^^^
Κ Λ Ι Κ στην φωτό!
[...]
Ο δρόμος έκανε πάλι μιάν απότομη στροφή, ούτε πενήντα γυάρδες πιό πέρα, και ο Φίλιπ αποφάσισε να την πάρη με μεγάλη προσοχή. Τι φασαρία ήταν πάλι ετούτη; Καινούργιες βροντές; Ο Φίλιπ έβαλε μιά φωνή στους άλλους. Η Μάργκαρετ έσκυψε μπροστά και προσπάθησε να δη έξω."Πρόσεξε, Ουέβερτον" του φάνηκε πως άκουσε τον Πέντερελ να φωνάζη. Έφτασε στη στροφή, που ήταν το ίδιο κλειστή όπως και η πρώτη, την πήρε και μπήκε ξαφνικά σε ένα χάος, που μούγκριζε. Ένας αφρισμένος χείμαρρος κατέβαινε από τον δρόμο και κάτι -μεγάλος σβώλος χώμα ή βράχος;- χτύπησε το αυτοκίνητο. Ολόκληρη η πλαγιά από πάνω-τους φαινόταν να βουίζη και να τρέμη. Ακόμα μιά στιγμή και θα βρίσκονταν θαμμένοι κάτω από χώματα ή θα πετάγονταν από την άλλη μεριά του δρόμου. Μ΄όλο όμως που ήταν ζαλισμένος, κατάλαβε πως τους έμενε ακόμα μιά ελπίδα να γλυτώσουν και πάτησε το γκάζι, ενώ το άλλο τρεμάμενο πόδι-του ακουμπούσε στο ποδόφρενο, γιατί φοβόταν πως ο δρόμος μπροστά μπορεί να ήταν μπλοκαρισμένος ή να είχε πάθει κατολίσθηση. Για την ώρα όμως φαινόταν ελεύθερος, μ' όλο που ολόκληρη η βουνοπλαγιά πίσω-τους έμοιαζε να γκρεμίζεται. Ο δρόμος γύριζε προς τα πίσω διαγράφοντας μιά καμπύλη, ίσως γιατί προχωρούσε ανάμεσα σε δυό προεξοχές του λόφου. Η Μάργκαρετ τσίριζε στο αυτί του. "Φώτα! Κοίταξε, Φίλιπ! Φώτα! Τράβα κατά εκεί". Τα είδε, όχι πολύ μακριά μπροστά τους... [...] Το βουητό και οι βροντές πίσω του, που δυνάμωναν από στιγμή σε στιγμή, τον ξύπνησαν και τον έκαναν να καταλάβη τον κίνδυνο, που τους απειλούσε εκείνη τη στιγμή.
[...]
Έγειρε πίσω, και εκείνος έσκυψε από πάνω της και του φάνηκε πως είδε τα μάτια της να θολώνουν πάλι από τη νύστα.
"Νομίζω πως πρέπει να πάω ως το παράθυρο, για να δω τι γίνεται έξω" είπε ο Φίλιπ.
Εκείνη τον κοίταξε και προσπάθησε να χαμογελάση. "Είναι διαφορετικά τώρα" του ψιθύρισε και τον είδε να της κουνάη το κεφάλι και να απομακρύνεται ελαφροπατώντας. Η Μάργκαρετ σκέφτηκε αόριστα πως τη νύχτα της φαινόταν ότι δεν θα ξημέρωνε ποτέ, ότι θα σκοτείνιαζε ολοένα περισσότερο, ολοένα πιό φριχτά, και ότι σε λίγο θα χανόταν και η ίδια μέσα στην τρέλα.[...]
Το παράθυρο δεν έδειξε στον Φίλιπ ούτε κοκκινωπές ανταύγειες, ούτε μια φωτεινή μπάλα να ανατέλλη, ούτε τον ξαφνικό θρίαμβο της μέρας. Ήταν μιά παγερή, ομιχλιασμένη αυγή, με σταχτιά χρώματα και καπνιά.[...] Η πρωινή αλήθεια δεν θα φανερωνόταν με αναιδή βιασύνη. Θα αποκαλυπτόταν πολύ αργά και πολύ ήρεμα.
[...]
(Αποσπάσματα από : "Nύχτα Καταιγίδας", μτφ. ΚΙΡΑΣ ΣΙΝΟΥ, έκδ. "Πάπυρος"/ σειρά ΒΙΠΕΡ - ξένη λογοτεχνία, αθήνα 1974, σελ. 15, 187-188 αντίστοιχα)
^^^
Κ Λ Ι Κ στην εικόνα !
* * * * * * *
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου