ειτε δαιμονα, για μενα ομως Προφητη -
στ' ονομα τ' ουρανου, που απλωνει απανωθε μας,
στ' ονομα του θεου, που πιστευουμε κι οι δυο μας,
πες στην ψυχην αυτη τη βαρυπικραμενη
αν εχει ελπιδα στην απομακρη Εδεμ
για ν' αγκαλιασει μια κορην αγιασμενη,
που οι αγγελοι την κραζουνε "Λεονορα",
μια φωτεινην αταιριαστη κοπελλα,
που οι αγγελοι την κραζουνε "Λεονορα",
Μα το κορακι αποκριθη : "ποτε πια".

Αυτα τα λογια ας ειναι τα στερνα σου,
πουλι ειτε δαιμονα, - φωναξα και σηκωθηκα -
παρε το δρομο σου ξανα για την ανεμοζαλη
και τα πλουτωνια ακρογιαλια της νυχτος,
κι ουτε φτερο μην αφηκεις για σημαδι
της ψευτιας, που ξεστομισε η ψυχη σου,
απαραβιαστην αφησε την απλετη ερημι'α μου
φυγε απ' την προτομη πανω απ' την πορτα,
και τραβηξε το ραμφος σου απ' τα σπλαχνα μου,
γλυτωσε τη ματια μου απ' τη μορφη σου".
Και το κορακι αποκριθη : "ποτε πια".

Και το κορακι στεκει,
και στεκει παντ' ασαλευτο
στην ωχρη της Παλλαδας προτομη θρονιασμενο,
στης καμαρας μας απανωθε την πορτα,
κι ειναι τα ματια του απαραλλαχτα με ματια
ενος Δαιμονα, που σ' ονειρο εχει γυρει'
κι ως παιχνιδιζει απανω του της λαμπας μου το φως,
τον ισκιο του στο πατωμα ξαπλωνει,
και η ψυχη μου απο τον ισκιο αυτον
που αργοσαλευει στο πατωμα,
δε θελει ανασκωθει. Ποτε της πια.


μτφ. ΝΙΚΟΣ ΠΡΟΕΣΤΟΠΟΥΛΟΣ


σημ. του blogger :

Παραθετω το α' μερος της τελευταιας παραγραφου απο τον προλογο του ΚΟΣΜΑ ΠΟΛΙΤΗ, στην εκδοση της μεταφρασεως των ποιηματων του Ποε απο τον θαυμασιο Ν. Προεστοπουλο, ο οποιος εχει στο ενεργητικο του και την εξαιρετικη μεταφραση των ποιηματων του Ουιτμαν :

Τα εργα του Ποε εχουν μεταφραστει σε ολες σχεδον τις γλωσσες και περιφημοτερη μεταφραση θεωρειται του Γαλλου ποιητη Μπωντλαιρ. Πολλοι βρισκουν πνευματικες συγγενειες αναμεσα στον Μπωντλαιρ και τον Ποε. Χωρις αμφιβολια, και οι δυο εχουν το παθος της ποιησης, το παθος της αυτοκαταστροφης, καθως και τα παθη που κατεστρεψαν τη ζωη τους. Αλλα ο Γαλλος ποιητης βλεπει τον ανθρωπο και πασχει για τον ανθρωπο, αντλει την εμπνευση του απο την υλη, ακομα και στην πιο απαισια εμφανιση της. Μπροστα σ' ενα ψοφημι θυμαται τους "αποσυνθεμενους ερωτες του", τους υλικους του ερωτες, τη γυναικα τη βλεπει με σαρκα και οστα, οχι σαν εναν οραματισμο τυλιγμενο μεσα σ' αιθερια πεπλα και σαβανα. Η φυση το'υ ειναι γνωριμη και οικεια, βλεπει τον εαυτο του σαν ενα δικο της κομματι. Ο Ποε λες και την ανακαλυπτει καθε τοσο και μενει εκπληκτος μπροστα της, οπως ανακαλυπτει με την ιδια εκπληξη τις επιστημονικες εφευρεσεις, την αρχαια τεχνη, τους παλιους συγγραφεις, ακομα και τις κοινοτερες καταστασεις.

Δευτέρα 16 Ιανουαρίου 2012

ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΠΑΡΘΙΝΟΣ *


ΑΠΟΤΕΛΜΑΤΩΣΗ


ΘΑ ζησουμε σαν μετριοι ανθρωποι
μεσα στα πετρινα σπιτια μας,
ταξιδευοντας με την ταχυτητα
της βολεμενης κοντα στο παραθυρο
πολυθρονας μας,
ουρια και σταθερα,
μεχρι τα εγχωρια υδατα της πληξης,
οπου η κανονικοτητα της υποθερμιας μας,
σοφια και προνοια λογαριαζεται
και οπου κανενας
δε θα μας κατηγορησει
που δεν μπορεσαμε,
ολοκληρη ζωη,
να σπασουμε
μια φλουδα τζαμι.


ΑΝΑΚΥΚΛΙΣΗ


Η ΛΟΓΙΚΗ με ανεβασε
πανω απο το ζωο
Η αρετη με ανεβασε
πανω απο τον ανθρωπο
Το παθος της γνωσης
με ξαναγκρεμιζει.



