ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ
Δος μου την ηδονη της ηδονης,
ζωη της ζωης, της μεθης νυχτα, οδυνη.
Το ερωτικον αποσταγμα μου ηδυνει
την υπερφιαλη σκεψη που πονει.
Μονο, τη γευση αγαπησα μονο, ω
πονω περ' απ' την αισθηση του χωρου
της γης, περ' απ' τα μακρη αυτα πονω!
Δε νιωθω, δεν αισθανομαι καθως
ανθρωπος, μα αισθανομαι θεος
και ως θεος ζουσα, μεθουσα, πληρης
απο ερωτα και δοξα κι ομορφια...
Πανω στα σουβλερα καρφια,
σαν ασκητης, ελα και συ να γειρεις,
τον ιλιγγο να δεις, το δεος να δεις,
να φτασεις στη σιγη και στο κενο να φτασεις,
κι ως ανθος τον εαυτο σου να μαδεις.
Κι οταν σταθεις στο τελευταιο σκαλι
του ερωτα και του πονου, ενα φιλι
απ' την πειρα την τοση να κρατεις:
φιλι αγριο και ζεστο να με δαμασεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου