foto by eve arnold
Το τριτο επεισοδιο ηταν ολοτελα διαφορετικο - μια τζαζ στο αυστηρα γεροντοπαλληκαριστικο δωματιο του Σεφεριαδη στην οδο Κυδαθηναιων, εναν απο τους δρομους που με τραβηξε απ' την πρωτη μερα. Ο Σεφεριαδης, πουναι μια διασταυρωση αναμεσα σε ταυρο και σε πανθηρα, εχει τα αδρα χαρακτηριστικα της Παρθενου, αστρολογικα μιλωντας. Δηλαδη εχει το παθος της συλλογης, οπως ο Γκαιτε, που ειναι ο καλυτερος τυπος του αστερισμου της Παρθενου, που γνωρισε ποτε ο κοσμος. Η πρωτη μου συγκινηση μολις μπηκα σπιτι του ηταν η γνωριμια μου με την τρισχαριτωμενη κι αξιαγαπητη αδελφη του, την Ιωαννα. Μου εκανε αμεσως την εντυπωση πως ηταν απο βασιλικη γενια, ισως απο την αιγυπτιακη γραμμη - παντως καθαρα υπερποντια. Οπως την κοιταζα εκστατικα, με ξαφνιασε η χοντρη φωνη του Καμπ Καλοου'ει*. Ο Σεφεριαδης μουρριξε ενα βλεμμα μ' αυτο το ζεστο του ασιατικο χαμογελο, που εχει κ' ερχεται παντα στο προσωπο του, σαν ενα κυμα απο νεκταρ κι αμβροσια. "Το ξερεις αυτο το κομματι?" ειπε ολος ευχαριστηση. "Εχω ακομα κι αλλα, αν εχεις ορεξη ν' ακουσης", και μουδειξε μια στοιβα απο αλμπουμ. "Σ' αρεσει ο Λουις Αρμστρονγκ?" εξακολουθησε. "Εδω εχω ενα δισκο του Βατ Ου'αλερ**. Στασου, εχεις ακουσει ποτε σου τον Καουντ Μπ'ειζυ*** - η τον Πιο'υη Ρασσελ?" Ηξερε καθε βιρτουοζο σε καθε περιπτωση, ηταν συνδρομητης της ΤΣΑΖ ΧΟΤ, οπως πιστοποιησα σε λιγο. Μετα πιασαμε κουβεντα για το καφε Μπουντ'ον στην Μονμαρτρη, οπου μαζευονται μετα απο την δουλεια τους ολοι οι νεγροι ντιζερ των καμπαρε. Ηθελε να μαθη για τον Αμερικ'ανο νεγρο, για τη ζωη του πισω απο τα παρασκηνια. Τι επιρροη ειχαν οι νεγροι στην αμερικ'ανικη ζωη, τι σκεπτονταν οι Αμερικ'ανοι για την νεγρικη φιλολογια? Ηταν αληθεια πως υπηρχε ν'εγρικη αριστοκρατια, μια μορφωμενη αριστοκρατια, που ηταν ανωτερη απ' ολα τα λευκα αμερικ'ανικα γκρουπ των καλλιεργημενων? Μπορουσε καποιος σαν τον Ντιουκ Ελλινγκτον να καθηση στο Σαβου - Πλαζα χωρις αμηχανια? Ο Κολντουελ κι ο Φωκνερ - διναν αληθινες εικονες του Νοτου. Κι ολο τετοιες ερωτησεις. Οπως ξαναειπα, ο Σεφεριαδης δε βαρυεται να ρωταη. Δεν υπαρχει λεπτομερεια που ναναι ασημαντη γι' αυτον. Η περιεργεια του ειναι αχορταγη, οι γνωσεις του τεραστιες και ποικιλες. Αφου μου εβαλε τους πιο μοντερνους δισκους της τζαζ, ηθελε να ξερη αν θα μου αρεσε ν' ακουσω λιγη εξωτικη μουσικη, που ειχε σε μεγαλη ποικιλια. Ενω εψαχνε για καποιο δισκο με φορτωνε ερωτησεις για μερικους ασημους ποιητες Εγγλεζους η για τις συνθηκες γυρω απο την εξαφανιση του Αμπροζ Μπηρς η τι ηξερα για τα χειρογραφα του Γκρηνμπεργκ που καταχρασθηκε ο Χαρτ Κρεην. Η αφου βρηκε την πλακα που ζητουσε, αρχιζε ενα ανεκδοτο για την ζωη του στην Αλβανια, που με καποιο απιθανα ασχετο τροπο, ειχε σχεση με ενα ποιημα του Ελιοτ η του Σαιν Τζων Περς. Αναφερω αυτα τα πνευματικα του περιδιαβασματα γιατι ηταν ενα δροσιστικο αντιδοτο στο ειδος της καταπιεστικης, μονοπλευρης και φρικτα μελαγχολικης κουβεντας των Αγγλων μορφωμενων της Αθηνας. Μια βραδυα μ' αυτους τους ανυποφορους ηλιθ'ιους ηταν για μενα λογος αυτοκτονιας. Ο Ελληνας ειναι ζωντανος ως τις ακρες των νυχιων του, ξεχειλιζει απο ζωντανια, ειναι μεσα σ'ολα, ειναι παντα ξυπνιος. [... ]
(απο : "Ο κολοσσος του Μαρουσιο'υ" του Χενρυ Μιλλερ, μερος β' σελ. 100-101,
μτφ. Ανδρεα Καραντωνη, εκδ. "πλειας", αθηνα - 1974)
***
*
**
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου