[... ] Ο Κιο ειχε παραδεχτει μια για παντα πως επαιζε τη ζωη του, και ζουσε αναμεσα σε ανθρωπους που ηξεραν πως η δικη τους ζωη βρισκοταν κατω απο αδιακοπη απειλη: Το θαρρος δεν τον ξαφνιαζε. Μα ηταν η πρωτη φορα που συναντουσε μια τετοια γοητεια του θανατου, σ' αυτον τον μολις ορατο φιλο, που μιλουσε με φωνη αφηρημενου ανθρωπου - λες και τα λογια του εβγαιναν απ' την ιδια νυχτερινη δυναμη που προκαλουσε τη δικη του αγωνια, απ' την παντοδυναμη οικιοτητα του αγχους, της σιωπης και της κουρασης... Ομως, η φωνη του ειχε αλλαξει.
" Το σκεφτεσαι αυτο με... με ανησυχια; "
" Οχι, ποτε... "
Διστασε.
" Ψαχνω να βρω μια λεξη πιο δυνατη απ' τη χαρα. Δεν υπαρχει λεξη. Ακομα και κινεζικα. Μια... ολοκληρωτικη γαληνη. Ενα ειδος... πως θα το λεγατε;... Ενα ειδος... δεν ξερω. Δεν υπαρχει παρα ενα πραγμα που να 'ναι πιο βαθυ. Πιο μακρια απ' τον ανθρωπο, πιο κοντα στο... Ξερεις το οπιο; '
" Καθολου ".
" Τοτε δεν μπορω να σου εξηγησω. Πιο κοντα σ' εκεινο που ονομαζεται... εκσταση. Ναι, μα πυκνο. Βαθυ, οχι ελαφρο. Μια εκσταση προς... προς τα κατω ".
" Κι ειναι μια ιδεα που σ' το δινει αυτο; "
" Μαλιστα: ο δικος μου θανατος ".
Παντα αυτη η φωνη του αφηρημενου. " Θα σκοτωθει ", σκεφτηκε ο Κιο. Ειχε ακουσει αρκετα τον πατερα του, ωστε να ξερει πως εκεινος που γυρευει τοσο παθιασμενα το απολυτο δεν το βρισκει παρα σε κατι το εντυπωσιακο. Διψα του απολυτου, διψα της αθανασιας, λοιπον ο φοβος του θανατου: ο Τσεν θα 'πρεπε να υπηρξε δειλος. Μα αισθανοταν, οπως καθε μυστικοπαθης, οτι το απολυτο αντικειμενο του δεν μπορουσε να συλληφθει παρα σε μια στιγμη. Απ' αυτο προερχοταν σιγουρα η πριφρονηση του προς καθετι που δεν σχετιζοταν προς τη στιγμη που θα τον εδενε με τον εαυτο του, σε μια ιλιγγιωδη συνδεση. Απ' αυτη την ανθρωπινη μορφη, που ο Κιο δεν την εβλεπε καν, εβγαινε μια τυφλη δυναμη που την κυριαρχουσε - η αμορφη υλη που φτιαχνει το μοιραιο. [... ]
( του ANDRE MALRAUX, " Η Ανθρωπινη Μοιρα ", μτφ. ΓΙΑΝΝΗΣ ΛΑΜΨΑΣ,
εκδ. ΕΞΑΝΤΑΣ - αθηνα 2005 )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου