Ξανθη σχισμη, ξανθη σκια και μαυρη στηλη. Και η σχισμη γινεται πηγη που ηχει και ρεει' και η κολονα πιδαξ - λαλος πιδαξ, λευκος και λαγαρος, που σελαγιζει και αναβλυζει. Αναμεσα στα χειλη λαμπουν οι μαργαριται ως κομπολο'ι' υγρο, ρευστο και ανεκλαλητως πλουσιον.
Ετσι, οταν ασπαιρει η στιγμη και απο τα εγκατα ο αλαλαγμος υψωνεται υγρος και [ο] θολος του κτισματος γεμιζει και ανθιζει - χιλια τα χρονια της στιγμης, χιλια τα επη της κραυγης που εκτοξευεται και υπερυψουται.
Και οταν, καθε φορα που η χλαλοη περνα και συσπειρουται εκ νεου η κραυγη μεσ' στην ξανθη σκια και επανω απο την μαυρη στηλη, παλι χιλια τα χρονια της στιγμης, χιλια τα επη της κραυγης και μεσ' στη σιωπη που απλωνεται και αυτη και υπερυψουται επανω απο την ξανθη σκια και επανω απο την μαυρη στηλη ως πιδαξ λευκος γλυπτος, ως πιδαξ ακινητος στητος, ως ομβρος πετρωμενος, ως λογος ορθιος μαρμαρωμενος και η σιωπη και η σιωπη, αλαλαγμος και αυτη αλαλαγμος, μεσα στη μνημη της σαρκος εις [τον] αιωνα τον απαντα κρυσταλλωμενος.
του Ανδρεα Εμπειρικου
Ανδρος (Μπατσι) / 21-6-1956
(πηγη: περιοδικο "ΟΥΤΟΠΙΑ", τευχος 49, Μαρτιος - Απριλιος 2002)
* Το ποιημα φερει σαν τιτλο το ονομα του γνωστου γαλλικου θερετρου
**********
Και τωρα, οσα αταλαντα οψωνια της ποιητικης τεχνης και της λογοτεχνιας, παραλαβετε το ποιημα αυτο του Εμπειρικου, αυτου και των ισαξιων του, τον/τους οποιον/ οποιους κακεκτυπως προσπαθειτε να μιμηθειτε, σκυλευστε την ψυχη του ποιηματος, εκχυδα'ι'στε το σωμα του, τιτλοφορειστε το αναλογα, αριθμολογειστε το με αξια αναλογη της ευτελειας σας και, βγαλτε το στη γυρα στα παζαρια, ω ανιστορητα ρακη, προς πωληση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου