Οι Ομπρελες του Χερβουργου

... βροχερη η μερα σημερα και,

ο Μισελ Λεγκραν στο:

"I Will Wait for You"

The Calling

Εχε μου Εμπιστοσυνη

εν Ανδρω, θερος του 1992

Και ιδου μια ακρα ησυχια. Που, μεταφορικα μιλωντας, δεν ειναι μονον φαινομενο ακουστικο αλλα και αποσταση. Η αποσταση η απαραιτητη για να υπαρξει μια πιο αληθινη ζωη. Απο το αλλο ακρο της εγρηγορσης, αργα, σταλαζει σαν κομπος νερου ενα γυμνο κοριτσι. Ολοι προσεχουν τα μαλλια του τα λυτα ως τους μηρους. Λιγοι μονο υποψιαζονται οτι δεν ειναι παρα η εννοια του "αειθαλους" οπως συμβαινει να σταλαζει στην ευαισθησια του δημιουργου. Και ακομα λιγοτεροι, οτι προκειται απλως για την ενσαρκωση ενος ιδανικου που, με οπλο του την Ομορφια, ξερει να εκδικειται.

( του Οδυσσεα Ελυτη )

το ζε'ι'μπεκικο Ενος Αγγελου

... μια βραδια στο Χαραμα στη Καισαριανη, τα χρονια της χουντας, στις 2 τα ξημερωματα, να τον βλεπεις να χορευει ζε'ι'μπεκικο, τα ποδια του να μην αγγιζουν κατω, εξα'υ'λωμενος σαν τους αγγελους του!!!

Ονειρο!

η γειτονια των αγγελων

Frenesi / Stardust

Η Μαγεια της Μυρωδιας του...

γιασεμιου και του αγιοκληματος

που κρεμονταν απ' τις μεσοτοιχιες των σπιτιων

και της γαζιας στους δρομους,

της γειτονιας που εζησα, μερικα απο τα παιδικα μου χρονια,

στην Αθηνα που χαθηκε...

Το Χρημα της Οργης

Perry Como - The Platters

... ο πρωτος μου χορος, με τους Platters στο πικ-απ, λιγες μερες πριν τελειωσει η σχολικη χρονια, στην 6η Δημοτικου, με ημιφως, στο αποχαιρετιστηριο παρτυ μιας συμμαθητριας μου... αφου, προηγουμενως καταφερε τον στρατηγο πατερα της να δεχθει να φυγει απο το σπιτι κατα τη διαρκεια του, και, να μεινει μονο η μητερα της, για να μας φιλευει!

Η εποχη που ξεκινησε το ξηλωμα της πατριαρχικης δομης της ελληνικης κοινωνιας!

Τρελλη εποχη, γεματη ρομαντισμο και ονειρα, απ' τα μεσα του '50 ως τα μεσα του '60! Και μετα, ακομη πιο τρελλη απ' τα μεσα του '60 ως τη μεταπολιτευση!

Στη συνεχεια η 35ετια της σταδιακης ολισθησης, μεχρι τη σημερινη, πληρη καταπτωση και τον ολοκληρωτικο ευτελισμο ολων των αξιων της ζωης, στο βωμο του χρηματος και του κερδους.

Elvis Presley

ο επισκεπτης

Bounty

Tus Ojos

Dark Horse

αρ. 466

Σπιτι μου το Ενδεχομενο -

Πιο ομορφο απ' την Πεζογραφια -

Αριθμητα Παραθυρα -

Αμετρητες - οι Πορτες -

Σαν Κεδροι τα Δωματια -

Απορθητα στο βλεμμα -

Και για παντοτινη Σκεπη -

Οι Στεγασιες του Αιθερα -

Ξενοι μου - οι Ομορφοτεροι -

Και κοπος μου - Μοναδικος -

Ν' ανοιγω τα μικρα μου Χερια

Για να συναζω τον Παραδεισο -

( της EMILY DICKINSON, μτφ. ΕΡΡΙΚΟΣ ΣΟΦΡΑΣ )

ΦΥΛΛΑ ΧΛΟΗΣ

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΟΥ

- Ανυμνω και τραγουδω τον εαυτο μου,

- Κι ο,τι απαιτω κ' εσυ θα τ' απαιτησεις,

- Γιατι το καθε μοριο που μ' ανηκει, ομοια κ' εσε σου ανηκει,

- Καθομαι αργος και προσκαλω την ψυχη μου.

- Γερνω, ξαπλωνομαι ανετα και ριχνω τη ματια σ' ενα βλασταρι χλοης καλοκαιριατικης.

[... ]

- Ξαστερη κι ολο γλυκα ειν' η ψυχη μου, και καθε τι που δεν ειναι ψυχη μου, παλι ξαστερο ειναι κι ολο γλυκα.

[... ]

- Σου λειπει το ενα λειπουν και τα δυο τους, και τ' αορατο αποδειχνεται με τ' ορατον,

- Ωσμε την ωρα οπου κι αυτο θα καταντησει αορατο και θ' αποδειχνεται κι αυτο με τη σειρα του.

[... ]

- Ειμαι ικανοποιημενος πλερια. Βλεπω, χορευω γελω και τραγουδω.

[... ]

( του WALT WHITMAN, " Leaves of Grass " , Ελληνικη αποδοση Νικου Προεστοπουλου )

sing, sing, sing

Παρε την λεξη μου.

Δωσε μου το χερι σου.

( Ανδρεας Εμπειρικος )

The Very Thought of You

Paul Anka

Η Γιορτη

ΤΑ ΣΤΑΧΥΑ

... < τα σταχυα > ...

bolero

... το πρωτοειδα στο Ηρωδειο, καποια χρονια', μετα τα μεσα της δεκαετιας του '60, με τα Μπαλλετα του 20ου Αιωνα του MAURICE BEJART, κατα τη πρωτη τους επισκεψη στην Αθηνα οταν ακομη, το Ηρωδειο δεν ειχε καταντησει... τι Λωζανη, τι Κοζανη...

Στο βιντεο, με τη Μαγια Πλιτσεσκαγια στο Θεατρο Μπολσο'ι' της Μοσχας!

μιλα σιγανα

I

Παρισι, 17 του Φλεβαρη 1903

Φιλε Κυριε,

Εδω και λιγες μερες πηρα το γραμμα σας. Θελω να σας ευχαριστησω για τη μεγαλη και πολυτιμη, για μενα, εμπιστοσυνη που μου δειχνετε. Δε μπορω να μπω στην τεχνικη των στιχων σας: καθε ειδους κριτικη βλεψη ειναι κατι τοσο ξενο απο μενα... Η κριτικη ειναι το χειροτερο μεσο για ν' αγγιξεις ενα εργο τεχνης: κατανταει παντα σε πετυχεμενες, λιγο η πολυ, παρανοησεις. Δε μπορουμε ολα να τα συλλαβουμε και να τα εκφρασουμε - οσο κι αν θελουν πολλοι να μας πεισουν για το αντιθετο. [...].

