ΟΜΑΡ ΚΑΓΙΑΜ

Αυτο το βαζο σαν και με θαταν ερωτεμενο

Κι αχορταγα σε λατρευτα χειλη θα ειταν γερμενο'

Και το χερουλι που θωρεις απανω στο λαιμο του,

Χερι θαταν π' αγκαλιαζε λαιμον αγαπημενο.

* * *

Οσο κι αν εισ' εσυ τρανος τον πλαγιανο λυπησου,

Ποτε κανενας να μη δει κακο απο την οργη σου'

Υποφερε μοναχος σου, κ' ετσι δε θα μπορουνε

Δημιο το θυμα εσε να λενε οι φιλοι κι οι οχτροι σου.

Είναι μια εκκλησία κι ένα τζαμί.
Μια μέρα άκουσα έναν χότζα νέας έκδοσης
ν’ ανεβαίνει και να καλεί σε προσευχή.
Χαμήλωσα αργά το κεφάλι,
γονάτισα:
«Διάολε, πότε θα μ’ αφήσεις ήσυχο;
Έχω πληρώσει
όλους τους φόρους στα πουταναριά, στα αιμοβόρα
τελωνεία σου…

( οι στιχοι του Στρατη Παρελη )

_ _ _

Τι μερα σημερα ομορφη και τι απαλοπνοη δροσια'

Τη σκονη ξεπλυνε η βροχη των ροδων, που ειτανε θαμπα'

Κι ειπε σε γλωσσα Πεχλεβι, ειπε στο ροδο το Μπουλμπουλ * :

" Μεθα περνωντας τη ζωη μ' ολο τραγουδι κι ευωδια. "

* * *

Το "Λογο τον υπερτατο", οπως λενε το Κορανι,

Τ' ανοιγουν καποτε οι πιστοι, μα ποιος συχνα το κανει?

Στα χειλια ομως του ποτηριου καποια ειναι γραμματα αλλα,

Που τα διαβαζει η γλωσσα μας και τρεχει σα ροδανι...

* μπουλμπουλ, στα περσικα : αηδονι

( απο " ΡΟΥΜΠΑΓΙΑΤ " του... < Ομαρ > ... ΚΑΓΙΑΜ, μτφ. Κωστ. Κατσιμπαλη )