ΤΕΛΛΟΣ ΑΓΡΑΣ

Της νύχτας

Στεκάμενα νερόφυλλα
στο νερό τρέμουν που κυλά'
στο μικροσταυροδρόμι
δε νύχτωσεν ακόμη.

Κ' εγώ, που ωσάν γλυκόν καρπό,
κρατάω το χέρι που αγαπώ,
σφιχτό κ' εμπιστεμένο
- κ' εγώ, πού το παγαίνω;

Και πού και ποιός να μού το πη
που όλα τριγύρω είναι σιωπή;
- σιωπή, και σβήνει η μέρα
στα σύννεφα του αγέρα

κ' η γης βαθειά κ' η γης μπροστά
λες και το εγώ της μελετά
και κλειεί, και σκοτεινιάζει
κι΄ο κόσμος δεν τη νοιάζει...

σιωπή - και πάει ως την καρδιά
της γης η σκέτη η μυρωδιά.
- Εκεί, στο δέντρο πίσω,
πάμε να σε φιλήσω;

Και τί αν στο πω κι' αν δεν στο πω,
τέτοιες στιγμές, πώς σ' αγαπώ;
Κάλλιο ας χαρούμε, πέρα,
τα σύννεφα του αγέρα...

Λάμψη καμμιά, φωνή καμμιά.
Όλα είναι δρόσο κ' ερημιά
κι' όλα είναι φρέσκο χώμα.
Να σε φιλήσω ακόμα;


[ Από : Η ΧΑΜΗΛΗ ΦΩΝΗ  (τα λυρικά μιάς περασμένης εποχής στους παλιούς ρυθμούς - μιά προσωπική ανθολογία του ΜΑΝΩΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗ ), έκδ. ΝΕΦΕΛΗ, αθήνα - Δεκ. 1990 / σ. 158-159 ]

* * * * * * *

Today... the January's Moon will be watching us...