VIII

Borgeby gard, Flaedie, Σουηδια

12 Αυγουστου 1904

[... ] Πως θα μπορουσαμε να ξεχασουμε τους αρχαιους εκεινους μυθους, που ανταμωνουμε στα πρωτα βηματα ολων των λαων, τους μυθους των δρακων που, την κρισιμη στιγμη, μεταμορφωνονται σε πριγκιπεσσες; Ισως ολοι οι δρακοι της ζωης μας ναναι πριγκιπεσσες, που δεν προσμενουν παρα την ωρα που θα μας δουν ομορφους και τολμηρους. Ισως καθε τι τρομαχτικο ναναι, στο απωτατο βαθος του, ερημο κι αβοηθητο και να προσμενει απο μας βοηθεια.

Δεν πρεπει, λοιπον, αγαπητε κυριε Kappus, να τρομαζετε οταν καποια θλιψη ορθωνεται μπροστα σας, ακομα κι αν ειναι πιο τρανη απ' ολες τις θλιψεις που περασατε ως τα σημερα' οταν μια ανησυχια, ομοια με φως και συννεφοσκια, περναει πανω απ' τα χερια σας και πανω απο καθε σας πραξη. Πρεπει να σκεφτοσαστε, τοτε, πως κατι γινεται εντος σας, πως η ζωη δε σας ξεχασε, πως σας κραταει στα χερια της και δε θα σας παρατησει.[... ].

VII

Ρωμη, 14 του Μαη 1904

Αγαπητε μου Κυριε Kappus,

[... ]. Δεν αργει η μερα ( σιγουρα σημαδια το μαρτυρανε κιολας, προπαντων στις χωρες του βορρα ) δεν αργει η μερα που η Νεα Κοπελα θα υπαρξει, η Γυναικα θα υπαρξει' που οι λεξεις "νεα κοπελα" και "γυναικα" δε θα σημαινει πια μοναχα το αντιθετο του αρσενικου, μα κατι ξεχωριστο, που θαχει δικη του αξια κι υποσταση, κατι που δε θαναι απλο συμπληρωμα αλλου, μα ολοκληρωμενη μορφη της ζωης και της υπαρξης - : η γυναικα - γνησιος ανθρωπος. [... ]

( του Rainer Maria Rilke, "ΓΡΑΜΜΑΤΑ Σ' ΕΝΑ ΝΕΟ ΠΟΙΗΤΗ" - γ' εκδοση, μτφ. ΜΑΡΙΟΥ ΠΛΩΡΙΤΗ, εκδ. ΙΚΑΡΟΣ - αθηνα 1965 )

Ε Κ Π Λ Η Κ Τ Ι Κ Η !

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ-ΚΑΝΤΑΤΑ

ΝΑΖΙΜ ΧΙΚΜΕΤ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ-ΣΑΡΚΙΝΟΣ ΛΟΓΟΣ

ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ-ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΕΝΟΣ ΡΑΓΙΣΜΕΝΟΥ ΕΡΩΤΑ

ΚΩΣΤΑΣ ΟΥΡΑΝΗΣ-ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΤΩΝ ΔΕΚΑΤΡΙΩΝ ΧΡΟΝΩΝ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΡΟΣΙΝΗΣ-ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΟΥ

Ρ.Μ.ΡΙΛΚΕ-ΣΒΗΣΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ

HEINRICH HEINE

Le Soleil et la Lune

της Silena

La Nina de Puerta Oscura

Ραψωδια στο Θαλασσι

Ode to Joy

το πεπρωμενον

... φυγειν αδυνατον

Ανοιξη

ενα ποιημα, σε λογο πεζο

Χορευουμε ;

αινιγμα

. . . . . . .

. . . . . . .

ΩΔΗ ΕΙΣ ΤΗ ΣΕΛΗΝΗ

αποσπασμα

Γλυκυτατη φωνη βγαν' η κιθαρα,

Και 'σε τουτη την αφραστη αρμονια

Της καρδιας μου αποκρινεται η λαχταρα'

Γλυκε φιλε, εισαι συ, που, με τη θεια

Εκσταση του Οσσιανου, εις τ' ακρογιαλι

Της νυχτος εμψυχεις την ησυχια.

Καθισε για να 'πουμε υμνον 'ς τα καλλη

Της Σεληνης' αυτην εσυνηθουσε

Ο τυφλος ποιητης συχνα να ψαλλη.

Μου φαινεται τον βλεπω, 'που ακουμβουσε

'Σε μιαν ετια, και το φεγγαρι ωστοσο

'Σ τα γενεια τα ιερα 'λαμποκοπουσε.

Απ' το Σκοπο, να το, προβαινει' ω ποσο

Συ την νυχτα τερπνα παρηγοριζεις !

Υμνον παθητικον θε να σου υψωσω'

Παθητικο 'σα' εσενα, οταν λαμπιζεις

Στρογγυλο, μεσουρανιο, και το φως σου

'Σε ταφοπετρα ολοασπρη αποκοιμιζεις

του Διονυσιου Σολωμου

Η Σονατα του Σεληνοφωτος

Η Ελενη

βιβλιοδεσια σε δερμα και χρυσοτυπια, της Φροσως Γανιαρη

μαρμαροκολλα απο μεταξωτο χαρτι,

σχεδιασμενη στο χερι απο τη

Φροσω Γανιαρη

λιθογραφια ενυπογραφη της Βασως Κατρακη

Η μαγεια των χρωματων

Ο Ιμπρεσιονισμος γεννιεται απο την αδελφοτητα Μονε και Ρενουαρ που, αναμεσα στο 1860 και το 1874, συχνα δουλευουν μαζι στις οχθες του Σηκουανα, στο υπαιθρο, αποφασισμενοι να τελειωνουν μια για παντα με ολους τους κανονες του εργαστηριου (προοπτικη, συνθεση, κιαροσκουρα, ιστορικο θεμα) και να ανακαλυψουν μια ζωγραφικη που να αποδιδει την οπτικη "εντυπωση" στην αμεσοτητα και εν τω γιγνεσθαι της. [...]. Ο ζωγραφος δουλευει με τα χρωματα οπως ο ποιητης με τις λεξεις. Η φυση ειναι μια προφαση, ισως ενα μεσο, ο σκοπος ειναι ο πινακας: ενας ιστος πυκνος, με ζωη, πλουσιος, παλλομενος απο χρωματικες νοτες πανω σε μια επιφανεια. Ο Ρενουαρ ζωγραφιζει προσεχτικα, με μικρες πινελιες, η καθε μια απο τις οποιες αποθετει πανω στον καμβα μια χρωματικη νοτα, την οσο γινεται πιο καθαρη και ακριβη στην αποχρωση που την απομονωνει και στον τονο που την συνενωνει με τις αλλες. Το φως του πινακα δεν ειναι το φυσικο φως, προκυπτει και διαχεεται απο τις μυριαδες χρωματικες νοτες.

