I
Παρισι, 17 του Φλεβαρη 1903
Φιλε Κυριε,
Εδω και λιγες μερες πηρα το γραμμα σας. Θελω να σας ευχαριστησω για τη μεγαλη και πολυτιμη, για μενα, εμπιστοσυνη που μου δειχνετε. Δε μπορω να μπω στην τεχνικη των στιχων σας: καθε ειδους κριτικη βλεψη ειναι κατι τοσο ξενο απο μενα... Η κριτικη ειναι το χειροτερο μεσο για ν' αγγιξεις ενα εργο τεχνης: κατανταει παντα σε πετυχεμενες, λιγο η πολυ, παρανοησεις. Δε μπορουμε ολα να τα συλλαβουμε και να τα εκφρασουμε - οσο κι αν θελουν πολλοι να μας πεισουν για το αντιθετο. [...].
VIII
Borgeby gard, Flaedie, Σουηδια
12 Αυγουστου 1904
[... ] Πως θα μπορουσαμε να ξεχασουμε τους αρχαιους εκεινους μυθους, που ανταμωνουμε στα πρωτα βηματα ολων των λαων, τους μυθους των δρακων που, την κρισιμη στιγμη, μεταμορφωνονται σε πριγκιπεσσες; Ισως ολοι οι δρακοι της ζωης μας ναναι πριγκιπεσσες, που δεν προσμενουν παρα την ωρα που θα μας δουν ομορφους και τολμηρους. Ισως καθε τι τρομαχτικο ναναι, στο απωτατο βαθος του, ερημο κι αβοηθητο και να προσμενει απο μας βοηθεια.
Δεν πρεπει, λοιπον, αγαπητε κυριε Kappus, να τρομαζετε οταν καποια θλιψη ορθωνεται μπροστα σας, ακομα κι αν ειναι πιο τρανη απ' ολες τις θλιψεις που περασατε ως τα σημερα' οταν μια ανησυχια, ομοια με φως και συννεφοσκια, περναει πανω απ' τα χερια σας και πανω απο καθε σας πραξη. Πρεπει να σκεφτοσαστε, τοτε, πως κατι γινεται εντος σας, πως η ζωη δε σας ξεχασε, πως σας κραταει στα χερια της και δε θα σας παρατησει.[... ].
VII
Ρωμη, 14 του Μαη 1904
Αγαπητε μου Κυριε Kappus,
[... ]. Δεν αργει η μερα ( σιγουρα σημαδια το μαρτυρανε κιολας, προπαντων στις χωρες του βορρα ) δεν αργει η μερα που η Νεα Κοπελα θα υπαρξει, η Γυναικα θα υπαρξει' που οι λεξεις "νεα κοπελα" και "γυναικα" δε θα σημαινει πια μοναχα το αντιθετο του αρσενικου, μα κατι ξεχωριστο, που θαχει δικη του αξια κι υποσταση, κατι που δε θαναι απλο συμπληρωμα αλλου, μα ολοκληρωμενη μορφη της ζωης και της υπαρξης - : η γυναικα - γνησιος ανθρωπος. [... ]
( του Rainer Maria Rilke, "ΓΡΑΜΜΑΤΑ Σ' ΕΝΑ ΝΕΟ ΠΟΙΗΤΗ" - γ' εκδοση, μτφ. ΜΑΡΙΟΥ ΠΛΩΡΙΤΗ, εκδ. ΙΚΑΡΟΣ - αθηνα 1965 )
2 σχόλια:
Silena
ΠΕ ΜΟΥ, Ω ΠΟΙΗΤΗ...
-Πε μου, ω Ποιητη, τι κανεις; -Τραγουδω.
-Μα το ασκημο, το θανασιμο, εδω
-πως το δεχεσαι, πως το υποφερεις; - Τραγουδω.
-Μα το ανωνυμο, Ανωνυμε, αχ, αυτο
-πως το φωναζεις, ομως; - Τραγουδω.
-Μα πως το δικιο σου ειναι αληθινο
-μ' οποια μορφη και μ' οποιο ρουχο;- Τραγουδω.
-Κ' η γαληνη κ' η βια, τοτε, πως
-σε γνωριζουν οπως το αστρο κ' η θυελλα; - Γιατι τραγουδω.
(ΡΑ'Ι'ΝΕΡ ΜΑΡΙΑ ΡΙΛΚΕ, "Εκλογη απο το Ποιητικο Εργο του Rainer Maria Rilke", μτφ. ΑΡΗ ΔΙΚΤΑΙΟΥ, εκδ. ΚΑΔΜΟΣ -αθηνα 1957)
ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΣΕ ΣΕΝΑ!
Δημοσίευση σχολίου