Φοβος
Ψες εφοβηθηκα πολυ το θανατο !..
Μες στο σκοταδι και στο ψυχος,
ολες εκεινες οι πορτες, ανοιχτες,
τον αφηναν ελευθερον ν'αρθη κοντα μου...
Τον προμηνουσε το ψυχρο σκοταδι...
Μον'αχο ηταν το σωμα μου και φοβισμενο,
που φοβουνταν, δεν μπορουσε
με τη ζωη του να επιβληθη,
δεν πιστευε σ' αυτη...
Ηταν πολλα τ' ανοιγματα
και δεν μπορουσε να προφυλαχτη'
πολυς εσχηματιζονταν ο θανατος,
πολυμορφος, πλατυς, μεγαλος,
αοριστος, με το μεγαλο προσωπο,
σκληρος, ταχυς και αλαφρος...
... Ολες εκεινες οι πορτες, ανοιχτες,
που αφηναν το σκοταδι και το ψυχος
δυνατο να προχωρη απανω μου !...
Συμμαζευομουν μες στο φοβο μου,
μοναχος μου μ' αυτον βρισκομουν -
κι ο θανατος μπορουσε ελευθερα
να προχωρηση απανω μου,
οπως εφανταζομουν πως τον εβλεπα,
χωρις καμμ'ια θαλπωρη τριγυρω μου -
σκοταδι ανεμποδιστο κι αδεσμευτο !..
* * * * * * *
Οταν στο φως υπαρχη ορισμος ονειρου
ο κοσμος ειναι της φαντασιας.
(απο : Της Μοναξιας και της Επαρσης)
