ΠΡΟΣ ΜΙΑ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΣΤΕΡΙΑ
Τα ταξιδια, οπως οι καλλιτεχνες, γεννιωνται, δεν γινονται. Χιλια διαφορετικα περιστατικα συμβαλλουν σ' αυτα, μερικα ηθελημενα η καθορισμενα απο τη θεληση - ο,τι και να λεμε. Ανθοβολουν αυτοματα απο τις αξιωσεις του χαρακτηρα μας, και τα καλυτερα δεν μας οδηγανε μοναχα προς τα εξω στο χωρο, αλλα το ιδιο και προς τα μεσα. Το ταξιδι μπορει να ειναι μια απο τις πιο ανταμειπτικες μορφες ενδοσκοπησης...
Οι σκεψεις αυτες αηκουν στη Βενετι'α, τα χαραματα, καθως τη βλεπω απο το καταστρωμα του πλοιου που θα με παει, αναμεσα απο τα νησια, στην Κυπρο' μια Βενετι'α που τρεμουλιαζει σε χιλια νεροκαθρεφτισματα, δροσερη σαν πελτ'ες. Ητανε σαμπως καποιος μεγαλος ζωγραφος, που τον χτυπησε τρελλα, ναχε πεταξει το κουτι με ολα του τα χρωματα στον ουρανο για να ξεκουφανη το εσωτερο ματι του κοσμου. Συννεφο και νερο εσμιξαν μαζι σταλαζοντας χρωματα, ανακατευθηκαν, αναχωνευθηκαν, ρευστοποιωντας καμπαναρια κ' εξωστες και σκεπες που επεπλεαν στο χωρο, σαν κομματια απο καποιο πολυχρωμο τζαμι παραθυρου που βλεπει κανεις αναμεσα απο καμμια ντουζινα διαφραγματα απο λεπτο κινεζικο χαρτι. Κομματια ιστοριας με πιτσυλιες απο χρωματα κρασιου, πισσας, ωχρας, αιματος, πυροκιτρινου οπαλλιου και ωριμου σταχυου. Ολα τουτα μαζι στραγιζουνε απαλα πισω στις ακρες σ' ενα αυγινο ουρανο αναλαφρα γαλαζιο σαν αυγο περιστεριου.
Ολ' αυτα, απαλα σαν αφηρημενη ζωγραφια, λικνιζοντας τα στις σκεψεις μου - ολον ετουτο τον συνωστισμο των καθεδρικων ναων και των παλατιων, τον προβαλλα στην εντονα φωτισμενη μορφη του Στανταλ καθως καθεται για παντα σε μιαν ορθοπλατη καρεκλα στου Φλορι'αν πινοντας κρασι, η στη μορφη του Κορβο, που φτερουγιζει σαν πελωρια νυχτεριδα σ' αυτες τις μαγεμενες αλλεες μεσα στο φασματωδες φως...
Τα περιστερια κατακλυζουν τα καμπαναρια. Ακουω τα φτερουγισματα τους επανω απ' το νερο σαν ριπισματα βενταγιας σε μια μεγαλη καλοκαιριατικη αιθουσα χορου. Και το βαπορεττο στο Μεγαλο Καναλι χτυπαει απαλα σαν ανθρωπινος παλμος, σταματωντας και ξαναρχιζοντας υστερ' απο καθε δισταγμο που σημαδευει καποιο σταθμο. Τα κρυσταλλινα παλατσα των Δογηδων κονιορτοποιουνται σ' ενα γυαλινο γουδι, περασμενα σε συνωστισμο αναμεσα απο ενα πρισμα. Η Βενετι'α δεν θα ειναι ποτε μακρυα απο μενα στην Κυπρο - γιατι το λιονταρι του Αγιου Μαρκου καβαλλαει ακομη τους υγρους αγερηδες της Αμμοχωστου, της Κυρηνειας...
Ειν' ενα καταλληλο σημειο ξεκινηματος του ταξδιωτη για τη Μεση Ανατολη...
[... ]
( απο : "πικρολεμονα" του Λωρενς ... < Νταρρελ > ..., σελ. 13-14, μτφ. Αιμιλιου Χουρμουζιου, εκδ. "εκδοσεις γρηγορη", αθηνα - 1959 )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου