ΡΑ'Ι'ΝΕΡ ΜΑΡΙΑ ΡΙΛΚΕ

Η ΚΟΙΜΗΣΙΣ

Ι

Ο ιδιος ο μεγας Αγγελος, εκεινος

την αγγελιαν οπου της ειχε φερει,

αλλοτε, εκει στεκοταν, καρτερωντας

να τον δει, κ' ειπε : " Ο καιρος ηρθε τωρα

ν' αναληφθεις!" Και τρομαξεν εκεινη

σαν αλλοτε, και, ταπεινα, οπως δουλη,

παλι εγειρε την κεφαλη της μπρος του.

Μα απαστραπτεν εκεινος και, κοντα της

απειρα, σαμπως μες στο προσωπο της,

μικρανε. Και, τους Αποστολους, που ειχαν

φυγει μακρυα, ολους καλεσεν, ανταμα

στο σπιτι της πλαγιας να 'ρθουν : στο σπιτι

του Μυστικου τους Δειπνου. Κ' εκεινοι ηρθαν

βαριοι, και μπηκαν μεσα δειλιασμενα :

πανω εκει, στο στενο της το κλιναρι

επλαγιαζεν εκεινη, βυθισμενη

κ' αινιγματικη, μες στην εκλογη της

και στη δυση της, παναγνη, σαν κατι

ανεγγιχτο, τους αγγελικους υμνους

γροικωντας. Μα οταν, απ' τα κερια τους πισω,

ειδε, ολοι να προσμενουν, απ' το πληθος

των φωνων αποσπαστηκε, και, τοτε,

τους χαρισεν απο καρδιας τα δυο της

φουστανια κ' υστερα υψωσε το βλεμμα

(ω πηγη των ανωνυμων δακρυων!)

κ' εναν προς εναν τους εκοιταξε ολους...

Αλλα, εκεινη, μες στην ανημπορια της

επλαγιαζε και τον ουρανον ειχε

στην Ιερουσαλημ τοσο κοντα φερει,

που ελαχιστα θα χρειαστηκε η ψυχη της

μονο, να τανυστει : Κιολας, Εκεινος

που γι' αυτη γνωριζε τα παντα, μεσα,

την ανυψωνε, στην θε'ι'κη της φυση.

Ι Ι

Ποιος σκεφτηκε πως, ως τον ερχομο της,

ο πολυς ουρανος ατελης ηταν?

Της ειχεν, ο Αναστας, κρατησει θεση,

μα εικοσιτεσσερα χρονια εμεινεν αδειος

ο θρονος διπλα του. Και, μαλιστα, αρχι'ζαν

σ' αυτο το αγνο κενο να συνηθιζουν

κιολας, που σαμπως να 'ταν αγιασμενο

γιατι με την ωραια του το πληρουσε

λαμψην ο Γιος της.

Ετσι, οταν εκεινη

μπηκε στον ουρανο, προς Αυτον, οχι,

δεν ανεβη, κι' ας το ηθελε η καρδια της.

Θεση δεν εβλεπεν εκει' Αυτος μονον

ηταν εκει, κι' απαστραπτε με τετοια

λαμψη, που 'νιωθε πονο στην καρδια της.

Μα με την ταπεινη κορμοστασια της

τη συγκινητικη, με τους καινουργιους,

τωρα δα, σα συντροφιασε, Μακαριους,

και, φως σε φως, εσταθη, εσκασε τοτε

μια κρυπτη απο την υπαρξη της μεσα,

με λαμψη τετοια, ωστε ο Αγγελος εκεινος

που απ' Αυτην εφωτιστη, τυφλωμενος

εφωναξε : "Ποια να 'ναι αυτη η γυναικα?"

Εκπληξη 'ταν, αληθεια! Ολοι, υστερα, ειδαν,

πως, ο Θεος-Πατερας, τον Κυριο μας

ψηλα κρατουσεν, ετσι, που, με σκιοφως

γλυκο περιβλημενη, καθως ενας

πονος μικρος, η θεση φανηκε η αδεια,

κι' ως ιχνος μοναξιας ηταν, κι' ως κατι

σα γηινου χρονου λειψανο, σαν ενα

μαραμενο σφαλμα ηταν -. Την κοιτουσαν :

αγωνιωντας Τον εβλεπε, σκυμμενη

βαθια, σα να 'νιωθεν : ο πιο μεγαλος

πονος του, εγω 'μαι - : και λιγωθηκε αιφνης.

Μα οι αγγελοι τη συνεφεραν, κ' ετσι οπως

τη βαναν να καθησει, τραγουδωντας

μακαρια, το στερνο υψωναν κομματι.

Ι Ι Ι

Μα, στον Αποστολο Θωμα, που ερχοταν,

τι πα'ρωρα' 'ταν, σιμωσε ο γοργος

Αγγελος, που τον καρτερουσε απ' ωρα,

και προσταξε, στου ταφου πλα'ι' τον τοπο :

"Σπρωξε στο πλα'ι' την πετρα : Θες να μαθεις

που 'ναι Αυτη που ταραζει την καρδια σου?

Δες : σαν προσκεφαλο εμεινε λεβαντας

για μια στιγμη εδω μεσα απιθωμενη,

που της γης να μυριζουνε στους αιωνες

οι πτυχες ολες, σαν ωραιο μαντηλι.

Ολοι οι αρρωστοι (το νιωθεις?) οι νεκροι ολοι

εχουνε ναρκωθει απο το αρωμα της.

Το σαβανο της δες : Λευκοτητα αλλη

που 'ναι, που να το ξεπερνα και μπρος του

να μη θαμπωνει? Και το φως ετουτο,

που απ' τ' αγνοτατα αυτα λειψανα βγαινει,

του 'ταν κι' απ' το φως του ηλιου πιο καθαριο.

Δεν απορεις ποσο απαλα απο εντος του

βγηκε? Τιποτα δεν κινηθηκε, σα να 'ταν

ακομη εδω σχεδον. Αλλα τα ουρανια

σαλεψανε. Κ' εσυ, ανθρωπε, ο,τι κανω

να κανεις! Και γονατισε! Και ψαλλε!"

( απο : " ΕΚΛΟΓΗ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ R. M. RILKE ", συλλογη

" Ο ΒΙΟΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ " - " Das Marien - Leben"

μτφ. ΑΡΗ ΔΙΚΤΑΙΟΥ, εκδ. "ΚΑΔΜΟΣ", σελις 147, αθηνα-δεκ. 1957 )

* * * * *

" Η τροχια της μπαλας δειχνει

στους παικτες τον τοπο ενος και-

νουργιου ονειρου και αυτοι για να

το φτασουν 'γινονται χορευτες'. "

( Ρα'ι'νερ Μαρια Ριλκε )