Χριστουγεννιατκη αγρυπνια
Εξωτικος στην ακρια των κοιλαδων
περιμενα τη σημερνη γιορτη στο σκοτος των λαμπαδων,
αποκληρος της φωταψιας των ημερησιων ηλιων -
γονατιστ'ης, και νηστευτης, και αποβλητ'ης των χιλιων
δαιμονικων ταξιαρχιων... Μ' αδικα εταλαιπωρουν
τη θυελλα των νοηματων μου, τη ρωμη των γονατων,
γιατι - το ξερω, αλιμονον ! - τις πανοπλιες εφορουν
τα εκατομυρια των λαων, που ερειπια στρατευματων
καταντησαν τα ελεεινα... Και θλιβω των ματιων σου
το φεγγος με το πικραμα των λυπηρων δακρυων
που ο αμαρτωλος εσωριασα στων αλλων των δεινων μου
τα πληθη και το πιο φριχτον : ιδιο αβουλο θηριον
αντις παν'ηγυρη ευλαβη να στησω κ' ιερουργιαν
αρμονικην, υμνητικη της θειας καλωσυνης
να διαλαλω εγω δεχομαι με ανοητη απραξια
τον Αρχοντα, το Αλφα και Ωμεγα της Χριστιανοσυνης !..
Αλιμονο' των αγριων λαων η ορμητικη ανταρα
και την ειρηνη ταραξε της μεσα μου ευλογιας,
κ' αιστανομαι απειλητικα του θεου μου την καταρα
και μακρυν'αμενο απο με το Τεκνον της Μαριας...
Και ο ανηλεητος ασκητης τρεμω μην ταχα σφαλω'
μην ενωθω με τους θνητους πολεμιστες και γινω
του Σατανα η συνεργεια - που τοτε πια θα ψαλω
οχι υμνο των Χριστουγεννων, μα θρηνο...
