Στο γερμα
Ζυγισαμε τους εαυτους μας στην πλαστιγγα της ειλικρινειας.
Γεμισες τις τσεπες σου με στρογγυλα θαλασσοβοτσαλα
γιαλιστερα κι ομορφα σαν καλοειπωμενα λογια.
Πασκισες να κρυψεις την αδυναμια σου
κι εκανες την ελαφροτη σου βαρυτερη.
Ο,τι και να πουμε ειναι ματαιο,
σαν τη παρακληση του μερμηγκιου
που νιωθει τον αφανισμο του κατ' απ' το στεργιο βημα σου...
Αντιο.
Να με θυμασαι
οταν θα κατεβαινεις την πλαγια
φορτωμενος τις αναμνησεις του καλοκαιριου,
οταν ο ηλιος θα σου χρυσωνει το μετωπο
μεσα στα κοκκινα δειλινα με τα γαλαζια χαμογε'λοια...
Να με θυμασαι
οταν ξαπλωμενος κατ' απ' την κληματαρια
θα νιωθεις να σε παιδευει
ο μονοτονος ρυθμος του μαγγανοπηγαδου
κι οταν θ' αντικρυζεις την καταστροφη
αγγιζοντας τα ξεροφυλλα, που θ' αργοπεθαινουν γυρω σου...
Να με θυμασαι
οταν το χινοπωριατικο τζιτζιφο
θα σε ποτισει τη στυφη νοσταλγια
για το χαμο της κεχριμπερανιας ρωγας...
Ομως μην κλαψεις.
Ποιο τ' ονομα-του που ζηταει το θανατο : δειλος!
Ποιο τ' ονομα-του που κλαιει πεθαινοντας : αναντρος!
Μην κλαψεις...
