ΓΟΥΛΙΕΛΜΟΣ ΓΙΕ'Ι'ΤΣ

W. B. < YEATS >

ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ

Ι

Δεν ειναι τοπος για τους γεροντες αυτος. Νεοι

Στην αγκαλια ο ενας του αλλου, πουλια στα δεντρα,

- Τουτες οι γενεες που πεθαινουν - στο τραγουδι

τους,

Ποταμια σμαρια οι σολομοι, θαλασσες σμαρια τα

σκουμπρια,

Το ψαρι, η σαρκα, και το θηραμα, οσο βαστα το καλο-

καιρι υμνουν

Το καθε τι που σπερνεται, γεννιεται, και πεθαινει.

Παρμενοι απο τη λαγνα τουτη μουσικη ολοι αψηφουν

Του αγεραστου νου τα μνημεια.

ΙΙ

Ο γερος ειναι τιποτενιο πραγμα,

Κουρελιασμενο ρουχο απανω σε μπαστουνι, εκτος

Αν η ψυχη χτυπησει τις παλαμες της και τραγουδαει

πιο δυνατα, πιο δυνατα

Στο καθε ξεσκισμα της θνητης φορεσιας της,

Και δεν ειναι σχολει'ο του τραγουδιου παρα η μελετη

Των μνημειων της δικης-της μεγαλοπρεπειας'

Ετσι λοιπον αρμενισα τις θαλασσες για να 'ρθω

Στην α'για πολιτεια του Βυζαντιου.

ΙΙΙ

Σοφοι ορθωμενοι μεσα στην α'για φωτια του Θεου

Λες στο χρυσο ψηφιδωτο ενος τοιχου,

Βγειτε απ' την α'για τη φωτια, στριφογυριστε μες

στο στροβιλο,

Γενειτε δασκαλοι του τραγουδιου για την ψυχη μου.

Καψετε την καρδια μου κι αναλωστε την' αρρωστη

του ποθου,

Δεμενη σ' ενα ζωο που ξεψυχα,

Δεν ξερει τωρα τι ειναι' και δεχτειτε με

Στην τεχνουργια της αιωνιοτητας.

IV

Και μια φορα που θα 'βγω απο τη φυση, ποτε- μου δε

θ' αποζητησω

Για τη σωματικη μορφη μου πραγμα φυσικο,

Αλλα τετια μορφη που οι Γραικοι χρυσοχοοι φτιανουν

Απο σφυρηλατο χρυσαφι και μαλαματενιο σμαλτο

Για να κρατησουν ενα νυσταλεο Αυτοκρατορα ξυπνο'

Η στηνουν σε χρυσο κλωναρι για να τραγουδα

Στους αρχοντες και στις αρχοντισσες του Βυζαντιου

Τα που περ'ασαν, η που περναν, η που θα 'ρθουν.

( μτφ. ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ )