Τι να σου πω, φθινοπωρο, που πνεεις απο τα φωτα
της πολιτειας και φτανεις ως τα νεφη τ' ουρανου?
Υμνοι, συμβολα, ποιητικες, ολα γνωστα απο πρωτα,
φυλλοροουν στην κομη σου τα ψυχρα ανθη του νου.
Γιγας, αυτοκρατορικο φασμα, καθως προβαινεις
στο δρομο της πικριας και της περισυλλογης,
αστερια με το μετωπο, με της χρυσης σου χλαινης
το κρασπεδο* σαρωνοντας τα φυλλα καταγης,
εισαι ο αγγελος της φθορας, ο κυριος του θανατου,
ο ισκιος που, σε μεγαλα βηματα φανταστικα,
χτυπωντας αργα καποτε στους ωμους τα φτερα του,
γραφει προς τους οριζοντες ερωτηματικα...
Ενοσταλγουσα, ριγηλο φθινοπωρο, τις ωρες,
τα δεντρα αυτα του δασους, την ερημη προτομη.
Κι οπως πεφτουνε τα κλαδια στο υγρο χωμα, οι οπωρες,
ηρθα να εγκαταλειφθω στην ιερη σου ορμη.
* κρασπεδο = ποδογυρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου