^
"κοριτσι και μικρα δενδρα"
του ΤΑΣΣΟΥ !
" Την ωρα που κυτταζα τον ουρανο, ενα κοριτσακι μου αγγιξε τον 'αγκωνα. Ο δρομος ηταν ερημος. Αρκετα μακρυα ενας αμαξας κοιμοταν πανω στ' αμαξι του. Η μικρουλα θαταν ως οχτω χρον'ων, ηταν σκεπασμενη μ' ενα σαλι και φορουσε μια ρομπιτσα βρεμενη' θυμαμαι προπαντων τα παπουτσια της, τα ελεεινα παπουτσακια της βρεμενα, ξεσκισμενα, τα βλεπω ακομα, στην αρχη μονο αυτα ειδα. Μ' αγγιξε λοιπον τον 'αγκωνα κι' αρχισε να με φωναζει. Δεν εκλαιγε, αφινε κατι κραυγουλες μισοκομενες, προσπαθουσε να μιλησει και δεν το κατορθωνε, τοσο ετρεμε και ριγουσε ! Στο τελος ξεχωρισα αυτες τις λεξεις :
- Η μανουλα μου ! Η μανουλα μου !
Την κυτταξα λοξα χωρις να της απαντησω, χωρις να σταματησω. Ετρεξε ξοπισω μου, με τραβηξε απο το μανικι κι' ανεγνωρισα στη φωνη της εκεινη τη συνειθισμενη νοτα της παιδικης απελπισιας. (Την ξερω καλα αυτη τη νοτα). Καταλαβα πολυ καλα οτι η μητερα του παιδιου αυτου θα πεθαινε καπου η θα της συνεβηκε κανενα μεγαλο δυστυχημα και οτι η μικρουλα ετρεξε για να φωναξει κανενα και να προσπαθησει να σωσει τη μητερα της.
Δεν την ακολoυθησα, την εδιωξα. Της ειπα στην αρχη να παει να βρη κανενα χωροφυλακα κ' επειδη ενωσε ικετευτικα τα δυο της χερακια ξεσπανοντας σε λυγμους και τρεχοντας ξοπισω μου χωρις να θελει να μ' αφισει, χτυπησα με οργη το ποδι μου, βλαστημωντας. Ειπε μονο :
- Κυριε ! Κυριε !... υστερα, αξαφνα, πεταχτηκε σα μια σα'ι'τα στο αλλο μερος του δρομου. Ειχε παρατηρησει εκεινη τη στιγμη καποιον αλλον διαβατη.
Ανεβηκα βιαστικος τα πεντε πατωματα του σπιτιου μας και τρυπωσα στο επιπλωμενο δωματιο μου. Ενα φτωχο δωματιακι με κατι στενα παραθυρα σοφιτας. Ενα ντιβανι απο μουσαμα, ενα τραπεζι φορτωμενο απο βιβλια, δυο καρεκλες και μια πολυθρονα αναπαυτικη πολυθρονα, παληα, πολυ παληα, μα πολυθρονα. Καθισα στην πολυθρονα μου, αναψα ενα σπαρματσετο κι' αρχισα να συλλογιζομαι.
[...]
Ενας χρονος ! Να ενας ολοκληρος χρονος που μενω αγρυπνος καθε νυχτα εως την αυγη. Περνω τη νυχτα κοντα στο τραπεζι μου, στην πολυθρονα μου, χωρις να κανω τιποτα. Δε διαβαζω, δε σκεφτομαι. Αφινω να περνουν ελευθερα οι σκεψεις απο το κεφαλι μου. Και βλεπω καθε νυχτα ενα ολοκληρο σπαρματσετο να λυωνει.
Καθισα λοιπον εκεινη τη νυχτα οπως και τις αλλες, κοντα στο τραπεζι, ησυχα. Εβγαλα το περιστροφο και το αποθεσα μπροστα μου. Θυμαμαι πως αποθετοντας το, ρωτησα τον εαυτο μου : 'ειναι λοιπον βεβαιο ;' Κι αμεσως του απαντησα : 'Ναι, απολυτως βεβαιο' ' δηλαδη : θα πεταξω τα μυαλα μου στον αερα, θα σκοτωθω χωρις αλλο αυτη τη νυχτα. -Μα ποση ωρα θα μεινω ετσι μπροστα στο τραπεζι μου περιμενοντας την τελευταια στιγμη ; Να τι δεν ηξερα.
Και βεβαια, θα σκοτωνομουν αμεσως αν δεν εμπαινε στη μεση εκεινο το κοριτσακι."
(αποσπασμα απο : " ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΕΝΟΣ ΓΕΛΟΙΟΥ" , ακριβης ανατυπωση - τιμης ενεκεν - για τα 80χρονα των εκδοσεων "ΓΚΟΒΟΣΤΗ", αθηνα 2006, κεφ. Ι - σελ. 14-16 και 17-18 // α' εκδοση : εκδοτικη εταιρεια "ΑΝΑΤΟΛΗ", μτφ. ΓΕΩΡΓ. ΣΗΜΗΡΙΩΤΗ, αθηνα 1926, σχημα τσεπης 11x15,5 εκ. σελιδες 56)
σημ. blogger :
Μπορειτε, αν θελετε να διαβασετε ολοκληρη αυτη τη μικρη ιστορια του Ντοστογιεφσκι, σε νεωτερη μεταφραση, να τη κατεβασετε σε μορφη ηλεκτρονικου βιβλιου:
απο... < Ε Δ Ω > ...