(του Τζουλιο Καρλο Αργκαν, " Η ΜΟΝΤΕΡΝΑ ΤΕΧΝΗ ", κεφ. 2 - η πραγματικοτητα και η συνειδηση - σελις 116, αποδοση απο τα Ιταλικα; Λινα Παπαδημητρη, προλογιζει ο Νικος Κεσσανλης, Παν/κες Εκδοσεις Κρητης - ΑΣΚΤ Αθηνων, 3η εκδ. 2002 )

σημ. του blogger:

δες και: Αμπρουαζ Βολλαρ, " Ο ΖΩΓΡΑΦΟΣ ΡΕΝΟΥΑΡ", μτφ. ΓΙΑΝΝΗ ΤΣΑΡΟΥΧΗ, Εκδοσεις Γαλαξια - Αθηνα 1960

Historia de un Amor

. . . . . . .

Ακομη Μια Νυχτα

του Χρηστου Μποκορου

... πριν δυο ωρες, απ' το παραθυρο μου

στην απεναντι ακτη, φλογιτσες απο κερια

Ακτες του Τανγκο

Maria Elena

Tango

ενα μικρο λουλουδι ειναι αρκετο

( μτφ. Νικηφορος Βρεττακος

εκδ. 1963 )

Ο Οικος του Ανατελλοντος Ηλιου

... 4η εκρηξη αντιδραστηρα, πριν λιγη ωρα

- - - - - - -

Gilbert Becaud

ΚΑΤΑΚΟΠΟΣ

. . . . . . .

ΚΑΤΑΚΟΠΟΣ απο τις ουρανιες περιπετειες, επεσα τις

πρωινες ωρες να κοιμηθω.

Στο τζαμι, με κοιταζε η παλαια Σεληνη, φορωντας

την προσωπιδα του Ηλιου.

( του Οδυσσεα Ελυτη, απο το "Ημερολογιο ενος αθεατου Απριλιου" )

Νυχτες

. . . . . . .

Οι Συμπτωσεις

Στη ζωη μου, εχουν παιξει ενα παραξενο παιχνιδι οι συμπτωσεις. Αρκετες φορες, συγκυρια συμπτωσεων! Ειναι για μενα ενα αλυτο προβλημα! Εχω καποια αποψη αλλα, δεν με πειθει απολυτα.

Στις 27 Ιανουαριου, αργα τη νυχτα και λιγο πριν το χαραμα, μην εχοντας υπνο, πραγμα συνηθες για μενα, δεν ξερω πως, μου ηρθε να αναρτησω το φιλμ "Χιροσιμα Αγαπη μου" του Αλαιν Ρενε! Το ειχα δει στον κινηματογραφο Αστυ, μαζι μ' ενα φιλο μου και συμμαθητη μου, σημερα καθηγητη Παν/μιου, κανοντας, οι δυο μας, σκασιαρχειο, στη τελευταια ταξη του Γυμνασιου!

Στις 29 Ιανουαριου, την ιδια περιπου ωρα, εκανα μια αλλη αναρτηση, με θεμα την Ιαπωνικη Τεχνη. Την αναρτηση αφιερωσα σε μια γιαπωνεζα που με ειχαν συνδεσει μαζι της δεσμοι φιλιας και κοινωνικο-πολιτικων αγωνων, κατα τη διαρκεια της φοιτησης μου στη Ρωμη. Εκεινη φοιτητρια, τοτε, της δημοσιογραφιας που, για να αυξησει λιγο τα χρηματα που της εστελναν οι γονεις της, ταυτοχρονα, εστελνε και μικροανταποκρισεις σε μια μικρη, αριστερης αποκλισης, εφημεριδα στο Τοκυο, απ' οπου καταγοταν. Ηταν, οπως κι εγω, οικοτροφος στη Φοιτητικη Εστια της Ρωμης.

Πριν μερικες ημερες εγινε στην Ιαπωνια, ενας απο τους τρομεροτερους σεισμους, στην ιστορια του Πλανητη!

Πριν δυο μερες, στις 12 του μηνα, την ιδια, περιπου, ωρα η ισως λιγο νωριτερα, παλι εκανα μια αναρτηση μ' ενα γιαπωνεζικο χα'ι'κου, ενα στιχο του Δ. Σολωμου κι ενα διστιχο του Κ. Παλαμα!

Νωρις το πρωι, μου τηλεφωνει ενας φιλος, ξεροντας οτι, πολυ σπανια ανοιγω τη τηλεοραση και, με πληροφορει οτι σ' ενα πυρηνικο αντιδραστηρα, στην Ιαπωνια, εγινε εκρηξη! Χθες σημειωθηκε αλλη εκρηξη σε αλλο αντιδραστηρα, του ιδιου συγκροτηματος. Σημερα νεα εκρηξη, σε τριτο αντιδραστηρα!

Εχω μεινει εκπληκτος, αναυδος! Αισθανομαι μια απεραντη συντριβη!

Διερωτωμαι ποσο, αραγε, ανεγκεφαλοι η μηπως εγκληματιες;

ειναι αυτοι οι οποιοι ηγουνται των λαων και κυβερνουν, σημερα, αυτο το κοσμο. Γιατι, ποια αλλη εξηγηση μπορει να υπαρχει, οταν, σε μια χωρα που εχει δοκιμασει στη πλατη της, την καταστροφη της Χιροσιμα και του Ναγκασακι, που ολοι γνωριζουν οτι, ειναι μια απο τις πλεον ηφαιστειογενεις χωρες του πλανητη, υπαρχουν πανω απο δεκα πυρηνικοι αντιδραστηρες!

************

... ειμαι αυτος που επεζησε, φιλε Οππενχα'ι'μερ!

Τα χερια μου και τα ποδια μου ταχω ξεθαψει

απ' τη Χιροσιμα.

Τα χειλη μου γινηκαν σκονη και πεσανε.

Μονο το στομα μου εμεινε ν' ανοιγοκλεινει.

Το ασπρο μου σαν ασβεστωμενο προσωπο.

δε μπορει πια να κλαψει, να γελασει, ναχει

ενα ονομα...

"Στον Ρομπερτ Οππενχα'ι'μερ"

ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ

************

IL MIO GRIDO

PER TE CARA zARi!

SPERO CHE MI "ASCOLTI"!

TI BACIO!

Good Morning to You

Let the SUN

. . . . . . .

The highway

. . . . . . .

