...απο την "ΑΣΚΗΤΙΚΗ" του Καζαντζακη... :
- Υποταζω την υλη, την αναγκαζω να γινει καλος αγωγος του μυαλου μου. Χαιρομαι τα φυτα, τα ζωα, τους ανθρωπους. Ολο το Συμπαντο το νιωθω να σοφιλιαζει απανω μου και να με ακλουθαει σα σωμα.
- Ο νους βολευεται, εχει υπομονη, του αρεσει να παιζει μα η καρδια αγριευει, δεν καταδεχεται αυτη να παιζει, πλανταει και χιμαει να ξεσκισει το διχτυ της αναγκης.
- Μα μια αλλη μεσα μου φωνη, ας την πουμε εχτη δυναμη, ας την πουμε καρδια, αντιστεκεται και φωναζει: "Οχι! Οχι! Ποτε μην αναγνωρισεις τα συνορα του ανθρωπου! Να σπας τα συνορα! Ν' αρνιεσαι ο,τι θωρουν τα ματια σου! Να πεθαινεις και να λες: Θανατος δεν υπαρχει!"
- Ας ενωθουμε, ας πιαστουμε σφιχτα, ας σμιξουμε τις καρδιες μας, ας δημιουργησουμε εμεις, οσο βασταει ακομα η θερμοκρασια τουτη της Γης, οσο δεν ερχονται σεισμοι, κατακλυσμοι, παγοι, κομητες να μας εξαφανισουν, ας δημιουργησουμε εναν εγκεφαλο και μιαν καρδια στη Γης, ας δωσουμε ενα νοημα ανθρωπινο στον υπερανθρωπινον αγωνα!
- Τιποτα δεν υπαρχει! Μητε ζωη, μητε θανατος. Κοιταζω την υλη και το νου σα δυο ανυπαρχτα ερωτικα φαντασματα να κυνηγιουνται, να σμιγουν, να γεννουν και ν' αφανιζονται και λεω: "Αυτο θελω!"
Ξερω τωρα' δεν ελπιζω τιποτα, δεν φοβουμαι τιποτα, λυτρωθηκα απο το νου κι απο την καρδια, ανεβηκα πιο πανω, ειμαι λευτερος. Αυτο θελω. Δε θελω τιποτα αλλο.
Ζητουσα ελευτερια.
