ΟΜΗΡΙΚΟΙ ΥΜΝΟΙ

ΣΤΗ ΔΗΜΗΤΡΑ

Τη Δημητρα την ομορφομαλλουσα, τη σεβαστη θεα,

γι' αυτην αρχιζω το τραγουδι,

γι' αυτην και για τη θυγατερα της με τα λιγνομακρα σφυρα,

που του Αδη ο αρχοντας ο Α'ι'δωνιευς την αρπαξε.

Κι ετσι να γινει αφησε ο Ζευς,

που βαρια χτυπαει και το βλεμμα του περα για περα απλωνει.

Μακρια απ' τη Δημητρα με το χρυσο σπαθι

και τους αγλαους καρπους

την αρπαξε την ωρα που επαιζε μαζι με του Ωκεανου

τις κορες, που 'χαν τη μεση λυγερη.

Καθως λουλουδια μαζευε

ροδα και κροκους και ωραιους μενεξεδες,

στο λιβαδι πανω το απαλο, και ιριδες και υακινθους.

Αλλα για να ξεγελασει την Κορη

που μπουμπουκι προσωπο ειχε

η Γαια κι ενα ναρκισσο ξεπεταξε με του Διος τη θεληση,

χαρη κανοντας

στον Πλουτωνα τον Πολυδεκτη, που τους πολλους δεχεται.

( Οι πρωτοι 9 στιχοι, απο: "ΟΜΗΡΙΚΟΙ ΥΜΝΟΙ", μτφ. ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΠΑΝΙΤΣΑΣ, επιμελεια ΛΙΝΑ ΚΑΣΔΑΓΛΗ, εικονογραφηση ΜΑΡΙΑ ΚΟΠΑΝΙΤΣΑ, εκδ. "ΤΟ ΡΟΔΑΚΙΟ", αθηνα - Οκτ. 2005 )