Η επισκεψη

Εκεινο τ' απογεμα ξυπνησα με μιαν εντονη επιθυμια να κατεβω στον Πειραια να επισκεφτω την οικογενεια Κ. Με την οικογενεια αυτη, τα παλια χρονια, ειχαμε πολλες φιλιες. Ομως, οπως συμβαινει συχνα σε τετοιες περιπτωσεις, σιγα-σιγα αραιωσαν οι συναντησεις μας, ωσπου καταντησε στο τελος να μη βλεπομαστε καθολου. Θα 'χαν περασει πεντε-εξι χρονια απο την τελευταια συναντηση μας.

Αυτα σκεφτομουν καθως ξυπνησα εκεινο τ' απογεμα με την τυραννικη, την εντονη κι επιμονη επιθυμια να κατεβω αυτο το ιδιο τ' απογεμα να επισκεφτω τους Κ.

Οταν βγηκα στο δρομο καταλαβα πως κατι ασυνηθιστο μου συνεβαινε. Μι' αφανταστη γαληνη, μι' αλλοκοτη χαρα με ειχε πλημμυρισει. Μ' αυτη τη διαθεση μπηκα στο πρωτο ταξι που βρηκα μπροστα μου και ειπα:

"Στον Πειραια!"

Ηταν ενα συννεφιασμενο απογεμα, ητανε Μαρτης. Απ' τα παραθυρα τ' αυτοκινητου, καθως προχωρουσαμε, κοιταζα τα συννεφα που κι αυτα ειχαν παρει κατι απο τη Χαρη, κατι απο την ελαφραδα που ενιωθα μεσα μου.

Σαν φτασαμε στον Πειραια, τ' αυτοκινητο κατευθυνθηκε στη προκυμαια.

Εκει κατεβηκα μπροστα σ' ενα πελωριο ασπρο πλοιο που σφυριζε κιολας, εβγαζε καπνους κι ηταν πλημμυρισμενο με κοσμο.

Ανεβηκα πανω και ζητησα τον καπετανιο.

"Ενταξει", μου ειπε χαμογελωντας, "φευγετε επιτελους, τα εξοδα σας ειναι κανονισμενα για παντα και για οποιο μερος καθε φορα βρισκοσαστε".

"Φευγετε επιτελους", επανελαβε. Και πραγματικα καθως εριξα μια ματια απ' το παραθυρο της καμπινας, ειχαμε βγει κιολας εξω απο το λιμανι του Πειραια.

Η μικρη ιστορια

Το καφενειο που πινω τον καφε μου

ειναι αδειο

μονο εγω υπαρχω

ετσι το καφενειο ειναι τελειως αδειο

γιατι ουτε εγω υπαρχω.

( του Μιλτου Σαχτουρη, απο τα "Εκτοπλασματα - 1989 )

Ιστορια

Οταν ανοιξε η σκουριασμενη πορτα σαν αυλαια

ετριξε

οπως σαπιο καραβι σε κακο λιμανι

προβαλε γελασμενο το προσωπο του κοριτσιου

μεσα στο αρωμα της φωτιας και του καπνου

η φωνη της

σα σκοτεινη αιθουσα κινηματογραφου

προβαλε γερασμενη

κι εγω

ενα πουκαμισο στον αγερα μεσα στο χαλασμο

κρεμασμενο

ετοιμαζοταν να πεταξει

το κοριτσι

ενα ζωντανο λουλουδι

ενα λουλουδι αναμμενο

ενα ωραιο τερας

αναποδα γυρισμενο το στομα

τα ματια

τα φρυδια

ενα ωραιο τερας

που χτυπουσε σα μαγικο ρολογι

το βραδυ αυτο το μαγικο

τελος προχωρησε

η νυχτα

το κοριτσι εσπασε μεσα στον καθρεφτη

υστερα

φανηκαν παλι

τεραστια

το προσωπο μου

το προσωπο της

παραμορφωμενα

αγρια ματωμενα

σαν κινηματογραφος

( του Μιλτου Σαχτουρη, απ' τα "Φασματα η Η Χαρα στον Αλλο Δρομο-1958" )

the burning violins

ποιηση

Βροντη

Φωνες πνιγμενων

Σε βουλιαγμενα καραβια

( του ΤΑΝ ΤΑ'Ι'ΓΚΙ )

*************

Αλαφροησκιωτε καλε, για πες αποψε τι 'δες;

( του Διονυσιου Σολωμου )

Η νυχτα η σημερνη δεν εχει παραμυθια

οπως το θελουν τα παιδια και τα παλια συνηθια

( του Κωστη Παλαμα )

Bella Stagione

Oggi

bel mar ... bel cielo

ΣΑΤΟΡΙ *

ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΜΟΥ κοιταζα τη βαλιτσα που τοσο εξυπνα ειχα ετοιμασει γι' αυτο το μεγαλο ταξιδι, για το οποιο η ιδεα μου ειχε καρφωθει τον προηγουμενο χειμωνα στη Φλοριντα καθως διαβαζα Βολταιρο, Σατωμπριαν, ντε Μοντερλαν (του οποιου το τελευταιο βιβλιο υπηρχε ακομα και τωρα στις βιτρινες του Παρισιου, " Ο Ανθρωπος Που Ταξιδευει Μονος του ειναι Διαβολος "). Μελετωντας χαρτες, σχεδιαζοντας περιπατους παντου, να φαω, να βρω την πολη των προγονων μου στη Βιβλιοθηκη και μετα να παω στη Βρετανη οπου βρισκοταν και οπου η θαλασσα αναμφιβολα ξεπλενε τα βραχια. Το προγραμμα μου ηταν, μετα απο πεντε μερες στο Παρισι, να παω σ' εκεινο το πανδοχειο πανω στη θαλασσα στο Φινιστερ και να βγω τα μεσανυχτα με αδιαβροχο, καπελο για τη βροχη, με σημειωματαριο και μολυβι και μια μεγαλη πλαστικη σακουλα για να γραφω απο μεσα, δηλαδη βαζω το χερι, το μολυβι και το σημειωματαριο μεσα στη σακουλα και γραφω στεγνα, καθως η βροχη πεφτει στο υπολοιπο σωμα μου, καταγραφω τους ηχους της θαλασσας, μερος δευτερον του ποιηματος "Θαλασσα" με τιτλο: "ΘΑΛΑΣΣΑ, Μερος Δευτερον, οι Ηχοι του Ατλαντικου στο Χ, Βρετανη", ειτε εξω απ' το Καρνακ, η στο Κονκαρνο, η στο Πουεντ ντε Πενμαρκ, η στο Ντουαρνενε, η στο Πλουζεμεντω, η στη Βρεστη, η στο Σαιν Μαλο. Εκει μεσα στη βαλιτσα μου, η πλαστικη σακουλα, τα δυο μολυβια, οι επιπλεον μυτες, το σημειωματαριο, το κασκολ, το πουλοβερ, το αδιαβροχο στην ντουλαπα, και τα ζεστα παπουτσια.

