ΣΚΥΦΤΟΣ ΤΟ ΔΕΙΛΙΝΟ...
Σκυφτος στο δειλινο ριχνω τα διχτια μου τα θλιμμενα
στα ωκεανεια ματια σου.
Εκει αποσυρεται και φλεγεται μεσα στην πιο ψηλη φωτια
η μοναξια μου που τιναζει τα χερια της σα ναυαγος.
Κανω σινιαλα κοκκινα στα ματια σου που απουσιαζουν
και κυματιζουν σαν τη θαλασσα στα ποδια ενος φαρου.
Μονο σκοταδια κρυβεις μεσα σου, γυναικα μακρινη, δικη μου
κι απο το βλεμμα σου αναδυεται καμια φορα η ακτη του τρομου.
Σκυφτος στο δειλινο ριχνω τα διχτια μου τα θλιμενα
σ' αυτη τη θαλασσα που αναταραζει τα ωκεανεια ματια σου.
Τα νυχτοπουλια ραμφιζουνε τα πρωτα αστερια
που σπινθηριζουν οπως η ψυχη μου οταν σ' αγαπω.
Καλπαζει η νυχτα στη φοραδα της τη σκοτεινη
σκορπιζοντας γαλαζια σταχια πανω στους αγρους.
μτφ. ΤΑΚΗΣ ΒΑΡΒΙΤΣΙΩΤΗΣ
(απο : "Συγχρονη Ποιητικη Ανθολογια", καλλιτεχνικη επιμελεια
Αναστασιος Καρακουσης, εκδ. "εκδοσεις αναστασιος καρακουσης, αθηνα - 1995)