* Λογοτεχνικο ψευδωνυμο του καθηγητη της Εγκληματολογιας
του Παν/μιου Αθηνων και τεως Πρυτανη του Δ.Π.Θ. ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΝΟΥΣΗ.


( απο τη ποιητικη συλλογη "Τηλεθανατοι" αθηνα 1984, "Ανθολογια Ποιησης - Διηγηματος 2009", τομος στ' - σελις 182, αθηνα - 2009 )

Σάββατο 14 Ιανουαρίου 2012

FEDERICO GARCIA LORCA


Ο ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΣ ΓΑΒΡΙΗΛ *
(Σεβιγια)
Στο D. Agustin Vinuales


I

Ενα παληκαρι βεργολυγερο
ωμοι φαρδιοι δαχτυλιδενια μεση
οψη νυχτιατικη του μηλου
μεγαλα ματια στομα γλυκοπικρο
και νευρ' απο καφτο ασημι,
περναει στον ερημο δρομο.
Τα μαυρα γυαλισμενα μποτινια του
σπαζουν τις νταλιες του αερα
με το διπλο ρυθμο που τραγουδαει
ουρανια μικρο - σεκλετια.
Σ' ολους της θαλασσας τους οχτους
κανενας φοινικας που να του παραβγαινει
ουτ' αυτοκρατορας με την κορωνα
ουτε ταξιδιαρικο λαμπερο αστερι.
Σα γερνει το κεφαλι
στ' αχατινο στηθος του
η νυχτ' αναζηταει καμπους
μπροστα του για να γονατισει.
Οι κιθαρες παιζουνε μοναχα
για τον Αρχαγγελο Γαβριηλ
ασπονδο της ιτιας οχτρο
και δαμαστη των τρυγονιων.
Γαβριηλ Αρχαγγελε : κλαιει το παιδι
μες στην κοιλια της μαννας του.
Μην ξεχνας πως το κοστουμι που φορας
σου το προσφερανε οι τσιγγανοι


* σημ. blogger:
δημοσιευω μονο το α' απο τα 2 μερη
του ποιηματος.

( απο : ΦΕΔΕΡΙΚΟ ΓΚΑΡΘΙΑ ΛΟΡΚΑ " ποιηματα",
ενοτητα : Απο τα Τσιγγανικα Τραγουδια,μτφ. ΚΟΣΜΑ ΠΟΛΙΤΗ,
εκδ. "Εκδοσεις Α. Καραβια", αθηνα- 1964 )



Παρασκευή 13 Ιανουαρίου 2012

ΕΙΡΗΝΗ Φ'ΑΝΙΑ - ΠΑΠΙΔ'Α


...η αναρτηση αυτη αφιερωνεται στη ξαδελφη μου
καπετανισσα, την... < Ειρηνη ! > ...


Ο ΦΑΡΟΣ


- Παντα ο αναμμενος Φαρος
Για το ναυτικο δεν ειναι θαρρος... "

- Ν' αδειασω θαθελα τη θαλασσα απ' τ' αλμυρο νερο της
να βρω στον πατο τα σκαρια, κουφαρια σκουριασμενα,
με σκελετους αμιλητους, στα βαθη ποντισμενα.

- Σκληρη η ζωη του ναυτικου, νυχθημερον παλευει,
ψαχει ενα ΦΑΡΟ για να βρει τη σκεψη να 'μερευει.
Την ωρα αυτη τη ζοφερη ο ναυτης ξαγρυπναει,
κοιταζει με τα κυαλια του το Φαρο και μιλαει :
"Αχ Φαρε φεξε να χαρεις, σπιτι να μη γυρισω,
κηδειες μαυρες των γονιων να μην τις ξαναζησω".
- Οι αποντες της ζωης μου μνημες κι αναμνησεις φερνουν,
οι στιγμες μελαγχολιας μακρυα με παρασερνουν...
Την ιεροτητα που κρυβει την ελπιδα,
τη μυστικη ατμοσφαιρα που σπρωχνει την πυξιδα.
Πρυμα-πλωρα σεργιανιζω αγνοωντας την ακτιδα,
μηνυμα ο Φαρος στελνει, "μακρυα απ' την καταιγιδα".

Στον Παγωμενο Ανταρκτικο τη ροτα μου μετραω,
φευγω χωρις χαιρετισμο, χωρις φιλι'α κι αγκαλες,
σ' αγνωστα πορτα να βρεθω, να πινω, να μεθαω,
να βρω χαρ'ες και λυτρωμο παρεα με "τις αλλες".

- Το πλοιο πλευρισε στο ντοκο του γυαλου,
μυρισε χωμα βροχερο, μυρισε και θυμαρι,
σαλτα ναυτακι στο νησι ο νους σου ν' αλεγραρει.

- Τωρα το πλοιο σφυριξε και σαλπαρε γι' αλλου,
και το ναυτακι εστρεψε το βλεμμα στη μπουρο'υ.
Εριξε πετρα στο γυαλο. Φαρο να μην κοιταζει
και μονος του να τραγουδα τις νοτες τ' αποχωρισμου.


(απο τη νεα ναυτικη ποιητικη συλλογη
του ΚΥΚΛΟΥ ΤΩΝ ΑΝΔΡΙΩΝ ΝΑΥΤΙΚΩΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ)