ΑΡΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ

Μες στις πετρες

Κι ομως δεν αυτοκτονησα !

Ειδατε ποτε κανεναν ελατο να κατεβαινη μοναχ'ος του στο πριονιστηριο?

Η θεση μας ειναι μεσα δω, σ' αυτο το δασος,

με τα κλαδια κομμενα,

μισοκαμμενους τους κορμους,

με τις ριζες σφηνωμενες μες στις πετρες.

Το μαχαιρι

Οπως αργει τ' ατσαλι να γινει κοφτερο και χρησιμο μαχαιρι,

ετσι αργουν κ' οι λεξεις ν' ακονιστουν σε λογο.

Στο μεταξυ,

οσο δουλευης στον τροχο,

προσεξε μην παρασυρθης

- μην ξιππαστης

απ' τη λαμπρη αλληλουχια των σπινθηρων !..

Σκοπος σου εσενα [] το μαχαιρι !

Μην αδημονης !

Κι ομως τον σκοτωσανε...

Ηθελε να ζηση,

οσο θελουμε και μεις

- κι ομως τον σκοτωσανε.

Ειχ' ενα χαμογελο,

σαν τη στιγμη που στριβω τη γωνι'α

και βλεπω φως

στο παραθυρο σου

- κι ομως τον σκοτωσανε.

Μπορεσε και δεχτηκε πως θα τον ξεχασουμε,

οπως ξεχνας μια πετρα που κραταει το σπιτι σου

- κι ομως τον σκοτωσανε.

( απο την " ανθολογια της νεοελληνικης γραμματειας - η ποιηση ",

των Ρενου, Ηρακλη και Σταντη Αποστολιδη )

σημ. του blogger :

Ο Αρης Αλεξανδρου, υπηρξε αποφοιτος, του ετους 1940,

της Βαρβακειου Προτυπου Σχολης