Τα ζεστα παπουτσια πραγματι,ειχα φερει απ' τη Φλοριντα και τρυπητα παπουτσια, προβλεποντας μακρινους ηλιολουστους περιπατους στο Παρισι και δεν τα φορεσα ουτε μια φορα, τα "ζεστα παπουτσια" φορουσα συνεχεια ολο τον αναθεματισμενο καιρο. Στις παριζιανικες εφημεριδες οι ανθρωποι παραπονιοντουσαν για το μηνα της αδιακοπης βροχης και κρυου στη Γαλλια απ' τα τελη Μα'ι'ου και τις αρχες Ιουνιου λες κι εφταιγαν οι μετεωρολογοι.

Και το φαρμακειο μου, και τα γαντια μου για τις κρυες μεταμεσονυχτιες ονειροπολησεις μου στην ακτη της Βρετανης οταν το γραψιμο θα 'χει τελειωσει, και ολα τα φανταχτερα σπορ πουκαμισα και παραπανισιες καλτσες που ποτε δεν προλαβα να φορεσω στο Παρισι, ασε το Λονδινο οπου επισης ειχα σχεδιασει να παω, να μην πω για το Αμστερνταμ και την Κολωνια μετα.

Μ' ειχε πιασει κιολας νοσταλγια για τη πατριδα.

Ακομα αυτο το βιβλιο θελει ν' αποδειξει οτι δεν εχει σημασια το πως ταξιδευεις, η ποσο "επιτυχημενο" ειναι το ταξιδι σου, η ποσο διηρκεσε, παντα κατι σου μενει και μαθαινεις να ανανεωνεις τη σκεψη σου.

Ως συνηθως, εγω απλα συμπυκνωνω τα παντα σ' ενα δυνατο αλλα στη χιλιοστη "Α-χα!".

( του JACK KEROUAC, απ' το βιβλιο του " ΣΑΤΟΡΙ ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ ", κεφ. 14(ολοκληρο), μτφ. Μαιρη Καραγιανοπουλου, εκδ, Πλεθρον, αθηνα 1990 )

* σημ.

σατορι: γιαπωνεζικη λεξη για την "ξαφνικη επιφοιτηση", το "ξαφνικο ξυπνημα", η απλα "κτυπημα κατακουτελα"

το ταξιδι του μεταμεσονυκτιου

< αφιερωνεται στην Rezzan

Το 1964, αρχες Ιουνιου - τελος Ιουνιου εληγε η ακαδημα'ι'κη περιοδος - εγω, ενας Τουρκος φοιτητης των Οικονομικων (ο οποιος διεθετε και αυτοκινητο, ενα beetle VW) και μια Τουρκαλα φοιτητρια, οικοτροφοι και οι τρεις στην Φοιτητικη Εστια της Ρωμης για αλλοδαπους φοιτητες, μετα απο μια ιδεα της... συντροφου μου, αποφασισαμε να ταξιδευσουμε οι τρεις μας, απο τη Ρωμη και διασχιζοντας την κοστα της Αδριατικης να παμε Βελιγραδι.

Και απο κει, εγω μεν θα συνεχιζα για Αθηνα σιδηροδρομικως, οι δυο τους δε, για Κων/πολη, μεσω Βουλγαριας, οπου κατοικουσαν και ησαν γνωστοι οικογενειακως.

Το πλανο ταξιδιου - αποκλειστικη ευθυνη και επιλογη της Rezzan - προβλεπε, ενα σταθμο στο Σπολετο για να παρακολουθησουμε, με την ευκαιρια του εκει ετησιου Φεστιβαλ των Δυο Κοσμων, μια παρασταση μπαλεττου του διασημου ζευγαριου, Ρουντολφ Νουρεγιεφ - Μαργκοτ Φοντευν! Να υπενθυμισω οτι, ο Ταταρος, θε'ι'κος αυτος χορευτης ειχε, μολις, δυο χρονια νωριτερα δραπετευσει απο τη, τοτε, Σοβ. Ενωση. Και η εμφανιση του χορευτικου ζευγαριου, θα ηταν η πρωτη στην Ιταλια! Το εργο ηταν η Ρα'ι'μοντα του Γκλαζουνωφ σε χορογραφια του ιδιου,

Δευτερος σταθμος προβλεποταν στη Ραβεννα, για να δουμε, κυριως, τα περιφημα Βυζαντινα ψηφιδωτα, περιηγηση στη πανεμορφη αυτη πολη και, βεβαια, αν ο χρονος το επετρεπε - διανυκτερευση αποκλειοταν... λογω ελλειψης χρηματων, πλην οσων ηταν εντελως απαραιτητα για τη διαδρομη μεχρι Αθηνα και Κων/πολη, αντιστοιχα - η επισκεψη σε καποιο Μουσειο.

Τριτος σταθμος στη Βενετια! Επισκεψη στη Biennale και, αμεσως αναχωρηση για Βελιγραδι, με ενδιαμεση σταση, το πολυ, δυο ωρων στο Ζαγκρεμπ, για να συναντηθουμε μ' ενα δικο μου φιλο, πιανιστα, Γιουγκοσλαβο που, ειχε φυγει πιο μπροστα για τις διακοπες του και θα μας περιμενε για καφε στο σπιτι του.

Σταθμος στο Βελιγραδι, για καφε, αποχαιρετισμους... δακρυα. Δυο ωρες στο Βελιγραδι, περιμενοντας την αναχωρηση του τραινου με προορισμο Αθηνα, για μενα και, αμεση αναχωρηση των δυο τους, non stop, για Κων/πολη.

Ολα μελετημενα... στην εντελεια! Υπηρξε, βεβαια, μια πολυ μικρη καθυστερηση τελικα, εξ' αιτιας ενος επεισοδιου που ειχαμε με τους Γιουγκοσλαβους συνοριοφυλακες, αλλ' ευτυχως ολα πηγαν καλα! Ειχε υπολογισει και λιγο τρατο στα χρονικα ορια κι ετσι δεν υπηρξε κανενα σοβαρο προβλημα.

Αν αναρωτηθειτε που κοιμομαστε, η απαντηση ειναι απλη. Οταν οδηγουσε ο φιλος, κοιμομουν εγω και το αντιστροφο. Για εκεινη υπηρχε ολοκληρο το πισω καθισμα.

Eπειδη απ' τη παρασταση αυτη δεν υπαρχει καποιο video, καθως η εμφανιση της Μαργκοτ Φοντευν ματαιωθηκε - οπως θα διαβασετε στο σχετικο λινκ παραπανω - λογω επεγουσας αναχωρησης της, εξ' αιτιας δολοφονικης αποπειρας κατα του συζυγου της, ιδου:

. . . . . . .

