Ριψωμεν, χαριεσσα, τα φαρεα...
Ας τα πεταξουμε απο πανω μας αυτα τα ρουχα,
ομορφη μου, κι ας πλεξουμε τα ολογυμνα κορμια μας,
σαρκα σε σαρκα πανω. Τιποτα να μη χωριζει
τη γυμνια σου απ' τη γυμνια μου, τι και το πιο ελαφρο σου
ρουχο, καθως της Σεμιραμιδας τειχος το νιωθω,
κι ας σμιξουμε στηθος με στηθος και χειλη με χειλη.
Αλλ' υστερα, μες στη σιωπη ας τα κρυψουμε ολα αυτα :
περιφρονω το στομα που κλειστο δε μενει.
( απο την " ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΟΙΗΣΕΩΣ ",
του ΑΡΗ ΔΙΚΤΑΙΟΥ, εκδ. ΦΕΞΗ - αθηνα 1960 )
... < ΕΔΩ > ...
κι
... < ΕΔΩ > ...
