βιβλιοδεσια δερματοδετη
ΦΡΟΣΩΣ ΓΑΝΙΑΡΗ,
μεταφορα της λιθογραφιας
του ΓΙΑΝΝΗ ΜΟΡΑΛΗ,
απο το εξωφυλλο του βιβλιου,
στο δερμα,
απο την ιδια την βιβλιοδετη!
ΧΩΡΙΣ ΗΛΙΚΙΑ
( Sans age)
Πλησιαζουμε
Μεσα στα δαση
Παρε το δρομο του πρωινου
Ανεβα τα σκαλια της παχνης
Πλσιαζουμε
Ειναι η καρδια της γης σφιγμενη
Να 'ρθει στον κοσμο μια μερα ακομη
Θα πλατυνει ο ουρανος
Ειχαμε βαρεθει
Να κατοικουμε στα ερειπια του υπνου
Στη χαμηλη σκια της αναπαυσης
Της κουρασης και της εγκαταλειψης
Η γης θα ξαναπαρει τη μορφη των ζωντανων σωμα-
των μας
Ο ανεμος θα μας υπομεινει
Ο ηλιος και η νυχτα θα περασουν μες στα ματια μας
Χωρις ποτε να τ' αλλαξουν
Το σιγουρο μας διαστημα ο αγνος μας αερας φτανει
Για να γεμισει την αργοπορια που εσκαψε η συνηθεια
Ολοι μαζι θ' αραξουμε σε μια καινουργια μνημη
Και θα μιλησουμε μαζι μια ευαισθητη λαλια
Ω αδερφοι μου αντιμαχοι που κρατατε στα ματια
Τη νυχτα αναλυμενη και τη φρικη της
Που να σας εχω αφησει
Με τα βαρια σας χερια μες στο λαδι το νωθρο
Μες στις παλιες σας πραξεις
Με τοση λιγη ελπιδα που κι' ο θανατος
Φαινεται να εχει δικιο
Χαμενοι μου αδερφοι
Εγω πηγαινω προς τη ζωη εχω την οψη ανθρωπου
Για ν' αποδειξω πως ο κοσμος εγινε στ' αναστημα μου
Και δεν ειμαι μονος
Χιλιες εικονες απο εμενα πληθαινουν το φως μου
Χιλιες ματιες πανομοιες ισοπεδωνουν τη σαρκα
Να το πουλι το παιδι κι' ο βραχος κι' ο καμπος
Σμιγουν μαζι μας
Γελ'α το χρυσαφι που εμεινε απο την αβυσσο εξω
Γυμνο νερο γυμνη φωτια για μια εποχη μοναχα
Εκλειψη δεν υπαρχει πια στο μετωπο του κοσμου
*
Χερια απο τα χερια μας αναγνωρισμενα
Χειλια με τα χειλια μας ενωμενα
Οι πρωτες ανθισμενες ζεστες
Παραστεκουνται το αιμα δροσερο
Το πρισμα ανασαινει μαζι μας
Ευφορη αυγη
Στην κορφη καθε χορτου βασιλισσα
Στην κορφη των μουσκλων στην αιχμη του χιονιου
Του κυματου της ταραγμενης αμμου
Της επιμονης παιδικης ζωης
Εξω απο ολες τις σπηλιες μας
Εξω απο τον εαυτο μας.
( μτφ. ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ )
