ΕΝΤΓΚΑΡ ΠΟΕ

Edgar... < Allan > ...Poe!

ΙΣΡΑΦΕΛ

... Κι ο Αγγελος Ισραφελ,

που οι χορδες της καρδιας του ειναι

λαγουτο, και απ' ολα του Θεου τα πλασματα

εχει την πιο γλυκια φωνη

το κορανι

ΣΤΑ ουρανια κατοικει ενα πνευμα,

"που οι χορδες της καρδιας του ειναι λαγουτο".

Κανενας δε βολει να τραγουδησει με την παραδοξη ομορφια

που τραγουδαει ο αγγελος Ισραφελ.

Τ' αστερια, καθως λεει ο θρυλος,

ξαφνιασμενα, την υμνωδια τους παυουνε,

και σε μαγεια συνεπαρμενα

σιωπανε για ν' ακουσουνε τη γλυκα της φωνης του.

Και το φεγγαρι, ως αμετρο παλμο,

μες' στη μεσουρανη ωρα του,

απο ερωτα γιοματο, λαμπαζει πορφυρο,

κι ως αφουγκραζεται η αλικη μορφη του

σταματαει καταμεσις στον ουρανο,

και σταματαν μαζι του κι οι Πλειαδες

με τ' αστερια τους τα εφτα.

Και κραζουνε με μια φωνη

(ο αστερινος χορος κι ολα οσα γυρω

στεκουνε κι αφογκραζονται)

πως ταχα η φλογα του Ισραφελ

αναβει απο τη λυρα εκεινη, που τον βοηθα να τραγουδει,

τη λυρα αυτη, που τις παραδοξες χορδες

με της ζωης δονιζει τον παλμο.

Μα ο αγγελος αυτος απ' ακρη σ' ακρη

περπατησε τον ουρανο, εκει πανου

που ο βαθυς λογισμος ειναι καθηκον,

που ο ερωτας ειναι θεος κυριαρχος,

που των ουρι οι ματιες κρατανε

ακερια την ομορφια των αστεριων

που ευφραινει τη ματια μας.

Γι' αυτο δεν εχεις αδικο, Ισραφελ,

ν' αψηφας τα τραγουδια τα σβησμενα.

Σε σε ταιριαζει η δαφνη.

Σε σε, τον πιο σοφο τραγουδιστη,

τον πρωτο απ' ολους.

Ας σου ειν' ατελειωτη,

και με χαρα γιοματ' η ζωη σου,

αιωνια ας ειναι.

Των ουρανων η εκσταση σε μια πνοη ανασαινει

με τον κελα'ι'δισμο σου το φλογατο

οι πονοι σου, - αν εσυ πονεις - οι χαρ'ες σου,

το μισος σου, η αγαπη σου,

ταιριαζουνε, ομοια αδερφια,

με του λαγουτου σου τον πυρινο παλμο

γι' αυτο τ' αστερια δε βλαφτει κι αν σωπαινουνε.

Ετσι ειναι : Ο ουρανος ειναι δικος σου ακεριος.

Μα για μας αυτος ο κοσμος

ειναι μον'αχα πικρα και καυμος.

Τα λουλουδια μας εδω, ειν' απλα λουλουδια'

κι ο ισκιος της δικης σου ευδαιμονιας

ειναι για μας θαμβωτικο ηλιοφ'ως.

Αν ηταν βολετο να κατοικησω

στη χωραν οπου στεκει ο Ισραφελ,

κι εκεινος να κατεβει οπου ειμ' εγω,

θαρρω πως η θνητη του μελωδια

δε θα 'φτανε σε τετοια παραδοξη ομορφια.

Ομως εγω, με τη δικη μου λυρα,

θε να πλημμυριζα τα πλατη τ' ουρανου.

μτφ. ΝΙΚΟΥ ΠΡΟΕΣΤΟΠΟΥΛΟΥ