ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

πανω και κατω:

Το ορος Μπελες και η λιμνη Κερκινη!

ΤΩΝ ΦΥΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΥΔΑΤΩΝ

Α'

Ντεφι θρυμματισμενο του ηλιου

πως να χορεψει ο κοσμος με αυτον

τον κομματιασμενο ρυθμο σου?

Ηχεις παραταιρα

πανω απο τις επαλξεις των χελιδονιων

που υπερασπιζονται ενα τσαρδι απο κρυσταλλο.

7. 7. 2007

ΜΑΚΡΥΝΙΤΣΑ, ΜΠΕΛΕΣ

Χαρουμενος! Θε μου ποσο χαρουμενος! Την ματια μου

Σκιζει επιδεξια χελιδονα...

Το παραθυρο μου ανοιχτο

Παντζουρια καρφωμενα και ακουω

Τον θορυβο του δρομου :

Παιδια που παιζουν με μια τυχη ποδηλατου

Το γενναιο νερο μια νικη

Παγκοσμια. Και τα φυλλωματα απ' το τεραστιο πλατανι

Οσμες αιωνιας ερημιας που

Θρο'ι'ζουν μες τα χρονια.

Κι εγω ησυχαζω πανω στο στενο κρεβατι

Και δεχομαι ολες τις διδαχες της εξοχης αυτης

Που μου μιλαει με τα πολυαριθμα φυτα της

Με δεντρα που εχουνε κλωνια που βγαινουν

Μες απο ονειρα '

Κλεινω τα ματια κι ειναι δυο οι κοσμοι στην καρδια μου

Ο ενας μ' ενα φως ροδιας κι ο αλλος

Σταλαζοντας αργα σαν μια νεροσταγονα

Που πεφτει απ' τα φυλλωματα διαφανη

Μες την ματια μου.

Δεν το πιστευω που μια ανεξηγητη βροχη αναμεριζει

Τις κουρτινες του μυαλου

Να χωρεσει περισσοτερη λαμψη απογευματος με τον ηλιο

Που δυει σαν εμβλημα

Πορφυρωνοντας τις κορυφογραμμες που απαλα

Σμιγουνε σαν κεφαλια σκυλων.

Αρχαια μνημη.

Βροχουλα καλοκαιρινη σαν δωρο ανεκτιμητο

Κατω απ' τα ποδια του βουνου αρχιζοντας

Να τραγουδα εκει που εμεις απουσιαζουμε -

Στον οριζοντα μεσα ειναι το μακρος της ματιας.

Μακρυνιτσα σκαρφαλωμενη στο υψωμα. Μπελες.

Το συνορο μια χωρας που αρχιζει με ναους στο πελαγο και

Τελειωνει εδω

Μ' αυτους τους κιονες των δεντρων

Που ειναι ναος και παλι

Του αγεριου και του πουλιου για να προσευχομαι

Σε τουτη την δικη μου πρασινη εκκλησια!

7.8.2007

(ενοτητα: Των Φυτων Και Των Υδατων/ συλλογη "ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ"

- εκδ. αθηνα 2007)

Ποιητη, φιλε Στρατη σ' ευχαριστω

Δωρο ανεκτιμητο το σημερινο!