ΘΑΛΑΣΣΙΝΗ ΑΥΡΑ
Θλιμμενη η σαρκα, αχ ! τα βιβλια τα διαβασα ολα, περα
μακρυα να φυγω ! Τα πουλια, νιωθω, ειναι μεθυσμενα
στους ουρανους και στον αφρο τον αγνωστο να ζουνε !
Τιποτα, μητε κ' οι παλαιοι, που τους αντανακλουνε
τα ματια, κηποι, την καρδιαν αυτη, που τη μουσκευει
το πελαγος, δε συγκρατουν, ω νυχτες, ουτε η λαμψη
η ερημικη της λαμπας μου στο αγραφο χαρτι απανω
που το φρουρει η λευκοτης του κι ουδε κ' η νεα γυναικα
που γαλουχει το τεκνο της. Θα φυγω. Για μια φυση
ξωτικη, πλοιο, τα ξαρτια σου που τα λικνιζεις, συρε
την αγκυρα. Μια ανια, απο ανηλεη ελπιδα ερημωμενη,
στων μαντηλιων το υπερτατο χαιρε πιστευει ακομη !
Κ' ισως οι ιστοι, που ανεμικες καλουν, να 'ναι απο κεινους
που σε ναυαγια τους κρεμα ενας ανεμος χαμενα
χωρις ιστους, χωρις ιστους ουδ' ευφορα νησακια...
Μα, εσυ, καρδια μου, των ναυτων ακουγε το τραγουδι !
[ μτφ. ΑΡΗ ΔΙΚΤΑΙΟΥ, "Ανθολογια Παγκοσμιου Ποιησεως",
κεφ. ΙΧ. : η ποιηση μετα το ρομαντισμο - οι καταραμενοι
ποιητες της γαλλιας (st. mallarme - p. verlaine - trist. corbiere -
arth. rimbaud), σελ. 611-618, εκδ. "ΦΕΞΗ" , αθηνα - 1960 ]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου