" [... ]. Οσο για την ουσια της ποιησης, τον κοσμο καθε ποιητη: τα ποιηματα του τα ιδια θα σε κατατοπισουν στην εντελεια. Τα ποιηματα του ποιητη κ' η αγνη κι ολοθερμη δικη σου διαθεση. Χωρις τη δευτερη, κ' η σαγηνευτικωτερη ποιηση λυμαινεται τη σιωπη.
Μα στο σημειο τουτο επιτρεψτε μου ν' απαντησω σε μια φιλικη συντροφια νεων, που με ρωταει ειδικωτερα: Πως πρωτοδιαβαζει κανεις ενα ποιημα ποιητη που δεν τον ξερει;..
Κατα πολλους τροπους... Εμενα μουρχεται τουτος (και τον συνιστω):
Το διαβαζει πρωτα μονος, νοερα, κοντοστεκοντας οπου θελει' το διαβαζει υστερα αδιακοπα κι ακουστα' το απαγγελλει, τελος, οπως του παει ν' απαγγελλεται - κι αφηνεται στη σιωπη που ακολουθει, χωρις να διαλογιζεται τιποτε...
Σαν η απογευση το ζητα, διαβαζει κατα τον ιδιο τροπο κι αλλα ποιηματα του
ποιητη [... ]. Ετσι η πρωτη του γνωριμια - γνωριμια αμεση - στεκει η πρεπουσα και για πιο προχωρημενη κατοπι οικειωση του μ' αλλον εναν καλον ποιητη, διερμηνεα των προσωπικων του παθων και ποθων, η διπλανων του που πολυ τους νιωθει (ειτε πολυ τους μαχεται, μα ωστοσο τον συγκινουν). Σε περιπτωση, παλι, που η εντυπωση του απ' το ποιημα δεν ειναι οποια την περιμενε, κι αν τυχη και τονε ψυχρανε, το παραταει -δεν ωφελει να επιμεινη - και το ξαναδιαβαζει αλλοτε. Μα αν και τοτε δεν τον "πεισει", μη βιαστη να το καταδικαση, πριν το ξαναδη [... ].
Γενικωτερα θα προτρεπα τους φιλους να κανουν σοβαρο τους ασχολημα την ποιηση. Το 'παν - απανω' κι 'αργα και που' δε φτανει στην αντιποιοτικωτερη κι αντιπροσωπικωτατη εποχη μας. Θελει ταχτικο κι απολυμαντικο λουτρο η λασπη της, ισχυρο τονωτικο η πολυμορφη παραλυτικη της επενεργεια. "
( αποσπασμα απο τους προλογους στην " Ανθολογια της Νεοελληνικης
Γραμματειας - η Ποιηση " των Ρενου, Ηρακλη & Σταντη Αποστολιδη, 1983 )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου