ΣΤΟ ΑΓΑΛΜΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ
ΠΟΥ ΦΩΤΙΖΕΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ
Λευτερια, Λευτερια, σχιζει, δαγκανει
τους ουρανους το στεμμα σου. Το φως σου,
χωρις να καιει, τυφλωνει το λαο σου.
Πεταλουδες χρυσες οι Αμερικανοι,
λογαριαζουν ποσα δολαρια κανει
σημερα το υπερουσιο μεταλλο σου.
Λευτερια, Λευτερια, θα σ' αγορασουν
εμποροι και κονσορτσια κι εβραιοι.
Ειναι πολλα του αιωνος μας τα χρεη,
πολλες οι αμαρτιες, που θα διαβασουν
οι γενεες, οταν σε παρομοιασουν
με το πορτραιτο του Dorian Gray.
Λευτερια, Λευτερια, σε νοσταλγουνε,
μακρινα δαση, ρημαγμενοι κηποι,
οσοι ανθρωποι προσδεχονται τη λυπη
σαν επαθλο του αγωνος, και μοχθουνε,
και τη ζωη τους εξακολουθουνε,
νεκροι που η καθερωσις τους λειπει.
( απο " ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΕΖΑ ", επιμελεια Γ. Π. ΣΑΒΒΙΔΗΣ,
σειρα: νεα ελληνικη βιβλιοθηκη, δ/ντης ΑΛΚΗΣ ΑΓΓΕΛΟΥ,
εκδ. "ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΕΡΜΗΣ Ε.Π.Ε. " , αθηνα - 1972 )
