Ηταν ωραιο παιδι. [... ].
Ηταν γερο παιδι'
Τις νυχτες αγκαλια με τα νεραντζοκοριτσα
Λερωνε τις μεγαλες φορεσιες των αστρων,
Ητανε τοσος ο Ερωτας στα σπλαχνα του
Που επινε μεσα στο κρασι τη γεψη ολης της γης
Πιανοντας υστερα χορο μ' ολες τις νυφες λευ'κες
Ωσπου ν' ακουσει και να χυσ' η αυγη το φως μεσ' στα μαλλια του
Η αυγη που μ' ανοιχτα μπρατσα τον εβρισκε
Στη σελα δυο μικρων κλαδιων να γρατσουναει τον ηλιο,
Να βαφει τα λουλουδια,
Η παλι με στοργη να σιγονανουριζει
Τις μικρες κουκουβαγιες που ξαγρυπνησαν...
Α τι θυμαρι δυνατο η ανασαιμια του
Τι χαρτης περηφανειας το γυμνο του στηθος
Οπου ξεσπουσαν λευτερια και θαλασσα...
Ηταν γενναιο παιδι'
Με τα θαμποχρυσα κουμπια και το πιστολι του
Με τον αερα του αντρα στην περπατηξια
[... ].
( κεφ. ΣΤ' - " Ασμα Ηρωικο και Πενθιμο για τον Χαμενο Ανθυπολοχαγο
της Αλβανιας " , του Οδ. Ελυτη )