Το 1972, ταξιδεψα για πρωτη φορα στο Λονδινο, προσκαλεσμενος, για τη παρακολουθηση ενος σεμιναριου. Η διαρκεια του σεμιναριου ηταν τριημερη, η δε προσκληση ισχυε για 4 μερες. Η τεταρτη ημερα ηταν ελευθερη για περιηγηση στη πολη.

Ξεκινησα απο το πρωι και, τελειωσα στις 11 το βραδυ. Σχεδον 12 ωρες, απ' τις οποιες τις 6, περιπου, περπατωντας και χαζευοντας, με τη μηχανη μου στο χερι. Αφου εκανα και μερικα μικροψωνια, για δωρα στους δικους μου ανθρωπους, σκεφτηκα οτι, δεν ειναι δυνατον να βρισκομαι στο Λονδινο που, εκεινη την εποχη παιζοταν το μιουζικαλ Jesus Christ Superstar και να γυρισω πισω χωρις να το εχω δει.

Ρωτησα που βρισκεται το θεατρο κι ετρεξα να βγαλω εισητηριο. Εννοειται οτι, βρηκα μια θεση στον τριτο εξωστη. Πηγα να τσιμπησω κατι, καθως απ' το πρωι ημουν μ' ενα καφε και, γυρισα στο θεατρο ενα τεταρτο πριν την εναρξη. Ανεβηκα στον τριτο εξωστη και οχι, μονο, θεση δεν υπηρχε αλλα ηταν γεματοι απο ορθιους και οι διαδρομοι.

Χτυπαει το κουδουνι εναρξης και βλεπω οτι, ολοι οι ορθιοι αρχισαν να κατεβαινουν τις σκαλες, τρεχοντας. Ακολουθω το ρευμα, πηγαινοντας οπου πηγαινε. Ετσι, εφτασα στη πλατεια. Κι απο εκει, απο μια αρκετα καλη θεση που βρηκα, ορθιος σε καποιο διαδρομο, ειδα τη παρασταση.

Μια παρασταση εκπληκτικη, μαγευτικη! Σκηνοθεσια, σκηνικα, χορογραφια, ορχηστρα, φωτισμοι και, πανω απ' ολα εκπληκτικοι ηθοποιοι, νεα παιδια, να παιζουν, να χορευουν και να τραγουδουν την υπεροχη μουσικη του εργου, σε μια τελεια αρμονικη συνεργασια μεταξυ τους, παρα τον μεγαλο αριθμο τους!

Ειναι μια παρασταση που, ποτε, δεν θα ξεχασω!

Εψαξα, οσο καλυτερα μπορουσα, το internet και το youtube, μηπως βρω κατι απο τη παρασταση εκεινη. Βρηκα μερικα βιντεο απο τη παρασταση στο broadway αλλα και απο αλλες παραστασεις σε αλλες πολεις. Και το φιλμ.

Απ' τη παρασταση του Λονδινου, δυστυχως, τιποτα, παρ' ολο οτι εχει σπασει ρεκορ παραστασεων.

Ετσι, προτιμησα ενα μουσικο βιντεο της πολυ νεας, τοτε, πρωταγωνιστριας του εργου - στο ρολο της Μαριας Μαγδαληνης -, της Dana Gillespie! Ομως, δεν ειναι απο το μιουζικαλ.

Το μονο βιντεο που βρηκα απ' το μιουζικαλ, με τον ιδιο, νεο τοτε, ηθοποιο, τραγουδιστη και πρωταγωνιστη - στο ρολο του Χριστου - τον Paul Nicholas, εκεινης της παραστασης, αλλ' ομως απ' την επαναληψη της με πρωταγωνιστη παλι τον ιδιο μετα εικοσι χρονια, το 1992, ειναι το επομενο!

αναμνησεις... απ' τα παλια

.......

... μετα το ραδιοφωνο γαληνιτη, το δικο μου ραδιοφωνο, τι αλλο; ενα πικ-απ βαλιτσακι της Φιλιπς και,

... το πρωτο μου, απλο 45αρι, με το αγαπημενο μου τραγουδι στη μια του οψη

Θανατος στη Βενετια

" Ειταν λαχταρα για ταξιδι και τιποτ' αλλο. Και πραγματικα η επιθυμια τουτη τον εκυριεψε σαν παροξυσμος και σε τετοιον παθολογικο βαθμο, που εφτανε ισαμε την αλλοφροσυνη. Η λαχταρα του ειταν τοσο φανερη κι αχαλινωτη, που η φαντασια του ερεθισμενη ακομα απο την πρωινη δουλεια, εφτιαξε ενα οραμα μ' ολα τα θαυματα του πλανητη: Εβλεπε ενα τροπικο τοπιο γιοματο βαλτους, με καταχνιασμενο ουρανο, υγρο, με θεριεμενη βλαστηση κι απεραντο, εναν αγριο πρωτογονικο τοπο ολογυρα ζωσμενο απο νησια, οπου πληθος ποταμια απλωνανε τα πλοκαμια τους παρασερνοντας πετρες και λασπη. Εβλεπε... Εβλεπε... [...] "

" Ενα αξιολογο εργο τεχνης, για να μπορεσει να ασκησει μια πλατεια και βαθειαν επιδραση, εχει αναγκη απο την υπαρξη μιας μυστικης συγγενειας η ακομα μιας συνταυτισης, αναμεσα στην προσωπικη μοιρα του δημιουργου του και ολακερης της συγχρονης του γενηας. Οι συγχρονοι του καλλιτεχνη δεν ξερουν για ποιο λογο χαριζουν τη δοξα σ' ενα εργο τεχνης. Αγνοωντας τον πραγματικο λογο, νομιζουν πως ειναι γιατι ανακαλυπτουν σ' αυτο εκατονταδες προτερηματα, για να υπογραμμισουν ετσι και τη δικη τους συμμετοχη. Ο πραγματικος ομως λογος της επιδοκιμασιας τους ειναι κατι το ασταθμητο: Ειναι η συμπαθεια *. Ο Ασσενμπαχ σε καποιο εργο του το ειπε καθαρα: Σχεδον καθε μεγαλο που υπαρχει, το χρωστα σ' ενα "παρα τουτο", σε μια προκληση εναντια στα βασανα και τις εγνοιες, τη φτωχεια, την εγκαταλειψη, τη σωματικη αδυναμια, τα ελαττωματα, τα παθη, τις χιλιαδες τα εμποδια."

( του ΤΟΜΑΣ ΜΑΝ, απο το " ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΗ ΒΕΝΕΤΙΑ ", μτφ. Μαρια Κωνσταντινιδη, εκδ. " ΔΙΦΡΟΣ ", αθηνα 1956 )

* σημ. του blogger: συμπαθεια < συν+παθος

NO MAN LAND

Στην Αννι Χ. Καναφανι

Ο Αμπου Κε ακουμπησε το στηθος του πανω στο υγρο χωμα και η γη αρχισε να παλλεται απο κατω του με κουρασμενους χτυπους, που διαπερνουσαν τους κοκκους της αμμου και εισχωρουσαν στα κυτταρα του κορμιου του. Καθε φορα που ριχνοταν ετσι με το στηθος του πανω στη γη, ενιωθε το ιδιο τρμουλιασμα κι αυτο γινοτανε απο την πρωτη φορα που ξαπλωσε εκει λες και η καρδια της γης αγωνιζοταν με δυσκολια να βγει στο φως μεσ' απο τα εγκατα της πιο φρικτης κολασης. Καποτε, οταν το ανεφερε αυτο σε καποιο γειτονα του, που μοιραζοταν μαζι του το χωραφι στη γη που ειχε εγκαταλειψει πριν απο δεκα χρονια, εκεινος του απαντησε κορο'ι'δευτικα:

- Ειναι οι χτυποι της δικης σου της καρδιας. Σαν ξαπλωσεις χαμω και κολλησεις το στηθος στη γη, τοτε ετσι τους ακους.

Τι ηλιθια κουβεντα! Και η μυρουδια λοιπον; Η μυρουδια που καθως τη ρουφαγε ανεβαινε στο κεφαλι του και μετα εισχωρουσε στις φλεβες του; Καθε φορα που αναπνεε το αρωμα της γης, ετσι ξαπλωμενος πανω της, φανταζοτανε πως μυριζε τα μαλλια της γυναικας του την ωρα ακριβως που εβγαινε απο το μπανιο, μετα που λουστηκε με κρυο νερο. Η ιδια ακριβως μυρουδια, η μυρουδια της γυναικας που πλυθηκε με κρυο νερο και σκεπασε το προσωπο με τα μαλλια της, ενω ητανε ακομα υγρα. Το ιδιο τρεμουλιασμα, σαν να κρατας τρυφερα ενα μικρο πουλι μεσα στα χερια σου.

( του ΓΚΑΣΣΑΝ ΚΑΝΑΦΑΝΙ *, το ξεκινημα του βιβλιου του

" ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΣΤΟΝ ΗΛΙΟ ", μτφ. Ντινα Κατσουρη, εκδ. ΘΕΜΕΛΙΟ -

" Συγχρονοι Παλαιστινιοι Πεζογραφοι ", αθηνα-1983 )

* Ο Γκασσαν Καναφανι (1936-1972), γεννηθηκε στην Ακρα της Παλαιστινης. Το 1948, κατεφυγε, σαν προσφυγας, στην Δαμασκο. Μετα τις σπουδες του, εργαστηκε σαν δασκαλος και δημοσιογραφος. Εκδοτης των περιοδικων "Αλ Χανταφ" και "Αλ-Χαντααρ". Συμμετειχε στην Παλαιστινιακη Επανασταση σαν εκπροσωπος του Λ.Α.Μ για την Παλαιστινη. Εχει γραψει νουβελες, διηγηματα, θεατρικα εργα και δoκιμια για την παλαιστινιακη λογοτεχνια. Δολοφονηθηκε απο εκρηξη βομβας με την οποια ειχε παγιδευτει το αυτοκινητο του, σε ηλικια, μολις 36 χρονων.

ΚΑΛΑ ΚΟΥΛΟΥΜΑ

... και, προσεξτε μη βαρυστομαχιασετε,

τον χαρταετο μεχρι τον ουρανο!

τελος... ξε-μασκαρευτειτε

ανοιξιατικη... υποθεση

... στη θαλασσα της Σιωπης

της Τυρινης

.......

- [... ] Με το ρυθμο που προχωρει η επιστημη, πλησιαζει η μερα οπου ο ενας απο τους αντιπαλους , κατοχος μυστικου που το κρατουσε στη διαθεση του, θα εχει το μεσο να εξαφανισει τον αλλο. Δε θα απομεινει ισως ιχνος του νικημενου απανω στη γη.

-[... ] Πολυτελεια, ευχαριστηση και ευημερια ειναι δα κοντα το ενα στο αλλο, δεν εχουν ομως αναμεσα τους τη σχεση που γενικα φανταζονται οι ανθρωποι. Τα κατατασσουν κατα μηκος μιας κλιμακας: απο την ευημερια θα περνουσαν στην πολυτελεια με ανιοντα ρυθμο' οταν θα ειχαμε εξασφαλισει την ευημερια, θα θελαμε να προσθεσωμε σ' αυτην, την τερψη' επειτα θα ερχοταν η αγαπη της πολυτελειας. Αλλα εχομε εδω μια ψυχολογια καθαρα νοησιαρχικη, που πιστευει οτι μπορει να αποτυπωσει τις ψυχικες μας καταστασεις επανω στα αντικειμενα των. Επειδη η πολυτελεια στοιχιζει πιο ακριβα απο την απλη διασκεδαση, και η τερψη απο την ευημερια, φανταζονται προοδευτικη αυξηση δεν ξερω ποιας αντιστοιχης σ' αυτα επιθυμιας. Η αληθεια ειναι οτι τις περισσοτερες φορες μονο απο αγαπη της πολυτελειας επιθυμουν την ευημερια, γιατι η ευημερια που δεν την εχουν εμφανιζεται σαν πολυτελεια, και θελουν να μιμηθουν, να φτασουν εκεινους που ειναι σε θεση να την εχουν. [... ].

( του ΑΝΡΙ ΜΠΕΡΞΟΝ, " Οι Δυο Πηγες της Ηθικης και της Θρησκειας ", μτφ. Β.Ν. ΤΑΤΑΚΗ, κεφ. τεταρτο, σελ. 261 & 274-275, εκδ. " εκδοτικος οικος Γ. Πααδημητριου, αθηνα 1951-εκδοση Α' )

... πτωση;

Ενα αλλο προβλημα που βασανιζει σημερα τους νεους, κυριως, καλλιτεχνες, απορροια της τεχνολογικης και παραγωγικης εξελιξης, ειναι η γενικη απαθεια, και, η ακινησια κι ο ευδαιμονισμος του πληθους. Αυτο εχει αρνητικη επιδραση στην εμπνευση των νεων καλλιτεχνων, με αποτελεσμα την πτωση της καλλιτεχνικης δημιουργιας και ποιοτητας η, και την αρνηση της ιδιας της τεχνης και της λειτουργιας της. Με αποτελεσμα, πολλες φορες να ενσωματωνονται, ειτε συνειδητα ειτε ασυνειδητα, στις νεες κοινωνικες νορμες και, τελικα ν' αφομοιωνονται απο το πληθος, μη μπορωντας να βρουν αλλο τροπο επιβιωσης. Τους δε παλαιοτερους, τους "αναγκαζει" σε απομονωση και σιωπη.

**********************************

" Την ελευθερια του ο καλλιτεχνης τη βεβαιωνει σε καποιους δικους του τροπους εκφρασης που κανουν μοναδικο και ανεπαναληπτο καθε εργο τεχνης' ομως το εργο τεχνης στη πολυπλοκοτητα του ( και συχνα χωρις μια καθαρα συνειδητη θεληση του καλλιτεχνη ), γινεται θεμελειακα εκφραση της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΕΝΕΡΓΩΝ ΟΜΑΔΩΝ της εποχης του. "

( του - επισης, καθηγητη μου της Κλασσικης Τεχνης,

στη Φιλοσοφικη της Ρωμης - RANUCCIO BIANCHI BANDINELLI,

απο το βιβλιο του " STORICITA DELL' ARTE CLASSICA,

απ' το προλογο του στη 2η εκδοση, σελ. XXIV, εκδ, Electa Editrice,

Firenze 1950- ο τονισμος στο κειμενο ειναι του συγγραφεα )

**********************************

σημ. η μεταφραση του κειμενου και το "προλογισμα" δικα μου.

Ο καθηγητης ειναι γνωστος στο ελληνικο κοινο απο δυο (αν καλα θυμαμαι)

διαλεξεις του στην Αθηνα απο τις αρχες ως τα μεσα της δεκαετιας του '60.

ΣΩΤΗΡΙΑ Η πτωση;

Το προβλημα που τιθεται, σημερα, ειναι:

αν η ολοκληρωτικη τεχνολογικη και παραγωγικη αναπτυξη θα φθασει να βγαλει εξω απο το παιχνιδι τις αξιες της τεχνης κυριολεκτικα και, να της περιορισει την κοινωνικη λειτουργια.

Αυτος ειναι ο φοβος, για τη Τεχνη.

**********************************

" Εαν σημερα καθε επιλογη η αποφαση εμπλεκει τη μοιρα ολοκληρης της ανθρωποτητας, οφειλεται στο γεγονος οτι, η γνωση εχει φτασει σ' ενα επιπεδο, στο οποιο καθε πραξη ακομη κι αν εκτελειται σ' ενα περιορισμενο πεδιο εχει την αντανακλαση του αμεσως, στην υπαρξη ολου του ανθρωπινου γενους. Η κριση βρισκεται κατ' ουσιαν σ' αυτο' οτι το προβλημα μου ειναι το προβλημα ολων και, αυτο που παιζεται δεν ειναι η σωτηρια μου η, η πτωση μου αλλα, η σωτηρια η, η πτωση ολων.

Ηταν και παραμενει ενα προβλημα θρησκευτικο αλλα, το προβλημα της ανθρωπινης μοιρας εχει παρει, σημερα, τη μορφη πολιτικου προβληματος."

( του - καθηγητη μου στην Ιστορια της Μοντερνας Τεχνης,

στην Αρχιτεκτονικη και Φιλοσοφικη Σχολη, στη Ρωμη -

GIULIO CARLO ARGAN, απο το βιβλιο του

" SALVEZZA E CADUTA NELL' ARTE MODERNA ",

εκδ. Milano - 1964, Casa Editrice il Saggiatore )

**********************************

Αυτο ειναι το προβλημα στο οποιο καλουνται, σημερα παρα ποτε, ν' απαντησουν οι καλλιτεχνες και να λαβουν θεση.

Πιστευω ομως, και καθε πναυματικος ανθρωπος αλλα και ολοι μας, ο καθενας μας στο δικο του αντικειμενο.

σημ. η μεταφραση του κειμενου, ειναι δικη μου.

Καθως επισης, ο "προλογος" κι ο "επιλογος"

ΣΩΤΗΡΙΑ Η πτωση;

Το προβλημα που τιθεται, σημερα, ειναι:

αν η ολοκληρωτικη τεχνολογικη και παραγωγικη αναπτυξη θα φθασει να βγαλει εξω απο το παιχνιδι τις αξιες της τεχνης κυριολεκτικα και, να της περιορισει την κοινωνικη λειτουργια.

Αυτος ειναι ο φοβος, για τη Τεχνη.

**********************************

" Εαν σημερα καθε επιλογη η αποφαση εμπλεκει τη μοιρα ολοκληρης της ανθρωποτητας, οφειλεται στο γεγονος οτι, η γνωση εχει φτασει σ' ενα επιπεδο, στο οποιο καθε πραξη ακομη κι αν εκτελειται σ' ενα περιορισμενο πεδιο εχει την αντανακλαση της αμεσως, στην υπαρξη ολου του ανθρωπινου γενους. Η κριση βρισκεται κατ' ουσιαν σ' αυτο' οτι το προβλημα μου ειναι το προβλημα ολων και, αυτο που παιζεται δεν ειναι η σωτηρια μου η, η πτωση μου αλλα, η σωτηρια η, η πτωση ολων.

Ηταν και παραμενει ενα προβλημα θρησκευτικο αλλα, το προβλημα της ανθρωπινης μοιρας εχει παρει, σημερα, τη μορφη πολιτικου προβληματος."

( του - καθηγητη μου στην Ιστορια της Μοντερνας Τεχνης,

στην Αρχιτεκτονικη και Φιλοσοφικη Σχολη, στη Ρωμη -

GIULIO CARLO ARGAN, απο το βιβλιο του

" SALVEZZA E CADUTA NELL' ARTE MODERNA ", σελ. 40,

εκδ. Milano - 1964, Casa Editrice il Saggiatore )

**********************************

Αυτο ειναι το προβλημα στο οποιο καλουνται, σημερα παρα ποτε, ν' απαντησουν οι καλλιτεχνες και να λαβουν θεση.

Πιστευω ομως, και καθε πνευματικος ανθρωπος αλλα και ολοι μας, ο καθενας μας στο δικο του αντικειμενο.

σημ. η μεταφραση του κειμενου, ειναι δικη μου.

Καθως επισης, ο "προλογος" κι ο "επιλογος"

Η ΣΩΤΗΡΙΑ και η πτωση της μοντερνας ΤΕΧΝΗΣ

< Η ΤΕΧΝΗ απ' τη τεχνη απεχει παρασαγκας >

... ΑΘΑΝΑΤΟΣ!

Εμεις, θα ξαναβρεθουμε μαζι, μπρος σ' ενα παραθυρο

Περσικες σκιες

Η Επισκεψη της Γηραιας Κυριας

< Friedrich Durrenmatt >

< Κατινα Παξινου > *

* σημ. Μια εξαιρετικη παρασταση που

παρακολουθησα το 1961, στο Εθνικο

Θεατρο, λιγο πριν φυγω για τη Ρωμη,

απ' οπου ξεκινησε κι η... περιπετεια

της ζωης μου που... συνεχιζεται μεχρι

σημερα!