. . . . . . .

ΩΔΗ ΕΙΣ ΤΗ ΣΕΛΗΝΗ

αποσπασμα

Γλυκυτατη φωνη βγαν' η κιθαρα,

Και 'σε τουτη την αφραστη αρμονια

Της καρδιας μου αποκρινεται η λαχταρα'

Γλυκε φιλε, εισαι συ, που, με τη θεια

Εκσταση του Οσσιανου, εις τ' ακρογιαλι

Της νυχτος εμψυχεις την ησυχια.

Καθισε για να 'πουμε υμνον 'ς τα καλλη

Της Σεληνης' αυτην εσυνηθουσε

Ο τυφλος ποιητης συχνα να ψαλλη.

Μου φαινεται τον βλεπω, 'που ακουμβουσε

'Σε μιαν ετια, και το φεγγαρι ωστοσο

'Σ τα γενεια τα ιερα 'λαμποκοπουσε.

Απ' το Σκοπο, να το, προβαινει' ω ποσο

Συ την νυχτα τερπνα παρηγοριζεις !

Υμνον παθητικον θε να σου υψωσω'

Παθητικο 'σα' εσενα, οταν λαμπιζεις

Στρογγυλο, μεσουρανιο, και το φως σου

'Σε ταφοπετρα ολοασπρη αποκοιμιζεις

του Διονυσιου Σολωμου