Η δευτερη μεταμορφωση
Το μονοπατι που ελπιζες, να μην το λησμονησεις.
Την αγαπη δεν την λενε
θανατο - μαθε πια καλα τη γλωσσα των ανθρωπων'
αγαπη να την ονομαζεις,
αγαπη να τηνε ζητας.
Τον θανατο τον λενε θανατο.
Φορεσε μονο πρασινα ξανα,
και σβησε τα κερια,
και μην εκπλητεσσαι
που αλλαζω φως και χρωματα
σαν φαντασμαγορικο βεγγαλικο,
και μη νομιζεις λιμασμενα τα ονειρα μου.
Μη λησμονεις το φλογισμενο μονοπατι
και το φλεγομενο ταπετο του.
Ο,τι μας καιει, δεν μας πεθαινει!
Οχι - πως να σου το πω?
Την αγαπη δεν τη λενε θανατο'
την αγαπη τηνε λενε αγαπη.
Ετσι θα το βρεις παντου.
Ο δρομος της
δε βγαζει, οπως νομιζαμε, στην αβυσσο.
Αγαπη μου'
τελειωνοντας, στο γραφω παλι:
Το μονοπατι που ελπιζες, να μην το λησμονησεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου