του Γ. Γουναροπουλου ( GOUNARO )
ΣΕ ΚΑΠΟΙΑ ΠΟΛΥ ΕΥΘΥΜΗ
Η κεφαλη σου, η κινηση, η θωρια σου
ειν' ομορφα ως τοπε'ιο εαρινο,
παιζει το γ'ελοιο μες τα μαγουλα σου
σα δροσαγερι σε λαμπρο ουρανο!
Στο διαβα σου οι βαρυθυμοι διαβατες
στεκουν, θαμπωνονται απ' την τοση υγει'α,
που σα φωταυγεια ξεπηδα απ' τις πλατες
κι' απ' τα λευκα σου μπρατσα τα γυμνα!
Τ' ανοιχτα χρωματα κ' η ποικιλια
που να 'χει θες καθε σου φορεσια,
φερνουν στων ποιητων τη φαντασια
λουλουδινου χορου τη ζωγραφια.
Καθε σου παρδαλοτρελο φουστανι
το παρδαλο σου μοιαζει το μυαλο'
θεοτρελη που μ' εχεις ξετρελανει,
σε μισω τοσο οσο και σ' αγαπω!
Καποτε μεσα σ' ενα ωραιο κηπο
την ατονια μου σερνοντας βαρια,
ενιωσα σα μιας ειρωνειας χτυπο
να μου ξεσκιζει ο ηλιος την καρδια.
Κ' η ανοιξη, τα πρασινα της πλουτη
μου ταπειν'ωσαν τοσο την ψυχη,
που ξεδικηθηκα σ' ενα ανθος τουτη
της φυσης την αυθαδεια τη σκληρη!
Το ιδιο θα 'θελα μια νυχτα τωρα
στου ωραιου σου κορμιου τους θησαυρους,
οταν των ηδονων σημαινει η ωρα
αναντρα να συρθω, σιγα σ' αυτους,
τη σαρκα σου τη χαρωπη να τιμωρησω,
να σου μαρανω των σηθι'ων σου τη δροσια,
και τον καταπληχτο λαγωνα σου να σκισω,
ν' ανοιξω πανω μια πληγη πλατια, βαθεια,
κι' ω γλ'υκα που τρομαρας φερνει ζαλη!
μεσα στα χειλη τα καινουρια αυτα,
πιο λαμπερα στο χρωμα και στα καλλη,
να χυσω το φαρμακι μου κυρα!
( μτφ. ΓΕΩΡ. ΣΗΜΗΡΙΩΤΗΣ, εκδ. ΜΑΡΗ, αθηνα 1950 )
***
ΣΕ ΚΑΠΟΙΑ ΠΟΛΥ ΠΡΟΣΧΑΡΗ
( A celle qui est trop gaie )
Κεφαλι, κινηση, η οψη σου ολη,
Τοσο ομορφα σαν ομορφο τοπιο'
Σκιρτα στο προσωπο ενα γελιο θειο,
Αερακι σε ουρανιο περιβολι.
Η θλιψη που τυχαια σε αγγιζει
Θαμπωνεται απ' την τελεια υγεια-
Κι απο τους ωμους σου, σαν φωταψια,
Απο τα δυο σου χερια αναβλυζει.
Χρωματα φλογερα και αναμμενα
Που εχεις σκορπισει στα φορεματα σου
Στων ποιητων την εμπνευση, φαντασου,
Γινονται βαλς ανθων ζωντανεμενα.
Καθε τρελο και εξαλλο φουστανι,
Εμβλημα στο πολυχρωμο σου πνευμα'
Θυμα σου εγω, τρελη, μ' ενα σου νευμα,
Να σ' αγαπω να σε μισω εχεις κανει!
Καποτε μεσα σε θεσπεσιο κηπο
Σερνοντας μια αβασταχτη ατονια
Ενιωσα να με σκιζει με ειρωνεια
Στο στηθος μου ο ηλιος, μ' αγριο χτυπο.
Και το χλωρο της ανοιξης το δασος
Ταπεινωσε περισσια την καρδια μου.
Τοτε σ' ενα ανθος, με την απονια μου,
Της φυσης εκδικηθηκα το θρασος.
Καποια νυχτι'α πως θα 'θελα να ερθω,
Οταν της ηδονης ηχησει η ωρα,
Στ' ασυγκριτα του σωματος σου δωρα
Αθορυβα, σαν το δειλο, ν' ανεβω,
Το χαρωπο κορμι να τιμωρησω,
Το στηθος σου να κανω να πονεσει,
Και ξαφνου, στην ανυποπτη σου μεση,
Βαθια λαβωματια να σου ανοιξω,
Τι ζαλη ηδονικη, μεθη δικη μου!
Και μες σε τουτο το καινουργιο στομα,
Το πιο ομορφο και δροσερο απ' ολα,
θα χυσω το φαρμακι μου, αδερφη μου!
( απ' το περιοδικο-free press "LiFo",
τευχος 03-09.09.2009,
χωρις αναφορα στο ονομα του μεταφραστη)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου