Χθες το πρωι πηρα ενα τηλεφωνημα απο καποιο φιλο, ο οποιος μου ειπε:
Παρε, σημερα, το πρωτο πλοιο κι ελα που σε χρειαζομαι.
Κι οπως συνηθιζω σε τετοιες περιπτωσεις, πηρα την αποφαση στη στιγμη.
Στις 7:43, ακριβως, χθες το απογευμα, κατεβαινα με τ' αυτοκινητο μου τη ραμπα απ' τον 2ο οροφο του γκαραζ του πλοιου, προς την εξοδο.
Μετα μια ωρας, περιπου, διαδρομη εφτασα στον προορισμο μου.
Το πρωι σημερα, ηπια τον καφε μου σε μια βεραντα με θεα το καταγαλανο αρχιπελαγος των ονειρων μου, ηλιολουστο, ν' αγγιζει τον ουρανο! Ειχα να το δω ετσι ομορφο και γαληνιο εδω και δυο χρονια.
Απεναντι, στο βουνο, το βυζαντινο μοναστηρι της Αγια-Μαρινας υψωνε τα τειχη του. Και κατω, μπροστα μου, η γεματη απ' ολες τις αποχρωσεις του πρασινου μεχρι τη θαλασσα χαραδρα με φοντο την τυρκουαζ παραλια, τα για'λια!
Γεμισε η ψυχη μου ομορφια και τα πνευμονια μου οξυγονο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου