ΝΤΑΝΤΕ ΑΛΙΓΚΙΕΡΙ

ΔΑΝΤΗΣ ΑΛΙΓΚΙΕΡΙ

του Gustav Dore

ΑΣΜΑ ΙΙ

Ω εσεις που σε βαρκουλα καθισμενοι 1.-

Ν' ακουσετε ποθειτε ακολουθωντας

Το σκαφος μου, που τραγουδωντας λαμνει,

Γυριστε τ' ακρογιαλια σας να δειτε :

Μη βγειτε για το πελαγος' μπορει ισως

Να χασετε το δρομο, χανοντας με.

Ετουτα τα νερα δεν περασε αλλος'

Φυσαει η Αθην'α, στην πλωρη ο Απολλων,

Κ' οι εννια Μουσες μου δειχνουνε την Αρκτο.

Οι λιγοι οι αλλοι, εσeις, που ορθ'ωσαν βλεμμα

Πρωτοφαντο στον αρτο των Αγγελων,

Που αχορταγα τον γευονται εδω περα,

Προς την αρμυρα την πλατια ανοιχτειτε

Τη ροτα μου με βιαση ακολουθωντας

Πριν το αντιμαμαλο κλειστει και σβησει.

Οι ξακουστοι που πηγαν στην Κολχιδα,

Δεν τα 'χασαν, καθως με σας θα γινει,

Τον Ιασονα οταν ειδαν στο ζευγαρι.

Η ορμεμφυτη παντοτινη μας διψα,

Στο θεομορφο βασιλειο μας τραβουσε

Κοντα, με φορα ουρανικη στη βιαση.

Προς τα ψηλα η Βεατρικη, να τη βλεπω'

Κι οσος καιρος φτανει ισως στη σα'ιτα

Να φυγει απ' τη χορδη λευτερωμενη,

Σε σφαιρα φτανω οπου μεγαλο θαυμα

Τα ματια μου χτυπα' και τοτε εκεινη

Που να της κρυψω ποθο δεν μπορουσα,

Χαρουμενη οσο κι ομορφη, μου λεει :

"Το νου ψηλα, το Θεο να ευχαριστησεις,

Που μας ανεβασε στο πρωτο αστερι !"

Συννεφο πως μας τυλιξε θαρρουσα

Αστραφτερο, στερε'ο, πυκνο και λειο,

Καθως διαμαντι που το χτυπησε ηλιος.

Το αθανατο μαργαριταρι, μεσα

Μας πηρε, οπως νερο παιρνει μια αχτιδα

Φωτος, χωρις χαραγματια ν' ανοιξει.

Αδυνατο να νιωσεις που οντας σωμα

Δυο πως στον ιδιο χωρο εδω χωρουνε,

Αφου εισχωρει το ενα μεσα στο αλλο'

Κι ο ποθος ετσι, πιο πολυ ειχε αναψει,

Πως την αγια Ουσια να γνωρισεις,

Οπου ο θνητος με το Θεο εγινε ενα.

Ψηλα θα δουμε αυτο που λεει η πιστη,

Αυτοφωτα, οχι λογικα, ως πιστευει

Τις αρχικες ο ανθρωπος αληθειες. 45.-

.............

[απο : "η θεια κωμωδια - γ' παραδεισος", στιχοι 1-45 (1-18, παραινεση στους

αναγνωστες του Παραδεισου / 19-45, η Βεατρικη με το Δαντη μπαινουν στο

φεγγαρι), εισαγωγη, σχολια, μτφ. ΓΙΩΡΓΗ ΚΟΤΣΙΡΑ, εκδ. Σ. Ι. ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ, αθηνα - 1986]

1.- O voi che siete in piccioletta barca,

desiderosi d' ascoltar, seguiti,

dietro al mio legno che cantando varca,

tornate a riveder li vostri liti !

Non vi mettete in pelago, che , forse,

perdendo me rimarreste smarriti.

L' acqua ch' io prendo giammai non si corse :

Minerva spira, e conducemi Apollo,

e nove Muse mi dimostran l' Orse.

Voi altri pochi che drizzaste il collo

per tempo al pan degli angeli, del quale

vivesi qui ma non sen vien satollo

metter potete ben per l' alto sale

vostro naviglio, servando mio solco

dinanzi all' acqua che ritorna eguale.

Que' gloriosi che passaro a Colco

non s' ammiraron, come voi farete,

18.- quando Giason vider fatto bifolco.

..................

( απο : "LA DIVINA COMMEDIA - paradiso", στιχοι 1-18,

επιμελεια - σχολια Lodovico Magugliani,

εκδ. Biblioteca Universale - Rizzoli Editore,

Milano - ottobre 1949 )