Απανω σου τη ζωη μου...
Απανω σου τη ζωη μου θεμελιωνω
καθε μερα, στιγμη με τη στιγμη.
Μα δεν ακους τους χτυπους, για να μη
σου δωσω ανησυχια καμμιαν η πονο.
Και τωρα που ανυψωθη η οικοδομη
και δεν της λειπει παρα η στεγη μονο
βλεπω - κι ουδε στιγμη δε μετανοιωνω
για την πολυχρονη μου παιδομη.
Γιατι, αν η κακη γνωμη η οι περιστασεις
αναμεσα μας μπουν και με ξεχασης,
κ' η οικοδομη, πετρα σε πετρα απανω
πεση, με περηφανια, αν δεν πεθανω,
θα θυμαμαι τη ζωην οπουχα ζησει
μονο γιατι εσυ μ' εχεις αγαπησει.
